1. Ιδρύθηκε με… μικρή αγγελία! H μεγαλειώδης ιστορία της Μπαρτσελόνα. Τα μεγάλα αστέρια
14 Σεπ, 11:40 Από Κώστας Φόλλας
a-a+
Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ, Η «ΓΙΟΥΧΑ» ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΥΜΝΟ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΣΤΕΡΙΑ.-.
Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές –και όχι μόνο- ομάδες παγκοσμίως με πλούσια και ένδοξη ιστορία, η οποία αρχίζει τον Οκτώβριο του 1899. Την ημέρα εκείνη ο 22χρονος Ελβετός επιχειρηματίας, Χανς Γκάμπερ αποφάσισε να ιδρύσει ποδοσφαιρική ομάδα στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος αγαπούσε τον αθλητισμό και είχε ασχοληθεί και στη χώρα του με το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων), ενώ ήταν από τους ιδρυτές και της ομάδας της Ζυρίχης.
Η αρχή έγινε με… αγγελία!
Έτσι, δημοσίευσε αγγελία στο τοπικό αθλητικό περιοδικό «Los Deportes» στις 22 Οκτωβρίου(ΦΩΤΟ1) και ζητούσε παίκτες για την επανδρώσουν. Στις 29 Νοεμβρίου, δηλαδή περίπου ένα μήνα αργότερα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση με όσους ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση.
Από τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε εκείνη την ημέρα, «γεννήθηκε» η Μπαρτσελόνα με πρώτο πρόεδρο τον Άγγλο, Γκουαλτέρι Γουάιλντ (ΦΩΤΟ 2), που παράλληλα υπήρξε και ποδοσφαιριστής της ομάδας. Στο έμψυχο δυναμικό συγκαταλέγονταν ως και ο Γκάμπερ, που μάλιστα ήταν δεινός σκόρερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1901 πέτυχε τα 49 από τα συνολικά 88 τέρματα της ομάδας του!
Ίδια φανέλα με το 1899!
Η Μπαρτσελόνα φορούσε από τότε τη γνωστή φανέλα με τα μπλε και τα κόκκινα και οι παίκτες της ήταν γνωστοί ως «μπλαουγκράνα» (στην καταλανική γλώσσα). Ωστόσο, τα πρώτα δέκα χρόνια τα σορτς ήταν λευκού χρώματος, μετά έγιναν μαύρα και μόνο τη δεκαετία του 1920 η Μπαρτσελόνα άρχισε να φοράει μπλε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολλές θεωρίες για τα χρώματα της «Μπάρτσα». Ανάμεσά τους και η εκδοχή ότι προέρχονταν από τα μπλε και κόκκινα… στυλό που χρησιμοποιούνταν συχνά. Καμία θεωρία, πάντως, δεν έχει αποδειχθεί.
Η Unicef
Στη φανέλα της Μπαρτσελόνα δεν έχει μπει –ποτέ!- διαφήμιση. Από το 2006, όμως, υπάρχει το όνομα της Unicef απόρροια της πενταετούς συμφωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη. Επιπροσθέτως, ο σύλλογος χαρίζει στην οργάνωση 1,5 εκ. ευρώ ετησίως!
Ως πρώτο έμβλημα της Μπαρτσελόνα υιοθετήθηκε το σήμα της πόλης της Βαρκελώνης (ΦΩΤΟ 3) αλλά από το 1910 και αφού πρώτα ο Γκάμπερ έσωσε την ομάδα από σοβαρή κρίση, αποφασίστηκε η αλλαγή σήματος. Έγινε διαγωνισμός τον οποίο κέρδισε ο Καρλς Κομαμάλα, που είχε αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Είναι το σήμα που έχει και σήμερα η ομάδα. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σταυρός του Αγίου Γεωργίου, καθώς και κίτρινες και κόκκινες γραμμές της καταλανικής σημαίας. Υπάρχουν επίσης τα γράμμα FCB και από κάτω τα χρώματα της ομάδας και μία μπάλα. Έκτοτε έγιναν μόνο μικρές αλλαγές στο έμβλημα και κυρίως στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο. Το FCB έγινε CFB αφού η Μπαρτσελόνα υποχρεώθηκε να χρησιμοποιεί την ισπανική εκδοχή του ονόματός της. Επίσης, βγήκαν οι δύο από τις τέσσερις ερυθροκίτρινες γραμμές. Το FCB επέστρεψε στο σήμα το 1974.
Το πρώτο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα έγινε στην Μπονανόβα με αντίπαλο ομάδα που αποτελούνταν από Άγγλους απόδημους. Στη σύνθεση της ομάδας των Άγγλων, που κέρδισε 1-0, υπήρχαν και παίκτες της «Μπάρτσα».
