Μερικές πρόχειρες σκέψεις για τα αποτελέσματα των εκλογών στίς 17 Ιούνη

απο avantgarde2009

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί μια ήττα για το κίνημα και την αριστερά, ακόμα κι αν η τελευταία εδραιώνει μια επιρροή της τάξης του 1/3 του εκλογικού σώματος. Νικητές είναι οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας που με πυρήνα τη ΝΔ παίρνουν μια ανάσα ύστερα από 2 χρόνια μνημονίων, οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων 30-40% και 1,2 εκατομμυρίων ανέργων. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι νικητές των εκλογών υποσχέθηκαν ότι θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο με το Σαμαρά να δηλώνει ότι “η Ελλάδα να τηρήσει τις υποσχέσεις της γιατί έχει συνέπεια και συνέχεια”, και τον ανεκδιήγητο καραγκιόζη Φ. Κουβέλη να δηλώνει με ύφος εξοργισμένου ότι ο λαός ψήφισε για σχηματισμό κυβέρνησης και το απόκομμά του έχει λάβει το μήνυμα. Στην ήττα της αριστεράς συνέβαλε με τον τρόπο του το ΚΚΕ που ακόμα και σε βάρος της επιρροής του αφού αποφάσισε να μην λάβει μέρος στη μάχη για την ανατροπή των κυβερνήσεων του μνημονίου, με την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης, με το επιχείρημα ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έπαιρνε τα ίδια μέτρα. Το αποτέλεσμα ήταν οι μισοί περίπου φίλοι του ΚΚΕ να υποστηρίξουν το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη μάχη, αντιλαμβανόμενοι τι σημαίνει μια επανεκλογή αυτών που εδώ και 2,5 χρόνια έχουν γκρεμίσει τα 3/4 των κοινωνικών κατακτήσεων τσακίζοντας με την πιο άγρια καταστολή στους δρόμους τις λαϊκές αντιδράσεις.

Και με “νωπή λαϊκή εντολή”

Τώρα η κυβέρνηση που θα προκύψει θα κλιμακώσει την επίθεση από την επόμενη μέρα. Ο Σαμαράς μιλάει ανοιχτά για κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”. Όσοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διαφορά αυτής της κυβέρνησης από μια κυβέρνηση της αριστεράς (Λαϊκού Μετώπου) θα την καταλάβουν εντός ολίγου, όταν το αστικό σκυλολόι θα υπενθυμίζει σε όποιον αντιδράει τη “νωπή λαϊκή εντολή”. Σε αυτό το κλίμα είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αποκαλυφθεί πλήρως ο οπορτουνιστικός χαρακτήρας της “νέας σοσιαλδημοκρατίας” που μετακόμισε σύμφωνα με ΜΕGΑ, ΣΚΑΙ, ΚΚΕ, ΠΑΣOK, ΝΔ, Τζήμερο, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά ότι “αν δεν καταγγείλεις τη δανειακή σύμβαση και δεν φύγεις από την ΕΕ δεν μπορείς να ακυρώσεις το μνημόνιο”. Και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “αντιφάσκει και λεει ψέματα”. Τι αξία είχαν όλα αυτά. Να απαξιωθεί ο μοναδικός κίνδυνος να χάσουν τις εκλογές και μαζί με τις εκλογές να χάσουν και την μπάλα. Τελικά το κατάφεραν. Χιλιάδες εν δυνάμει ψηφοφόροι πείστηκαν έστω και την τελευταία στιγμή ότι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα, ότι είναι λαϊκιστές, και άμα βγούνε θα “πάμε σε άτακτη χρεοκοπία”. Βεβαίως δεν έχουμε καμία απαίτηση από τα συγκροτήματα Λαμπράκη, Μπόμπολα και Αλαφούζου για κάτι άλλο, ούτε από τα πολιτικά τους φερέφωνα. Όμως από το ΚΚΕ και την Ανταρσύα είχαμε την απαίτηση για μια διαφορετική συμπεριφορά. Όπως και να χει με τον τρόπο τους βοήθησαν στην φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και στην ανακοπή της ανοδικής πορείας του, και ειδικά όταν ξεκαθαρίζανε ότι δεν έχουν καμία διάθεση να συνεργαστούν ενάντια στο μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης.

Ανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας;

Η δεξιά εξαιτίας της αδυναμίας της αριστεράς να παρουσιάσει μια αποφασιστική λύση, κατάφερε να συγκρατήσει τις δυνάμεις της επανασυσπειρώνοντας την “αγανακτισμένη” βάση της και υπό την απειλή του επερχόμενου νεοκομμουνιστικού κινδύνου που έρχεται παρέα με συνιστώσες και ένοπλους αντάρτες. Ο κατακερματισμός της αστικής εκπροσώπησης (της 6ης Μάη σε 6 διαφορετικά καπετανάτα, συμπτύχθηκε σε τρία) ξεπεράστηκε και υπό την ηγεμονία της ΝΔ αντιμετωπίστηκε επιτυχώς το ενδεχόμενο μιας ιστορικής εκλογικής ήττας, χωρίς προηγούμενο από την αριστερά. Η δεξιά διατηρεί το 47% της 6ης Μάη, με ακόμα πιο συνειδητή και αποφασισμένη για ρεβάνς την φασιστική της πτέρυγα, που απειλεί ανοιχτά με πογκρόμ την αριστερά και ολόκληρο το κίνημα.

Στασιμότητα μετά την 6η Μάη

Στην αριστερά επίσης η δύναμη της παρέμεινε χοντρικά στα επίπεδα της 6ης Μάη όταν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Ανταρσύα κλπ είχαν αποσπάσει περίπου 28%, το οποίο έγινε αυτή τη φορά 32% με την αποχή της Κατσέλη και του ΕΠΑΜ και την μεγάλη μείωση των ποσοστών των οικολόγων. Βεβαίως έγιναν και άλλες μετακινήσεις από και προς ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέλη, ΠΑΣΟΚ, και Καμμένο. Όμως αυτό δεν σηματοδότησε μια επιπλέον αριστερή στροφή από αυτή που είδαμε στις 6 Μάη ύστερα κυρίως από την συντριβή του κέντρου (ΠΑΣΟΚ). Έτσι αυτό που έχουμε είναι μια πολιτική και ταξική πόλωση, με την αριστερά να συγκεντρώνει το 1/3 του πληθυσμού, και σίγουρα την πλειοψηφία στα αστικά κέντρα και την εργατική τάξη και κυρίως στις νεαρές ηλικίες.

Στο μπλοκ του φόβου

Από την άλλη μεριά στο μπλοκ του φόβου, συγκεντρώνεται η αστική τάξη που ενδιαφέρεται μόνο για να σώσει τα ευρώ της και τις περιουσίες της, ο πραιτοριανός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους και όσοι έχουν άμεσα συμφέροντα απ’ αυτόν, χιλιάδες λαμόγια και παρατρεχάμενοι που συμμετείχαν στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας όλα αυτά τα χρόνια, και εκατοντάδες χιλιάδες φοβισμένοι γέροι και γριές, συντηρητικοί άνθρωποι που τρέμουν και τον ίσκιο τους, και αναρωτιούνται μόνο για τη μεταθάνατο ζωή μαζί με ανθρώπους που δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς να είναι λακέδες, ρουφιάνοι και γλείφτες του αφεντικού τους ή της εξουσίας. Στο μπλοκ αυτό κομβικό πλέον ρόλο θα παίξουν οι αλήτες, παρακρατικοί, τραμπούκοι, σωματέμποροι, νταβατζήδες, μαφιόζοι και έμποροι ναρκωτικών που η ΧΑ ευελπιστεί να συσπειρώσει στα σώματα εφόδου που δημιουργεί για να χτυπήσει την αριστερά και το κίνημα, διεκδικώντας κι αυτή την ηγεμονία στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, αναλαμβάνοντας προς το παρόν την οργάνωσή της από τα κάτω.

