Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει ένα απύθμενο κενό εγκλωβισμένος στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Εργάζεται σκληρά και υποσκάπτει την υγεία του στο όνομα της πλασματικής ζωής και της ατομικής ικανοποίησής του. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της εισόδου του ανθρώπου στη σύγχρονη τεχνολογικά αστικοβιομηχανική κοινωνία που συνεπάγεται και την αλλοτρίωση του ίδιου. Το ίδιο το άτομο αποδυναμώνεται κοινωνικά, ψυχολογικά και οικονομικά, διότι απλούστατα αποτελεί μια ασήμαντη υπομονάδα που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων ακόμη κι αν αυτές αφορούν άμεσα την τύχη και το μέλλον του. Η απομόνωση είναι το κύριο συναίσθημα του κατοίκου μιας αστικής περιοχής, παρόλο που εκδηλώνεται μαζικά.
Ζούμε συγκεντρωμένοι σε υπερτροφικά αστικά κέντρα. Διαμένουμε σε κλειστά διαμερίσματα πολυόροφων πολυκατοικιών, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εργαζόμαστε κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε εργοστάσια και υπηρεσίες. Ψυχαγωγούμαστε μαζικά στους ίδιους κινηματογράφους και κέντρα διασκέδασης. Ανθρώπινες μάζες, κινούμαστε με τα ίδια μέσα συγκοινωνίας. Η πληροφόρηση και η ενημέρωσή μας γίνεται κι αυτή μαζικά, από τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα και τις ίδιες εφημερίδες, χάνοντας έτσι την αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων και εκφυλίζοντας την προσωπικότητα και τα ιδανικά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι επιφανειακές και ρηχές. Μας χωρίζει ψυχική απόσταση και αδιαφορία.