Αν ρίξει κάποιος μη νομικός μια ματιά στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, στο Πέμπτο Κεφάλαιο που αναφέρεται στη «σύλληψη και προσωρινή κράτηση του κατηγορουμένου», μάλλον θα εντυπωσιαστεί από το φιλελεύθερο πνεύμα, από την προσπάθεια να μη μπορεί η κρατική εξουσία να κάνει κατάχρηση σε βάρος του κατηγορούμενου. Ιδιαίτερα στο θέμα της προσωρινής κράτησης τίθενται όροι ώστε αυτή να είναι ένα έκτακτο μέτρο (και όχι ο κανόνας), το οποίο έχει αρχή και τέλος. Δώδεκα μήνες το πολύ, άντε να φτάσει τους δεκαοχτώ σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις. Μετά τους δεκαοχτώ μήνες τέρμα. Ο κατηγορούμενος πρέπει να αποφυλακίζεται, αν στο μεταξύ δεν έχει γίνει η δίκη του.
Οι νομικοί, βέβαια, γνωρίζουν ότι οι καταχρήσεις εκ μέρους των δικαστικών αρχών είναι συνεχείς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα ανώτατα όρια δεν παραβιάζονται. Παραβιάζεται δηλαδή το πνεύμα του νόμου (προφυλακίζουν ανθρώπους για ψύλλου πήδημα), φροντίζουν όμως η αυθαιρεσία τους να μην ξεπερνά και το γράμμα του νόμου. Φροντίζουν να φτάνει μέχρι την εξάντληση των ανώτατων ορίων που προβλέπει ο νόμος. Στους δεκαοχτώ μήνες αποφυλακίζουν τους κατηγορούμενους, αν στο μεταξύ δεν τους έχουν δικάσει ή αν η δίκη τους είναι ακόμα σε εξέλιξη.