Μπροστά στην αναμέτρηση

Σε κάθε αναμέτρηση αυτό που έχει σημασία δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα των ταξικών στρατοπέδων. Η αστική τάξη που ηγείται του μπλοκ του φόβου είναι εντελώς εκφυλισμένη, και αν κρίνει κανείς από τις τοποθετήσεις των κεφαλαίων τους, το έχει ήδη βάλει στα πόδια. Απόδειξη της ξεφτίλας της είναι η απειλή ότι σε περίπτωση που θα κέρδιζε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκατέλειπαν (καλά ξεκουμπίδια) τη χώρα στη “τύχη” της. Καθόλου παράξενο. Αυτό έκανε πάντα αυτή η άρχουσα τάξη. Πάντα άφηνε πίσω κάτι κασιδιάριδες για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη από τους μπολσεβίκους. Και το υπόλοιπο ποίμνιό τους, σαν αυτό δηλαδή που τους ξαναψήφισε για να μην τους λείψουν οι παπάδες και τα ευρώ που δεν έχουν, θα κρύβεται περιμένοντας τον νικητή της αναμέτρησης. Η προσωρινή νίκη τους στις εκλογές ανέβαλε προς στιγμή την αναχώρηση της εθνικής μας αστική τάξης. Είναι σίγουρο ότι θα εκμεταλλευτούν το αποτέλεσμα της κάλπης για να πάρουν τη ρεβάνς από την αριστερά και το κίνημα, που τόλμησε να απειλήσει την εξουσία τους. Η αριστερά τόλμησε να αμφισβητήσει το όριο 10% που της επέτρεπε η συμφωνία της Βάρκιζας και της Γιάλτας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ανατολικό μπλοκ κάθε ποσοστό πάνω από αυτό το όριο ενεργοποιεί αυτόματα το συναγερμό του αστικού καθεστώτος. Αυτό το 30% δεν θα γίνει ανεκτό κι αυτό να το θυμούνται όλοι όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν στις ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις. Την τρομάρα που πέρασαν αυτό το μήνα δεν έχουν καμία όρεξη να την ξαναζήσουν. Όσο για το 30% έχει μια ελπίδα να παραμείνει τέτοιο μόνο αν αποφασίσει να καταλάβει ολόκληρο το γήπεδο.

Δεν υπάρχει χρόνος για πανηγύρια…

Όσο λάθος είναι η ανάλυση του ΚΚΕ ότι το αποτέλεσμα είναι στροφή στα δεξιά, αλλά τόσο λάθος και αυτή που πανηγυρίζει για το 27%. Στην πραγματικότητα η αριστερά από το 14% προ μνημονίου έφτασε στο 30%. Αυτό είναι μια αριστερή στροφή και την είδαμε ήδη από την 6η Μάη. Όμως αυτό έγινε μετά σχεδόν από ένα πόλεμο, που διαρκεί ήδη 2 χρόνια και συνεχίζεται. Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή κανενός και ειδικά όταν απέναντι από αυτό το 30% υπάρχει ένα 70% πιο δεξιό, φοβικό και αντικομμουνιστικό όσο ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια. Και με νομιμοποιημένους στη συνείδηση ευρύτερων κομματιών του πληθυσμού ένα νεοναζιστικό σχηματισμό. Επιπλέον αυτό το 30% δεν αντανακλά καμία σοβαρή ισχυροποίηση των πραγματικών δυνάμεών της. Κάτι που συνέβη το 1943-45, το 1960-65, ακόμα και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η αδυναμία να απαντηθούν οι προκλήσεις της ΧΑ δείχνει ότι εκτός από οργανωτική υπάρχει κυρίως πολιτική αδυναμία και έλλειψη κάθε αποφασιστικότητας να ανταποκριθεί η αριστερά σ’ αυτό το επίπεδο που έχει φτάσει πλέον η αναμέτρηση. Κάθε έκκληση για ηρεμία, επιστροφή σε πιο πολιτισμένες μορφές και στην αστυνομία να προστατεύσει από τις επιθέσεις των ναζιστών δημιουργεί επιπλέον σύγχυση και κει που παρουσιαζόταν ένας ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων ξαφνικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

…και για εκλογικούς σχεδιασμούς

Πολλοί ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτονται από τώρα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση ξεχνώντας ότι τώρα το επείγον ζήτημα δεν είναι στην κάλπη αλλά στο δρόμο. Η αριστερά πριν αρχίσει να ασχολείται με τα λάθη που έκανε στο “μεταναστευτικό”, γιατί δεν “έπεισε” για το ευρώ, και γιατί οι 440 χιλιάδες που ψήφισαν ΧΑ δεν πείστηκαν να μην την ξαναψηφίσουν, προκείμενου στις επόμενες εκλογές που θα “γίνουν σε κάνα 6μηνο” να τις κερδίσει, καλύτερα να ασχοληθεί με τον δικό της κόσμο που τώρα βρίσκεται στο στόχαστρο αυτών των καθαρμάτων. Και φυσικά με τις καθημερινές αιματηρές επιθέσεις από τις συμμορίες στα τρένα, στο δρόμο, και στα σπίτια ανύποπτων μεταναστών.

