Tης Χριστίνας Καλαμπαλίκη
Έχω μόλις επιστρέψει από την Αθήνα. Βρέθηκα στη μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Συντάγματος. Μιας συγκέντρωσης, θαυμάσιας ένδειξης της δυναμικής του Κινήματος, εκείνου του καλοκαιριού της 29ης Ιουνίου, διαψεύδοντας όλους εκείνους που το θέλανε «νεκρό» ή νυσταλέο και αργοκίνητο. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας όχι μόνο για να εκφράσουν την καθολική αντίθεση στην πολιτική του νέου μνημονίου, αλλά και για να ρίξουν τη μαύρη συγκυβέρνηση των αστικών κομμάτων, των τραπεζιτών, της τρόικας και της ΕΕ. Αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα οργανώθηκε ένα Κύμα αντίστασης στη διάλυση της ζωής μας, μέσα από κινητοποιήσεις πολιτών.
Την ίδια ώρα που μέσα στο κοινοβούλιο ψηφιζόταν με «Ναι σε όλα» το νέο μνημόνιο, έξω ολόκληρη η κοινωνία βροντοφώναζε «Όχι σε όλα» και η φωνή της ακούστηκε πιο δυνατά από τον θόρυβο των δυνάμεων καταστολής που είχαν διαταχθεί να επιβάλλουν συνθήκες κρατικής τρομοκρατίας. Αυτή τη φορά, τα ΜΑΤ με δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πλαστικές σφαίρες δεν ήταν εκεί μόνο για να καταστείλουν τους διαδηλωτές του δρόμου. Η χρήση τους αποσκοπούσε στην πειθάρχηση των φτωχών που στη νέα εποχή της λιτότητας έχουν πια επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.