της Μαριάννας Τζιαντζή
Kάποτε, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σε μια ταβέρνα του Πύργου μια παρέα τραγούδησε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», που λόγω στίχων και λαϊκότροπου ύφους, κίνησε τις υποψίες του χαφιέ του διπλανού τραπεζιού, ο οποίος έσπευσε να καταγγείλει το περιστατικό στην αστυνομία. Έπιναν και τραγουδούσαν Μίκη Θεοδωράκη, κύριε διοικητά!
«Μα όχι», υποστήριξαν οι τρεις νέοι όταν κλήθηκαν στην Ασφάλεια για να δώσουν εξηγήσεις. Του Χατζιδάκι είναι το τραγούδι, είπαν, δεν ξέραμε ότι είναι απαγορευμένος ο Χατζιδάκις.
Αητός που κάποτε είχε φτερά και τώρα δεν έχει; Κάπου το πάει ο κύριος! Εδώ σε όλη την Ελλάδα δεσπόζει ο φοίνικας με τα φτερά ορθάνοιχτα, για ποια κομμένα φτερά θρηνεί το τραγούδι; Μήπως είστε νοσταλγοί της φαύλης δημοκρατίας;
Kάποτε, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σε μια ταβέρνα του Πύργου μια παρέα τραγούδησε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», που λόγω στίχων και λαϊκότροπου ύφους, κίνησε τις υποψίες του χαφιέ του διπλανού τραπεζιού, ο οποίος έσπευσε να καταγγείλει το περιστατικό στην αστυνομία. Έπιναν και τραγουδούσαν Μίκη Θεοδωράκη, κύριε διοικητά!
«Μα όχι», υποστήριξαν οι τρεις νέοι όταν κλήθηκαν στην Ασφάλεια για να δώσουν εξηγήσεις. Του Χατζιδάκι είναι το τραγούδι, είπαν, δεν ξέραμε ότι είναι απαγορευμένος ο Χατζιδάκις.
Αητός που κάποτε είχε φτερά και τώρα δεν έχει; Κάπου το πάει ο κύριος! Εδώ σε όλη την Ελλάδα δεσπόζει ο φοίνικας με τα φτερά ορθάνοιχτα, για ποια κομμένα φτερά θρηνεί το τραγούδι; Μήπως είστε νοσταλγοί της φαύλης δημοκρατίας;