Τώρα το βασικό είναι η αυτοάμυνα

Μόνο έτσι θα συγκρατήσει η αριστερά και την ευρύτερη επιρροή της και θα ανταποκριθεί στην σκληρή αναμέτρηση που έρχεται με τις δυνάμεις τους φόβου και της αστικής αντίδρασης. Κάθε σκέψη για υποχώρηση και κάθε προσπάθεια να καλμάρει ο αντίπαλος, με εξυπνάδες του στυλ “θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα” ή ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον θα αντιπολιτεύεται υπεύθυνα ως παράταξη του 27% και όχι ως κόμμα διαμαρτυρίας του 5%”, δίνει την εντύπωση μιας άτακτης προσαρμογής στις απαιτήσεις του αντιπάλου. Αν ορισμένοι νομίζουν ότι το 27% μαζεύτηκε στο ΣΥΡΙΖΑ εις μνήμην του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 είναι μακράν νυχτωμένοι. Ο κόσμος που στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ το έκανε για να δώσει τη μάχη, για να αλλάξει η κυβέρνηση και όχι για να ακούει ότι η συνταγή της νίκης είναι ο Ηλίας Ηλιού. Και άμα θέλετε νομιμότητα να θέλετε και ησυχία τάξη και ασφάλεια. Άντε γιατί όπως το πάτε θα δικαιώσετε όσους λένε ότι πάτε να το παίξετε ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Και όταν οι πρώην “σύντροφοι” της ΔΗΜΑΡ βρίζουν τον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που μετακόμισαν από τον ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που ετοιμάζονται να στηρίξουν με πόδια και χέρια το Σαμαρά για να “έχει κυβέρνηση η χώρα” καλό είναι να κοπούν οι οικειότητες μια και καλή με αυτούς τους λακέδες. Εντάξει φάγατε τα νιάτα σας στο ρήγα και στην ΚΝΕ με δαύτους, αλλά πάρτε το απόφαση. Οι άνθρωποι είναι ρουφιάνοι της αστικής τάξης τελεία και παύλα. Μισούνε τον Συριζα, ακόμα περισσότερο τον κόσμο του και πολιτεύονται σαν τον Τζήμερο και το Σημίτη μαζί. Ας τελειώνουν επιτέλους τα αστεία. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι αριστερά, πάρτε το είδηση και βγάλτε το κουραδόκομμα από τα σχέδιά σας. Δεν θέλουν συνεργασία το λένε και το ξαναλένε. Ας τελειώνει πια αυτό το ειδύλλιο. Έχει γίνει αηδία. Αυτό είναι που σας κάνει αναξιόπιστους και όχι ότι δεν δώσατε επαρκείς εξηγήσεις για το ευρώ και τα “ζητήματα ασφάλειας”..

Περιμένουμε κάτι;

Πολλοί επίσης μπορεί να ισχυριστούν για λόγους τακτικής να αποφύγουμε τις φασιστικές προκλήσεις κι ας περιμένουμε να ανοίξει ξανά το κοινωνικό μέτωπο, όταν έλθουν τα νέα μνημονιακά μέτρα. Ξεκαθαρίζουμε: μέχρι τότε θα είναι αργά. Αν η αριστερά δεν δείξει την απαιτούμενη πυγμή στη φασιστική αλητεία, θα χάσει κάθε σεβασμό και εκτίμηση. Κανένας καρπαζοεισπράκτορας δεν χαίρει συμπάθειας, ούτε γύρω του θα συσπειρωθούν νέες δυνάμεις. Η αριστερά πρέπει να δείξει δυνατή. Ότι δεν ανέχεται μαγκιές από κανέναν αλήτη, όπως κι αν λέγεται, όπου κι αν εκδηλώνεται. Αυτό θα συσπειρώσει κι άλλο κόσμο γύρω της. Πρέπει τα στελέχη και τα μέλη της να το ξεκαθαρίσουν παντού αυτό. Όποιος τολμήσει να απλώσει χέρι θα κόβεται επί τόπου. Όλοι διαισθάνονται ότι τα πράγματα είναι και σοβαρά και επικίνδυνα. Αν επικρατήσει η αίσθηση ότι η αριστερά δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ο κόσμος θα την εγκαταλείψει για να σώσει τουλάχιστον το τομάρι του, την οικογένεια και τα παιδιά του. Κανείς δεν έχει όρεξη να παριστάνει το θύμα. Τέρμα πια με την πολιτική θυματοποίησης. Ο κόσμος της αριστεράς είναι πολύτιμος και κανένα κεφάλι δεν αξίζει να σπάει γιατί κάποιοι επιμένουν να παριστάνουν τους ειρηνοποιούς όταν ο υπόκοσμος μας σημαδεύει με τα ρόπαλά του.

