Στη χώρα συμβαίνουν δύο κορυφαίες και θεμελιώδεις θεσμικές παρανομίες:
ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ
Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε συνεχές ριπλέι και σλόου μόσιον, άλλα υπόσχονται προεκλογικά προκειμένου να αποκτήσουν την κυβερνητική εξουσία και άλλα πράττουν μετεκλογικά προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Αυτό δεν αποτελεί απλό ολίσθημα ή αδυναμία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, του σύμφωνα με το Σύνταγμα πολιτεύματος της χώρας.
Αντίθετα αποτελεί την στη πράξη κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και την επικράτηση ενός πολιτεύματος, κοινοβουλευτικού μεν, αλλά όχι δημοκρατικού.
Για να είμαστε περισσότεροι ακριβείς ούτε καν κοινοβουλευτικό είναι το πολίτευμα, επειδή έχει καταργηθεί η, σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας, ελευθερία των βουλευτών, αφού αυτοί αναγκάζονται συνεχώς με την απειλή της διαγραφής να ψηφίζουν ότι οι αρχηγοί των κομμάτων αποφασίζουν.
Και ανάμεσα στους αρχηγούς των κομμάτων, την πρωτοκαθεδρία σε ισχύ εξουσίας έχει ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος είναι συνήθως και ο πρωθυπουργός ή έχει ισχύ πρωθυπουργού αν πρωθυπουργός είναι τυπικά άλλο πρόσωπο.
Επομένως υπάρχει μια πλήρης εκτροπή του πολιτεύματος, από κοινοβουλευτική δημοκρατία, ουσιαστικά, σε πρωθυπουργική δικτατορία.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