«Κάθε πρόοδος δεν είναι μόνο πρόοδος στην τέχνη της καταλήστευσης του εργάτη αλλά ταυτόχρονα και στην τέχνη της καταλήστευσης του εδάφους, κάθε πρόοδος στην αύξηση της ευφορίας του είναι ταυτόχρονα πρόοδος στην καταστροφή των διαρκών πηγών της ευφορίας του. Γι’ αυτό η καπιταλιστική παραγωγή αναπτύσσει την τεχνική και τον συνδυασμό της κοινωνικής διαδικασίας παραγωγής μόνο υπονομεύοντας ταυτόχρονα τις πηγές κάθε πλούτου: τη γη και τον εργάτη» (Κ. Μαρξ).
Στην περίοδο της κρίσης, είναι προφανές ότι ανεβαίνει η αντιπαράθεση ανάμεσα στα διάφορα ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα και όσον αφορά τις αιτίες της αλλά και τους δρόμους και τρόπους ξεπεράσματός της. Ειδικά στην αγροτική παραγωγή ξεχωρίζουν ορισμένα βασικά ζητήματα με κεντρικό το θέμα τηςτεχνολογίας.
Από την πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής όσο και από την πλευρά διάφορων “οικολογιζόντων”, η τεχνολογία κατανοείται σαν ένας εξωγενής παράγοντας και κοινωνικά ουδέτερος. Σύμφωνα με την “κυρίαρχη άποψη” αν η νέα τεχνολογία εισαχθεί στην παραγωγή θα επιλύσει σημαντικά προβλήματα, ενώ σύμφωνα με τους “οικολογίζοντες” εάν δεν εισαχθεί πάλι θα έχουμε οφέλη.Οι απόψεις αυτές υποβαθμίζουν την σημασία των σχέσεων παραγωγής και κατανομής και το γεγονός ότι οι τεχνολογικές αλλαγές βοήθησαν την στενή διαπλοκή, σύμπλευση και διασύνδεση του αγροτικού τομέα με τις βιομηχανίες εισροών και μεταποίησης στα πλαίσια του “αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος”. Το είδος των τεχνολογικών αλλαγών οι οποίες προωθούνται μέσα στα πλαίσια αυτού του συμπλέγματος συνεπάγονται κέρδη για τις κυρίαρχες μερίδες και εκμετάλλευση, φτώχια για τους μικροαγρότες σε επίπεδο χώρας, αλλά και παγκόσμια. Επίσης, εξασφαλίζουν μεγαλύτερη πειθάρχηση και εκμετάλλευση των εργαζόμενων αγροτών. Οι τεχνολογικές αλλαγές δεν μπορούν επομένως να θεωρηθούν κοινωνικά ουδέτερες.