Μια νέα κινηματική ανάταση έχει ανάγκη μια αριστερά όρθια, και ένα κίνημα που έχει αντιμετωπίσει τις φασιστικές προκλήσεις. Η συντριβή των φασιστών θα είναι και η αρχή του τέλους της επιρροής τους. Ο κόσμος που τους ψηφίζει το κάνει γιατί βλέπει εκεί μια ανερχόμενη δύναμη, αποφασισμένη να επιβάλλει μια λύση, ακόμα κι αν είναι η φασιστική λύση. Άνθρωποι χωρίς αρχές, που ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωσή τους, δεν εχουν κανένα πρόβλημα να ταχθούν με τους φασίστες αν πιστέψουν ότι εκεί θα εχουν μια καλύτερη τύχη. Ο μόνος τρόπος για να μην συμβεί αυτό είναι το τσάκισμα των συμμοριών. Αυτό θα είναι το τέλος για τη ΧΑ. Η αριστερά πρέπει να υπερασπιστεί τον κόσμο της από τη φασιστική τρομοκρατία.

Τα όρια της κάλπης

Τέλος οι κάλπες έδειξαν και τα όριά τους. Ακόμα και τώρα φάνηκε η δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν έπρεπε να δοθεί η μάχη. Όμως ας βγάλει και ο καθένας τα συμπεράσματά του. Οι άνθρωποι μπορεί να βρίζουν, να σιχτιρίζουν, να λένε να τους είχαν κοπεί τα χέρια, να μουντζώνουν τον εαυτό τους στο καθρέπτη, να μην έχουν να πληρώσουν τη δόση του δανείου, να χάνουν το μισθό τους και τη δουλειά τους, το σπίτι που είχαν να μην πουλιέται για να καλύψουν τα χρέη και τελικά να ψηφίζουν ξανά τους δυνάστες τους. Γιατί δήθεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Άνθρωποι περιορισμένης ευθύνης, δειλοί, που δεν αντέχουν την αλλαγή, επιρρεπείς στο φόβο και τον πανικό, βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στις εθνκόφρωνες ιδεολοψίες και με αμέτρητο φόβο για το μέλλον ακόμα και μετά το θάνατο. Τι μπορεί να περιμένει κανείς; Δεν μιλάμε για την άρχουσα τάξη, τα επιτελεία της, και τους πραιτοριανούς της. Μιλάμε για τους υπόλοιπους που τώρα θα έλεγε κανείς δεν έχουν λόγο, δεν υπάρχουν ανταλλάγματα. Κι όμως τα κόμματα και τα κομματίδια του μνημονίου και της εθνικοφροσύνης πήραν σχεδόν 70%. Ως πότε τα φωτεινά πνεύματα αυτής της κοινωνίας, οι άνθρωποι που ζουν περήφανα από τη δουλειάς τους, χωρίς να ρουφιανεύουν και να κωλογλύφουν, οι νέοι που θέλουν να βουτήξουν τη ζωή από τα κέρατα και να την αλλάξουν, που έχουν όρεξη να φέρουν τα πάνω κάτω. Μέχρι πότε όλοι αυτοί θα περιμένουν τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν; Είναι η ώρα να μιλήσουν οι αποφασισμένοι, το θάρρος και η τόλμη. Η αριστερά μόλις έδειξε ότι θέλει να πάρει την ευθύνη, μιλώντας για αριστερή κυβέρνηση, έδωσε ελπίδα σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ναι, ναι ελπίδα και προσδοκίες. Χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα. Αυτό την έφερε στο 30% και κάτι. Η ζωή όμως δεν σταματάει στις εκλογές. Ο υπηρεσιακός υπουργός άμυνας ο Φ. Φραγκούλης δήλωσε σε ανύποπτο χρόνο πριν τις εκλογές ότι ο στρατός είναι “Ναι μεν δύναμη αποτροπής, αλλά ισχυρή, σιωπηλή δύναμη που εάν απαιτηθεί θα κάνει εκκωφαντικό θόρυβο”. Εκκωφαντικός θόρυβος όμως μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους. Στις 5 Μάη 2010, στις 19 Οκτώβρη του 2011, στις 12 Φλεβάρη του 2012 είδαμε μερικές εικόνες. Άλλες κάπως πρώιμες τις είδαμε τον Δεκέμβρη του 2008 και άλλες πιο ώριμες τον Ιούνιο του 2011. Εντάξει τις κερδίσατε τις εκλογές. Να δούμε όμως στον επόμενο εκκωφαντικό θόρυβο ποιανού τα αφτιά θα κουφαθούν.


athens.indymedia.org