Μη με τρελαίνεις άλλο, θα το μετανιώσεις…

Δημοσιεύτηκε από την  Irosworld 
  

Μη με τρελαίνεις άλλο, θα το μετανιώσεις…

Όχι ρε φίλε, δε τη γουστάρω τη βία. Δεν σκέφτομαι βαρύ οπλισμό με ένα σαρδόνιο χαμόγελο πριν κοιμηθώ, ούτε ανατινάξεις, ούτε πυρπολήσεις, ούτε αίμα. Με σοκάρει η βία, με σοκάρει σε βαθμό να παγώνει το αίμα μου. Πες μου όμως τι; Πως; Τι να κάνω με αυτούς που βιάζουν την ανθρωπιά μου;

Πώς να αντιμετωπίσω αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι των γονιών μου και τους τρομοκρατούν; Πώς να αντιμετωπίσω αυτούς που λένε την κρεμάλα, σωτηρία, τον φονιά, ακτιβιστή, τον φασίστα, πατριώτη, τον κλέφτη, κύριο, την ανθρώπινη ζωή, πολιτικό κόστος; Πώς να αντέξω να τους ακούω και να μην έχω δυνατότητα αντίλογου, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος;

Πόσο ακόμη μπορώ να αντέξω αυτή την κατάφορη καταπάτηση της νοημοσύνης; Πόσα ακόμη πρέπει να πουν, πόσα ακόμη να διαστρεβλώσουν, πόσα ακόμα σπίτια να κλείσουν, πόσο ακόμη κόσμο να σκοτώσουν και να μην πέσω στα σαγόνια της βίας;

Αυτός ο εμφύλιος που θα ζήσει η χώρα, θα είναι αυτός που στήθηκε στα τηλεοπτικά πλατό, στις αίθουσες σύνταξης και στα καλοκουρδισμένα blogs. Η βία που φυτρώνει μέσα μου είναι η βία των μεταλλαγμένων σπόρων της ενημέρωσης, που νεκρώνει τον εγκέφαλο. Είναι η βία που αδίστακτα ανθρωπάρια, σπέρνουν ελαφρά την καρδία σε όλους εμάς.

Δεν αντέχει πολύ ένας άνθρωπος να κοιτά το άσπρο και να του λένε πως είναι μαύρο. Δεν αντέχει. Ή θα τρελαθεί ή θα τους χτυπήσει ή θα τρελαθεί και θα τους χτυπήσει. Η βία πάντως, θα έχει νικήσει.

Γράφω τώρα αυτές τις γραμμές, μπας και γλυτώσω από την τρέλα που με κάνει να θέλω να γίνω βίαιη. Ήδη η βία που μου ασκείται, με ξεπερνά, πάντα ήμουν υπέρμαχος της αγάπης, της συνύπαρξης, της κατανόησης, της προσπάθειας και τώρα μόνο με ένα σάκο του μποξ μπροστά μου θα ηρεμούσα. Όταν όμως θα ξέρω αρκετά καλά, να χτυπάω το σάκο που φαντασιώνομαι πως είναι αυτοί που πάνε να με τρελάνουν, θα έρθει και η σειρά τους. Αυτό συμβαίνει στα μυαλά όλων μας. Ας το δούμε κατάματα, γιατί έρχεται.

Αντ’ αυτού, μπορούμε να κλείσουμε εργοστάσια, καταστήματα, δρόμους, να καταλάβουμε τηλεοπτικούς σταθμούς, να πούμε πως αυτό το γαμημένο πράγμα είναι άσπρο κι όχι μαύρο! Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, να αφήσουμε χώρο στο συλλογικό κομμάτι του εαυτού μας και να περιορίσουμε την ατομικότητα. Να γίνουμε υπέροχα παραγωγικοί και να τους τρελάνουμε εμείς, πριν μας αποτελειώσουν αυτοί! Μπορούμε πολλά, πριν την τρέλα. Αν όμως δεν τα κάνουμε, καλό θα είναι να ξέρουμε πως πάμε ολοταχώς σε μια αρένα που θα μας κοστίσει πολλά περισσότερα από τον επιούσιο!

Σήμερα τα κατάφερα, ηρέμησα. Αύριο να δούμε…

ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ 

anarhogatoulis