Έδρα 6.000 θέσεων
Η Μπαρτσελόνα αγωνίζοταν αρχικά σε διάφορα γήπεδα, ενώ το πρώτο δικό της, το «Καμπ ντε λα Ιντούστρια» είχε χωρητικότητα 6.000 θέσεις. Το 1922… μετακόμισε στο «Λε Κορτς», χωρητικότητας 30.000, που αργότερα διπλασιάστηκε. Παράλληλα, εκείνη την εποχή άλλαξε την επίσημη γλώσσα του συλλόγου από τα καστιλιάνικα στα καταλανικά, γεγονός που την έφερε ακόμη πιο… κοντά στον κόσμο της πόλης. Πολλοί ακολουθούσαν έκτοτε την Μπαρτσελόνα όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους αλλά γιατί ένιωθαν ότι τους αντιπροσώπευε σε μία σειρά άλλων τομέων.
Από το 1919 ως το 1929 η ομάδα της Βαρκελώνης είχε πολλές επιτυχίες παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε προβλήματα από το καθεστώς. Η Μπαρτσελόνα είχε, ήδη από το 1924, 12.207 μέλη και αναπτύσσονταν ραγδαία. Είχε κερδίσει τα πρώτα της τρόπαια, ενώ το 1929 κατέκτησε και το πρώτο της Πρωτάθλημα.
Η γιούχα στον Εθνικό ύμνο και η οργή του δικτάτορα
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας είχε βρεθεί στο «στόχαστρο» του δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα. Στις 14 Ιουνίου 1925 οι οπαδοί της γιούχαραν, πριν από έναν αγώνα, τον ισπανικό εθνικό ύμνο γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα. Ο τελευταίος διέταξε την παύση όλων των λειτουργιών της ομάδας και το κλείσιμο του γηπέδου για έξι μήνες, που αργότερα μειώθηκαν σε τρεις. Επιπροσθέτως, το καθεστώς υποχρέωσε τον Γκάμπερ να αποχωρήσει από την προεδρία. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουλίου 1930, αυτοκτόνησε μετά από κατάθλιψη απόρροια οικονομικών και προσωπικών προβλημάτων… Από το 1966 διεξάγεται, στη μνήμη του τουρνουά με το όνομά του, λίγο πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος, ενώ στη Βαρκελώνη υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομά του.
Η ομάδα αντιμετώπισε πολλά και σημαντικά προβλήματα εκείνη την εποχή αλλά αντεπεξήλθε στις δυσκολίες και όχι απλώς επιβίωσε αλλά κατέγραψε και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Από το 1926 έγινε επαγγελματικό σωματείο.
Η δολοφονία του προέδρου
Τα ακόμη πιο δύσκολα για τη σπουδαία αυτή ομάδα άρχισαν μαζί με την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου στην Ισπανία, το 1936. Η Μπαρτσελόνα και όλη η Καταλονία στάθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών και το πλήρωσε. Λίγο μετά την έναρξη του Εμφυλίου, στις 6 Αυγούστου 1936, ο πρόεδρος Γιόζερ Σινιόλ δολοφονήθηκε από στρατιώτες του στρατηγού Φράνκο. Την εποχή εκείνη η ομάδα βρισκόταν σε περιοδεία στο Μεξικό και στις ΗΠΑ και μεταξύ άλλων συγκέντρωνε χρήματα και για τον αγώνα κατά του Φράνκο.
Παράλληλα, κάποιοι παίκτες εξασφάλισαν άσυλο σε Μεξικό και Γαλλία. Υπήρξαν όμως αρκετοί ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μπιλμπάο, που επάνδρωσαν τις γραμμές των Δημοκρατικών και πολέμησαν στο πλευρό τους. Στις 16 Μαρτίου 1938 η Βαρκελώνη δέχθηκε αεροπορική επίθεση. Χτυπήθηκαν και εγκαταστάσεις της Μπαρτσελόνα.
Διορισμένος –από τον Φράνκο- πρόεδρος
Η επικράτηση του Φράνκο το 1939 και η κατοχή της Καταλονίας επηρέασαν –όπως ήταν αναμενόμενο- την ομάδα, η οποία είχε μείνει με μόλις 3.486 μέλη. Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα επιβίωσης, ενώ τον Μάρτιο του 1940 ο συνεργάτης του Φράνκο, Ένρικ Πινέιρο διορίστηκε πρόεδρος. Στον σύλλογο επιβλήθηκαν πολλοί περιορισμοί, ενώ άλλαξε και η σειρά των αρχικών της επί το… ισπανικότερο (από το Futbol Club Barcelona στο Club de Futbol Barcelona). Η αλλαγή, όπως αναφέρεται και παραπάνω, έφτασε ως και στο σήμα της.
