 |
Με αυστηρά ανθρωπιστικούς όρους, η Ελλάδα καταναλώνει οικονομικούς πόρους ικανούς να θέσουν την Αφρική σε αναπτυξιακή τροχιά. Η Wall Street Journal υπολογίζει ότι αν η Δύση διέθετε 100 δισεκατομμύρια δολάρια στην ανάπτυξη της Αφρικής ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος. Τοποθετήστε στη μία πλευρά του κάδρου μερικά εκατομμύρια παιδιά από την Αφρική. Και στην άλλη ακουμπήστε το ελληνικό χρέος. Τι βλέπετε; Βλέπετε μόνο το ελληνικό χρέος που πρόλαβε να καταπιεί τα παιδιά μέχρι να ανοίξετε και να κλείσετε τα μάτια σας.
Εντάξει, ασφαλώς και δεν ευθύνεται η Ελλάδα για την έλλειψη πόρων και τις τραγωδίες της Αφρικής. Ούτε βέβαια το σενάριο μίας εύπορης Ελλάδας θα διοχέτευε πόρους στην Αφρική. Όμως η ελληνική περίπτωση είναι μία ενδιαφέρουσα παραβολή που εξηγεί τις αντιφάσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Κυβερνήσεις, οργανισμοί και τράπεζες πέφτουν πάνω από την Ελλάδα όπως οι νοσοκόμες στον ασθενή της εντατικής. Φυσικά και δεν δωρίζουν χρήματα, όμως οι επισφάλειες που σέρνει πίσω της η Ελλάδα θα μπορούσαν να θρέψουν στόματα και να ποτίσουν ερήμους στον τρίτο κόσμο. Οι αριθμοί είναι τόσο μεγάλοι που χάνουν τη σημασία τους. Αν η Ελλάδα, για παράδειγμα, επιχειρήσει αναδιάρθρωση του χρέους των 350 δισ ευρώ με ένα «κούρεμα» της τάξεως του 50%, οι κεφαλαιακές απώλειες των πιστωτών της θα ισοδυναμούν με την εξάλειψη της πείνας στην Αφρική ή με τον προϋπολογισμό της Unicef για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Το σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν 13 δισεκατομμύρια δολάρια. Το ίδιο ποσό αν αποπληθωριστεί είναι λίγο παραπάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή λιγότερα από τα 110 δισ ευρώ που δανείστηκε η Ελλάδα για να παρατείνει τη βιωσιμότητα του χρέους της. Εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια τη μέρα. Η Ελλάδα τους δίνει ένα ωραίο παράδειγμα για να περιγράψουν την αδικία. Όπως εκείνο που χρησιμοποιούσαμε εμείς, δείχνοντας την κούρσα των εξοπλισμών στον ψυχρό πόλεμο.
του Κώστα Γιαννακίδηhttp://www.protagon.gr
Θεωρώ το ρόλο των αθλητικών εφημερίδων ανασταλτικό παράγοντα του πολιτισμού, έχουν εκτροχιάσει την ιδέα του αθλητισμού και μέσα σε όλη αυτή την κοινωνική παράνοια των προβλημάτων που φορτώνεται η κοινωνία, έχουν αποκτήσει το ρόλο ψυχαγωγικής απενεργοποίησης της σκέψης και αναπαραγωγής των καθημερινών προβλημάτων. Είναι ένα μέσο εκτόνωσης και ένα μέσο σπατάλης χρόνου σε ανούσια γεγονότα. Η ζωή έχει τέχνη, έχει ιδέες, βιβλία, μουσική, κινηματογράφο, συντροφιά και διάλογο με συνανθρώπους, χρώματα και άλλα πολλά όμορφα πράγματα από τα οποία η κοινωνία αφαιρεί χρόνο, κινούμενη από οπαδισμούς ομάδων. Ομάδων εννοούμε επιχειρήσεων με κέρδη. Καλό και ωραίο είναι να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα όμως όταν η ανάλυση μας για το γεγονός γίνεται αυτοσκοπός της καθημερινότητάς μας έχουμε χάσει το δρόμο μας.
