Στο twitter πριν κάποιο καιρό είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον
Μάριο Αθανασίου (
@mariostpauli ) . Νομίζω πως η περίπτωσή του μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ακριβώς επειδή δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους υπόλοιπους ”σελέμπριτιζ” που κυκλοφορούν στο μέσο. Για την ακρίβεια, αμφιβάλλω αν ο ίδιος ένιωσε ποτέ του “σελέμπριτι” και είμαι σίγουρος πως τώρα σίγουρα δε θέλει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος. Με τον καιρό, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω αρκετές συζητήσεις μαζί του και να διαπιστώσω -με μεγάλη μου χαρά- πως είναι ένας άνθρωπος που ,γενικά,
“την ψάχνει”. Το ίδιο κάνει και σε σχέση με τα πολιτικο-κοινωνικά δρώμενα του σήμερα.
Του Μάριου Αθανασίου
Πριν από λίγες μέρες η κ.Νανα εξέφρασε την άποψή της για την ελληνική πραγματικότητα.
Δεν με απασχολεί τόσο η δήλωσή της γιατί μάλλον δεν θα με ενδιέφερε ούτως η άλλως είτε ηταν θετική είτε αρνητική.
Εύλογες και δικαιολογημένες οι αντιδράσεις των ανθρώπων αλλά ολο αυτο το καιρό πολλοί άλλοι ”ελληνες” και μάλιστα “ιθαγενείς” - οχι κάτοικοι γαλλιας- μας ξεφτιλίζουν ,μας υποτιμούν και μας απαξιώνουν με τα λόγια τους και τις πράξεις και οι αντιδράσεις μας είναι πολύ πιο ήπιες έως ανυπαρκτες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο Πάγκαλος κυκλοφορεί ακόμα ανάμεσά μας!
Δεν με νοιάζει αν η άποψη κάποιου συμφωνεί ή όχι με τη δική μου αλλά σημασία έχει ο τρόπος και η στιγμή που επιλέγεις να πεις κάτι. Αυτή τη στιγμή οι έλληνες πληρώνουν το τίμημα για κατι που έκαναν μη γνωρίζοντας τις συνέπειές του και αυτό δεν εγινε, κ.Νανα , επειδή ήταν έλληνες . Αυτό θα γινόταν σε οποιοδήποτε λαό με ανύπαρκτους πολιτικούς γιατί απλά και μόνο θα κάλυπτε ’ανάγκες ’ και ‘επιθυμίες’ που το ιδιο καπιταλιστικό σύστημα έχει δημιουργήσει γι’αυτούς.
Αλλά ο λαός αυτός δεν πήρε τις μίζες απο τη siemens, δεν έπαιξε στο τζόγο τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, δεν έδωσε ψεύτικους ισολογισμούς στην ευρωπαϊκή ένωση, δεν έκανε μυστικές συμφωνίες με τους αμερικανους, δεν παραχώρησε τον ορυκτό πλούτο της χωράς ουτε έκανε δωρο τις ΔΕΚΟ. Παρόλα αυτά, αυτή τη στιγμή προσπαθεί να επιβιώσει μέρα με τη μέρα -το λεω σε περίπτωση που δεν το ξέρετε- , βλέπει τα νοσοκομεία του χωρίς φάρμακα, τα σχολεία του χωρίς βιβλία και τους συνανθρώπους του να ψάχνουν στα σκουπίδια. Δεν νομιζω οτι οι 2000 άνθρωποι που έχουν αυτοκτονήσει και το 20 % των ανέργων συμπολιτών μας κάνανε την ασύδοτη ζωή που περιγράψατε.
Επίσης ως διορατικός πολιτικός(??!) που ήσασταν, θα μπορούσατε να μας είχατε προειδοποιήσει, να ειχατε βγει και να τα πείτε τότε έξω από τα δόντια ή επίσης να μας λέγατε ότι οι ολυμπιακοί αγώνες θα μας βούλιαζαν ακόμα περισσότερο , αλλά νομίζω οτι τότε κουνάγατε το μπόι σας και κυκλοφορούσατε κι εσείς σαν “περήφανος έλληνας” στην Ευρώπη.
Για μας τους υπόλοιπους μην ανησυχείτε…
Πνευματικός άνθρωπος δεν ειναι ο καθένας που τραγουδάει , γράφει , υποκρίνεται,η έχει τη δυνατότητα να έχει βήμα και να μιλάει. Πνευματικός είναι αυτός που έχει διορατικότητα, ευαισθησία, μιλάει στην ψύχη μας οχι με λαϊκισμό και λέγοντας τα προφανή, αλλα με την Αλήθεια. Την αληθεια της αγάπης για τον συνανθρωπο του είτε είναι έλληνας είτε όχι. Καλή συνέχεια στην ευρωπαϊκή σας καριέρα.
Αουφβίντερζεεν.
____
ΥΓ1 : Εδώ το βίντεο με την απίστευτη “τρολιά” του σε πρωινάδικο σχετικά με την απεργία την Ελληνική Χαλυβουργία (και όχι “Χαλυβουργική” -είναι άλλη εταιρεία (συχνό λάθος βέβαια) ). Respect.
http://parallhlografos.wordpress.com
Πρόκειται για δυο Εφετειακές αποφάσεις (έχουν εκδοθεί το 2010 και το 2011) συνολικής καταδίκης 39 μηνών. Δηλαδή 3 ετών και 3 μηνών φυλάκισης. Βάσει αυτών, όπως επισημαίνουν νομικοί κύκλοι, ο κ. Κουρής θα έπρεπε ήδη να είχε συλληφθεί. Το περίεργο όμως είναι ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα αν και στις Αρχές είναι γνωστός ο τόπος διαμονής του.
Κολλητοί. Τρώνε μαζί στο "La Strada" και κάνουν παρεϊτσα.
«Μου θυμίζει μια ταινία που είδα πρόσφατα... Μετά τον πόλεμο στην Ιταλία παρελαύνουν οι στρατιώτες που πολέμησαν και οι Ιταλίδες μάνες με τα παιδάκια τους και τους χειροκροτούν. Κάποιοι τα χαϊδεύουν, τους πιάνουν τα ποδαράκια κλπ καταλαβαίνετε τώρα... Και μάλιστα οι Ιταλίδες μάνες τα σπρώχνουν κιόλας! Μια Αμερικανίδα μάνα βλέπει το σκηνικό και ρωτάει: "μα τι μάνες είναι αυτές; Να σπρώχνουν τα παιδιά τους;" και μια άλλη Ιταλίδα της απαντά: "ε, τι να κάνουν; Από το να τα δούνε νεκρά...."»
Τις φωτογραφίες τις τράβηξα τις προηγούμενες τρεις-τέσσερις μέρες, τυχαία, σουλατσάροντας στους δρόμους της Αθήνας.
