Αν σκεφτεί κανείς ότι τα 1.620.000 Ι.Χ. της Αθήνας, παρκαρισμένα ακριβώς το ένα πίσω από το άλλο, μετά βίας χωρούν στα 8.600 χιλιόμετρα του οδικού δικτύου της, αντιλαμβάνεται τη φρικιαστική έκταση του κυκλοφοριακού εμφράγματος στην πρωτεύουσα τις ημέρες κυρίως των 24ωρων απεργιών των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες. Αίφνης έπρεπε μια πόλη που δεν αντέχει την ταυτόχρονη κυκλοφορία πλέον των 430.000 αυτοκινήτων να «σηκώσει» την κίνηση περίπου ενός εκατ. οχημάτων. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν τα 14.000 ταξί που «κάνουν» για 160.000 Ι.Χ. (600.000 άνθρωποι μετακινούνται κάθε μέρα με αυτά) και τα 100.000 και πλέον επαγγελματικά ημιφορτηγά. Πνίγηκε η τσιμεντούπολη στην μπόχα του «σταμάτα - ξεκίνα», στέναξαν οι λεβιέδες ταχυτήτων, πήραν φωτιά τα οδοστρώματα, όπου αποτίθεται, στην Ελλάδα της κρίσης, το 10% του ΑΕΠ...
Βαριεστημένα πρόσωπα ταμπουρωμένα πίσω από τζάμια αυτοκινήτων, πάνω από σώματα αδρανή, μέσα σε οχήματα αδρανή, για ώρα (σε 1,5 δισ. ευρώ υπολογίζεται το ετήσιο κόστος από την απώλεια χρόνου λόγω κυκλοφοριακού).Βλέμματα παγωμένα να προσπερνούν γρήγορα σωρούς σκουπιδιών, ρυπαρά πεζοδρόμια, βρώμικες κολόνες, αφισοκολλημένες τζαμαρίες, μελαψά πρόσωπα τζαμοκαθαριστών, διασταυρούμενα αγχωμένα πλήθη στα φανάρια. Σαν να πρόκειται για μια πόλη αδιάφορη, ξένη. Τα 12 τ. χλμ. του κέντρου με τους 250.000 κατοίκους από τους οποίους 50.000 αλλοδαποί (οι νόμιμοι· άγνωστος ο τεράστιος αριθμός των παράνομων - κάθε μέρα καταλήγουν στο αθηναϊκό κέντρο άνω των 200 λαθραίων) εκτείνονται πέρα από το προστατευτικό σασί του αυτοκινήτου. Ακόμη. Οσο το αυτοκίνητο κινείται, έστω αργά, στους κορεσμένους δρόμους, μπορούν να μένουν πίσω οι «καβάτζες» των άστεγων στα σκαλιά των εκκλησιών, οι πάγκοι των προχειροστημένων αγορών με την ετερόκλητη πραμάτεια, οι Ιρακινοί, Αφγανοί, Σομαλοί που αγοράζουν μπουφάν από δεύτερο χέρι, οι Νιγηριανές που πουλούν εσώρουχα Κάλβιν Κλάιν με τον Τουίτι, τα βαποράκια που διαπραγματεύονται στις γωνίες, οι συμμορίες που σπάνε μέρα μεσημέρι παράθυρα αυτοκινήτων, οι ελαφροχέρηδες από τα Βαλκάνια, οι κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες, τα κλειστά μαγαζιά, οι τραγικές ιστορίες ανθρώπων πίσω από σφραγισμένες πόρτες.
Εως χθες, εξαιρετέα, απευκταία «αποστήματα» μιας φαινομενικά τακτοποιημένης πραγματικότητας. Οι συνεχείς διακοπές των συγκοινωνιών και της απορριμματοαποκομιδής απομάκρυναν το «λούστρο», η καμουφλαρισμένη καλύβα του Καραγκιόζη σείστηκε και ξεχαρβαλώθηκε και αποκαλύφθηκε μια σκουπιδοσκεπασμένη πολιτεία. Ενα μοντέλο διακυβέρνησης χωρίς σχέδιο και αρχές· μόνο προσωρινά μέτρα για να εξυπηρετηθούν ψηφοθηρικές ή εισπρακτικές σκοπιμότητες.
Το πρόβλημα είναι ότι ο πλουτοφόρος για αρκετούς, χαοτικός τρόπος διοίκησης δίνει τη θέση του σε ένα αγνώστων διαστάσεων πλέγμα από μέτρα ταχύτατης κατεδάφισης του κοινωνικού σκελετού μαζί με τις νοσηρές εκβλαστήσεις του. Η εξυγίανση, μέχρι τώρα πρόσχημα για απομύζηση κρατικού χρήματος, νοείται πλέον ως ακύρωση.
Κι εμείς; Ξεριζωμένοι από τις οικείες συντεταγμένες μας, προχωρούμε απροφύλακτοι μέσα στον χρόνο. Με τον ακατανίκητο φόβο μήπως η ζωή μας «διαλυθεί» κατά την ανιούσα πορεία της μέσα στην ασέληνη, άναστρη νύχτα των νέων δύσκολων ετών.
