Ύστερα από το φράχτη, η τάφρος. Το υπουργείο Αμυνας, σύμφωνα με αποκάλυψη του «Βήματος», κατασκευάζει μια «αντιαρματική τάφρο» κατά μήκος του ποταμού Έβρου μήκους 120 χιλιομέτρων, πλάτους 30 και βάθους 7 μέτρων. Το έργο, προσθέτει το ρεπορτάζ, δεν θωρακίζει μόνο τη χώρα από τυχόν προέλαση εχθρικών στρατευμάτων, αλλά και από «λαθρομεταναστευτικές ροές», οι οποίες έχουν ήδη μηδενιστεί στην περιοχή – γεγονός «που θα μπορούσε να αποτελεί και αυτοτελή λόγο για την κατασκευή του».
Ανάποδος κόσμος. Τις ίδιες ημέρες που στο Βερολίνο, με αφορμή την 41η επέτειο της ανέγερσης του γερμανικού «τείχους του αίσχους», η Ευρώπη απαιτεί παντού την πτώση των τειχών, η Ελλάδα ανεγείρει νέα.
Είναι φανερό ότι η τάφρος δεν έχει στρατιωτική αξία. Όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει στον ορίζοντα χειροπιαστή τουρκική απειλή, αλλά και να υπήρχε, δεν θα μπορούσε να αποτραπεί με οχυρώματα μεσαιωνικής έμπνευσης και κατασκευής.
Μένουν λοιπόν οι πρόσφυγες ως στόχος της τάφρου. Και έτσι το εκλαμβάνουν και τα ξένα μέσα ενημέρωσης, όπως το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel».
Οι πρωτοστάτες του εγχειρήματος είναι πολιτικοί της νεότερης γενιάς του Πασοκ, που δεν υπέφεραν άμεσα από τη δικτατορία του 1967-1971: Ο υπουργός άμυνας Πάνος Μπεγλίτης και ο υπουργός προστασίας του πολίτη Χρήστος Παπουτσής. Πίσω τους στέκονται όμως τα πρωτοκλασάτα στελέχη της αντιδικτατορικής γενιάς, αρχίζοντας με τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, τον πρόεδρο της κυβέρνησης Γιώργο Παπανδρέου, τον αντιπρόεδρο Θόδωρο Πάγκαλο και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί είχαν καταφύγει την εποχή της Χούντας στο εξωτερικό όπου είχαν τύχει αμέσως πολιτικού ασύλου. Γι αυτούς, οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν έστηναν, αλλά έριχναν τείχη. Οι έλληνες πρόσφυγες - ένα νέο είδος «ηρώων του δυτικού κόσμου» – έβρισκαν παντού ανοικτές πόρτες και υποστήριξη όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην προσωπική τους ζωή.
Το πρώτο λοιπόν που θα περίμενε κανείς από αυτούς θα ήταν μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στους πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα. Το αντίθετο όμως συμβαίνει. Η συμπεριφορά τους κινείται ανάμεσα σε αδιαφορία και σε ανοικτή κατάφαση των τειχών. Κι αυτό τείνει να ακυρώσει και τα όποια θετικά αποτελέσματα που προήλθαν από το νέο μεταναστευτικό νόμο που εφαρμόζεται από την αρχή του 2011.
Βασικά ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι ούτε η κραυγαλέα αγνωμοσύνη, ούτε η παραζάλη που χαρακτηρίζει κάθε εκδήλωση των «αντιεξουσιαστών στην εξουσία» (Γιώργος Παπανδρέου). Εκείνο που διαφαίνεται στις πράξεις τους είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό: Η μετάθεση των αξιακών συνιστουσών. Αξίες όπως ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ή ισονομία, έχουν στρεβλωθεί, ραγίσει, ή τεθεί πρακτικά εκτός ισχύος. Στη θέση τους μπαίνουν οργουελικού τύπου παράγωγα: Παράδειγμα, ο αυτοχαρακτηρισμός του κ. Παπουτσή ως «υπουργού προστασίας του πολίτη» – ενός πολιτικού που μετατρέπει, σε κάθε διαδήλωση, σε χημική κόλαση το κέντρο της Αθήνας, και σχεδίαζε, πρόσφατα ακόμη, να στήσει πλωτά Γκουαντάναμο για πρόσφυγες στις ακτές της Αλεξανδρούπολης.
Τέτοιες μεταθέσεις αξιών δεν περιορίζονται βέβαια στο πεδίο της εσωτερικής «ασφάλειας». Στην οικονομία, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Την ώρα που η διεθνής κερδοσκοπία βάζει στο στόχαστρο την ελληνική κρατική περιουσία, ο υπουργός οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλοςδεν βρίσκει τίποτα καλύτερο, από το να διορίσει ως σύμβουλό του για τις αποκρατικοποιήσεις τον αρχικερδοσκόπο: τον πρόεδρο της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν.
Το πώς θα καταλήξει αυτό το δράμα είναι άδηλο. Σίγουρο είναι όμως, ότι τέτοιες στρεβλώσεις δεν λύνουν τα προβλήματα, αλλά αντίθετα, τα παροξύνουν. «Η αντιαρματική τάφρος στον Έβρο είναι παράλογη» προειδοποιεί η ανθρωπιστική οργάνωση Pro Asyl. «Η κατασκευή της απλώς θα αυξήσει το φόρο αίματος των προσφύγων που επιχειρούν να μπουν στην Ελλάδα από εκείνη την περιοχή». Ή, θα τους στρέψει προς άλλα πιο προσβάσιμα γι αυτούς σημεία – στην Ελλάδα και αλλού.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου επιμένει ωστόσο στον κόσμο της. Αντί να τα βάζει με τους κερδοσκόπους, τους διορίζει συμβούλους της. Και αντί να στρέφεται εναντίον εκείνων (ιδίως των Γερμανών) που εμποδίζουν την αναθεώρηση της συνθήκης ΙΙ του Δουβλίνου, (κάτι που θα έφερνε ανακούφιση στο προσφυγικό) σκάβει τάφρους για τους μετανάστες. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτοί μπορούν να μετατραπούν σε λάκκους – και για την ίδια και για όλους μας.
Δημοσιεύτηκε στο Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου