"Οι φωνές μας δε θα πάψουν να υψώνονται και να περνούν μέσα από τους τοίχους και τα κάγκελα της φυλακής, να ενώνονται με τις φωνές αυτών που βρίσκονται στα κολαστήρια του κράτους και αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.
Θα δυναμώνουν μέχρι αυτοί οι τοίχοι να γκρεμιστούν".
Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ημέρες του 2011 αποτέλεσαν μια μαύρη κηλίδα στο βιβλίο της πρόσφατης Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι μέρες αυτές δεν μπορούν να εξετασθούν ξεχωριστά από τις ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά μόνο ως συνέχεια και συνέπειά τους. Το 2011, λοιπόν, μπορεί ταυτόχρονα να ιδωθεί ως αποτέλεσμα-αντίδραση αλλά και ωςεκκίνηση-ερέθισμα. Ως το αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού, που οδηγεί σε σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στρατηγικές, αλλά και ως εκκίνηση δράσης ενός παγκόσμιου κινήματος για την αυτονομία.
Η Αραβική Άνοιξη, ακόμη κι αν δεν πέτυχε όλα αυτά για τα οποία συνεχίζουν να δίνουν τη ζωή τους χιλιάδες πολίτες, αποτελεί την αφετηρία της αφύπνισης λαών που στέναζαν κάτω από δικτατορίες. Η τραγωδία της Φουκουσίμα έδωσε ώθηση στο κίνημα ενάντια στα πυρηνικά και στην αναζήτηση μεθόδων παραγωγής ενέργειας σε συνεργασία με τη φύση.
Οι «Εκδόσεις των Συναδέλφων» είναι μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από συναδέλφους που εργάζονται στο χώρο του βιβλίου. Αποτελεί μια προσπάθεια για την προώθηση ενός διαφορετικού πολιτισμού και μιας άλλης σχέσης με το βιβλίο, που για εμάς είναι επιπλέον το αντικείμενο της εργασίας μας.
Ως εργαζόμενοι σε αυτόν το χώρο και πιστεύοντας πως η γνώση είναι δύναμη στον αγώνα για μια κοινωνία διαφορετική από αυτήν όπου ζούμε, για μια κοινωνία όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν λόγο για το τι παράγουν και πώς το παράγουν, ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια. Φιλοδοξία μας είναι να δημιουργήσουμε μια αυτοδιαχειριζόμενη, συνεταιριστική και μη κερδοσκοπική επιχείρηση, όπου όλες οι αποφάσεις θα παίρνονται συλλογικά, χωρίς διευθύνοντες και διευθυνόμενους και χωρίς μισθολογικές διαφορές για όσους προοπτικά απασχοληθούν.
Στόχος μας, επίσης, είναι από την εκδοτική μας παραγωγή να μένει ένα οικονομικό περίσσευμα που θα διατίθεται στις συλλογικότητες του κοινωνικού κινήματος.
Οι άνεργοι ξεπερνούν το 1.000.000 πολλοί μένουν χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα που δεν έχουν να πληρώσουν ...παιδιά λιποθυμάνε στα σχολεία ...από την πείνα αλλά οι εργατοπατέρες της ΕΥΔΑΠ τσέπωσαν 35.000 ευρώ για να μάθουν τα παιδιά τους ξένες γλώσσες ! Μάλιστα αυτοί που τα τσέπωσαν είναι συνταξιούχοι !!! "Πριν από μόλις δέκα μέρες.
Ναι, υπάρχουν τόσα λεφτά που πληρώνουμε για την εκμάθηση ξένων γλωσσών των παιδιών των ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ υπαλλήλων της ΕΥΔΑΠ.
[Απ' την Παραπολιτική, που πριν λίγους μήνες έγραψε και για το επίδομα λουτροθεραπείας των υπαλλήλων της ΕΥΔΑΠ που κοστίζει στην επιχείρηση 164.000 ευρώ. Αλλά και για το ότι η επιχείρηση καλύπτει τα έξοδα εκμάθησης ξένων γλωσσών στα παιδιά των υπαλλήλων της. Ποιος θα φανταζόταν όμως ότι τα καλύπτει και για τα παιδιά των συνταξιούχων - τα οποία μπορεί να είναι και σαράντα ετών;!]"
Το 2011 ήταν μια όμορφη και «χρήσιμη χρονιά». Ήταν η χρονιά που γύρισε τον καθρέφτη πάνω στην ελληνική κοινωνία και της είπε «Αυτή είσαι». Πολλοί άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια και προτιμούν τις αυταπάτες. Ωραία φάση οι αυταπάτες αλλά, αν το παρακάνεις, καταλήγεις στο τρελοκομείο.
Η πραγματικότητα είναι πως το τέλος του 2011 βρίσκει τους Έλληνες ηττημένους. Ένας φυτευτός πρωθυπουργός και τέσσερις βουλευτές του ΛΆΟΣ στην κυβέρνηση. Και η χρεοκοπημένη χώρα να κυβερνάται ουσιαστικά από τις Βρυξέλλες. Και άκρα του τάφου σιωπή.
Το ότι το κοινωνικό κράτος αποδομείται, ελέω μνημονίου, το ξέρουμε. Το ότι η δημόσια υγεία ξεχαρβαλώνεται, προς χάριν τής αναδόμησης του κράτους "επί το ορθολογικώτερον", το γνωρίζουμε. Το ότι οι υπηρεσίες τού κράτους εξετάζουν εάν συμφέρει να αγοράσει ένας διαβητικός -σε προχωρημένο στάδιο- ειδικά παπούτσια ή είναι προτιμώτερο να του κόψουν το πόδι, κι αυτό το έχουμε ακούσει κι έχουμε φρίξει. Όμως, δεν παύουμε να εκπλησσόμαστε από το τί είναι ικανή να κατεβάσει η κούτρα τού "σοβαρού" Λοβέρδου, προκειμένου να μη χαλάσει την καρδιά των διεθνών μπινέδων στους οποίους έχει μάθει να υποκλίνεται δουλικά. Αλλά ας γίνω πιο σαφής.
Στις αρχές της χρονιάς που φεύγει, μπήκα εσπευσμένα στο νοσοκομείο με έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ευτυχώς για μένα, όλα εξελίχθηκαν μια χαρά. Στην φαρμακευτική αγωγή που μου συνέστησαν οι γιατροί, συμπεριέλαβαν και ένα φάρμακο για τον έλεγχο της χοληστερίνης. Σιγά το φάρμακο, δηλαδή. Μιλάμε για απλές κάψουλες ιχθυελαίου, που κοστίζουν 8,04 ευρώ οι 120. Ως καρδιοπαθής, μέχρι σήμερα προμηθεύομαι αυτές τις κάψουλες με συμμετοχή 10%. Δηλαδή, με δυο κάψουλες ως ημερήσια δόση, καταβάλλω περίπου 40 λεπτά και επιβαρύνω το ταμείο μου με 3,60 ευρώ κάθε μήνα.
Το 2011, ήταν μια πολύ έντονη χρονιά. Πολλά γεγονότα συνέβησαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Οικονομική κρίση, τρομερός σεισμός στην Ιαπωνία, εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, καταστολή σε πολλά μέρη του πλανήτη,
Παρακάτω μπορείτε να δείτε μερικές από τις πιο σημαντικές φωτογραφίες του 2011, όπως τις επέλεξε το Reuters και μερικές που προσθέσαμε κι εμείς.
Σ’ αυτή την χώρα, έχουμε μάθει και εκπαιδευτεί -κι έτσι θέλουμε να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά μας- με την φτηνή μαγκιά, την αγένεια και τον εθισμό στην φτήνια. Αυτού του είδους η “εκπαίδευση” λειτουργεί ανεξαρτήτως κυβέρνησης και κοινωνικών συνθηκών. Μέσα στην απάθεια, οι πολίτες του καναπέ (στην νοοτροπία) αρέσκονται στην καταπίεση και στο να γίνονται πειραματόζωα, αρκεί να μην τους πάρεις τα μπουζούκια, τον φραπέ και το αμάξι τους.
Aπορώ πως είναι δυνατόν μετά από χρόνια καταστροφικών κυβερνήσεων, να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που απαντάνε σε δημοσκοπήσεις υπέρ των καθεστωτικών κομμάτων και τι μυαλά κουβαλάνε οι φοιτητές που συστρατεύονται με τις κομματικές νεολαίες πανηγυρίζοντας. Διάολε, πως γίνεται να σου αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία πόσο ανίκανοι, ψεύτες και αναξιόπιστοι είναι κι εσύ να πας να τους υποστηρίζεις; Κι αν όχι τους ίδιους, τους επόμενους, γιατί πρέπει σε όλους τους κηφήνες χωρίς ένα ένσημο, να τους δώσουμε ευκαιρία να μας κάτσουν στον σβέρκο.
Αν το Κακό δρα απεριόριστα, δικαιούται το Καλό να αυτοπεριορίζει την αντίδρασή του;
Αυτό το ερώτημα διερευνά ο AlbertCamus στο θεατρικό του έργο «Οι Δίκαιοι». Γραμμένο το 1949, το έργο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αφορά σε υπαρκτά πρόσωπα. Διαδραματίζεται στη Μόσχα τού 1905, τις ημέρες που η Οργάνωση Μάχης, το ‘‘στρατιωτικό’’ τμήμα τού Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος (Εσέροι), το οποίο, ως γνωστόν, είχε υιοθετήσει την οργανωμένη τρομοκρατική δράση, σχεδιάζει να δολοφονήσει τον Μεγάλο Δούκα Σέργιο, τον στυγνό κυβερνήτη τής Μόσχας και θείο τού τσάρου Νικόλαου Β´. Η εκτέλεση του Μεγάλου Δούκα έγινε στις 4 Φεβρουαρίου. Τρεις ημέρες όμως νωρίτερα είχε μεσολαβήσει η πρώτη απόπειρα, η οποία είχε αποτύχει λόγω της παρεμβολής ενός ‘‘αστάθμητου’’ παράγοντα. Το απόσπασμα (μετάφραση Σάββας Στρούμπος) είναι από τη σκηνή με τις πρώτες συζητήσεις τών μελών τής οργάνωσης μετά από αυτή την αποτυχημένη απόπειρα. (Το έργο παίζεται για δεύτερη χρονιά από την Ομάδα Σημείο Μηδέν.)
ΑΝΝΕΝΚΟΦ: Τι συνέβη;
ΣΤΕΠΑΝ: …Στην άμαξα του Μεγάλου Δούκα υπήρχαν παιδιά.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ημέρες του 2011 αποτέλεσαν μια μαύρη κηλίδα στο βιβλίο της πρόσφατης Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι μέρες αυτές δεν μπορούν να εξετασθούν ξεχωριστά από τις ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά μόνο ως συνέχεια και συνέπειά τους. Το 2011, λοιπόν, μπορεί ταυτόχρονα να ιδωθεί ως αποτέλεσμα-αντίδραση αλλά και ωςεκκίνηση-ερέθισμα. Ως το αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού, που οδηγεί σε σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στρατηγικές, αλλά και ως εκκίνηση δράσης ενός παγκόσμιου κινήματος για την αυτονομία.
Οι άνεργοι ξεπερνούν το 1.000.000 πολλοί μένουν χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα που δεν έχουν να πληρώσουν ...παιδιά λιποθυμάνε στα σχολεία ...από την πείνα αλλά οι εργατοπατέρες της ΕΥΔΑΠ τσέπωσαν 35.000 ευρώ για να μάθουν τα παιδιά τους ξένες γλώσσες ! Μάλιστα αυτοί που τα τσέπωσαν είναι συνταξιούχοι !!! 
