Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Δακτυλοδεικτούνται. Προπηλακίζονται. Απειλούνται. Χλευάζονται. Το χειρότερο, δε, καθίστανται θύματα μιας νοοτροπίας χυδαίας και φασίζουσας. Αυτής που συνίσταται στην άκριτη γενίκευση και στον στερεοτυπικό καταλογισμό ευθυνών συλλογικών και αδιαφοροποίητων. Οπως όλοι οι γιατροί είναι «φακελάκηδες», όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι «τενεκέδες», όλοι οι στρατιωτικοί «στενόμυαλοι», έτσι και όλοι οι «παλιοί» πολιτικοί βαρύνονται με ένα αμάχητο τεκμήριο ιδιοτέλειας, ανεντιμότητας, αδιαφορίας για το κοινό καλό ή, έστω, ανικανότητας να το υπηρετήσουν. Με αποτέλεσμα να υφίστανται, στο σύνολό τους, έναν ιδιότυπο κοινωνικό ρατσισμό.
Μια κοινωνία, η οποία μέχρι πρόσφατα κολακευόταν αφάνταστα από τη συναναστροφή της με «προσωπικότητες του δημόσιου βίου», τώρα αποφεύγει την οποιαδήποτε «μολυσματική» επαφή μαζί τους. Μάλιστα οι αναμειχθέντες στο παλιό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα, ως μετέχοντες μιας καθολικής και ανίατης απαξίας, θεωρούνται μη αποδεκτή πρώτη ύλη για τη συγκρότηση οποιουδήποτε νέου, ανορθωτικού ή εξυγιαντικού εγχειρήματος. Ουδείς εξάλλου διερωτάται πώς ένας τέτοιος ισοπεδωτισμός είναι συμβατός με το πάγιο κοινωνικό αίτημα-ερώτημα «γιατί τα υγιή, επιτυχημένα, ικανά και έντιμα άτομα δεν ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα;». Και όμως στον «παλιό» πολιτικό κόσμο υπάρχει και ποιότητα...