Το… 11-1 από τη Ρεάλ
Το καθεστώς ευνοούσε την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό του 1943. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου η «Μπάρτσα» νίκησε 3-0 τη Ρεάλ αλλά όταν πήγε να παίξει τον επαναληπτικό στη Μαδρίτη, οι παίκτες της δέχθηκαν –στα αποδυτήρια- την επίσκεψη εκπροσώπου του Φράνκο. Αυτός τους… υπενθύμισε ότι παίζουν λόγω της «γενναιοδωρίας του καθεστώτος» και προφανώς τους εκφόβισε. Επίσης, υπάρχουν πληροφορίες πως απειλήθηκαν από την αστυνομία αλλά και τον διαιτητή! Τελικά, η Ρεάλ κέρδισε… 11-1!!! Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και ο Πινέιρο παραιτήθηκε από την προεδρία διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση της οποίας τύχαινε η ομάδα!
Σύμβολο αντίστασης
Η Μπαρτσελόνα, στη διάρκεια των χρόνων του καθεστώτος, αποτελούσε… εστία αντίστασης. Στο γήπεδό της, ο κόσμος μπορούσε να μιλάει ελεύθερα τα –απαγορευμένα- καταλανικά, ενώ πολλές φορές εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του προς τους κυβερνώντες. Για παράδειγμα, μία Κυριακή του 1951 και μετά από τον εντός έδρας αγώνα με τη Σανταντέρ, οι οπαδοί της αρνήθηκαν να πάρουν τα τραμ για να γυρίσουν σπίτι τους και πήγαν με τα πόδια. Την εποχή εκείνη γινόταν απεργία των εργαζομένων στα τραμ με και τον τρόπο αυτό έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Τέτοιου είδους ενέργειες έκαναν πολλούς προοδευτικούς Ισπανούς και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμπαθήσουν την Μπαρτσελόνα. Έτσι προέκυψε και το γνωστό σύνθημα: «Μπαρτσελόνα: περισσότερο από ένας σύλλογος». Η ομάδα συμβόλιζε την αντίσταση κατά του Φράνκο και την επιθυμία των υποστηρικτών της να πέσει το καθεστώς.
Παρά τα δύσκολα χρόνια, η Μπαρτσελόνα –που το 1942 κινδύνευσε με υποβιβασμό- είχε πολλές επιτυχίες. Ως το 1949, στα πενήντα χρόνια ζωής της, είχε κατακτήσει 21 καταλανικά Πρωταθλήματα, τέσσερα ισπανικά και εννέα Κύπελλα. Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας τις σεζόν 1944-45, 1947-48 και 1948-49. Τα μέλη της είχαν αυξηθεί και πάλι και εκείνη τη χρονιά είχαν φτάσει τις 24.893.
Η κατασκευή του «Καμπ Νου»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ομάδα… σάρωνε στο πέρασμά της. Από το 1951 ως το 1953 πήρε όλους τους εγχώριους τίτλους. Η Μπαρτσελόνα αναπτυσσόταν και το παλιό της γήπεδο δεν τη… χωρούσε. Έτσι, αποφασίστηκε η κατασκευή του «Καμπ Νου» («νέο πεδίο»), που κράτησε από το 1954 ως το 1957. Εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου. Η χωρητικότητά του μεταβλήθηκε στη διάρκεια των ετών. Αρχικά ήταν 106.146 θέσεων, έφτασε ως και τις 121.749 αλλά πλέον μπορεί να φιλοξενήσει 98.722, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και δωδέκατο στον κόσμο.
Μέρος των εσόδων προήλθε από την ιδέα της διοίκησης να επιτρέψει, έναντι μικρού αντίτιμου, στους φιλάθλους να γράψουν το όνομά τους στα τούβλα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, που συνέβαλε στην κατασκευή. Πάντως, χρόνια αργότερα, ΜΜΕ από τη Μαδρίτη ανέφεραν πως σε μία από τις πέτρες βρέθηκε γραμμένο και το όνομα του ιστορικού προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης και υποστηρικτή του Φράνκο, Σαντιάγκο Μπερναμπέου με συνέπεια να ξεσπάσει διαμάχη!
Η έλευση του Κρόιφ
Η δεκαετία του 1960 δεν έφερε πολλές επιτυχίες στην ομάδα αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην την επόμενη. Αρχικά, τη σεζόν 1973-74 ήρθε στην ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ με το ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή, των 920.000 λιρών, που καταβλήθηκε στον Άγιαξ. Ο Ολλανδός λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα όταν δήλωσε πως προτίμησε την ομάδα τους αντί της Ρεάλ, που επίσης τον ήθελε, επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει για έναν σύλλογο που έχει συνδεθεί με τον Φράνκο. Επίσης, έδωσε στον γιο του το καταλανικό όνομα, Τζόρντι. Τη χρονιά εκείνη η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως νίκησε 5-0 τη Ρεάλ στη Μαδρίτη!
Η εποχή Νούνιεζ
Το 1974 η δικτατορία του Φράνκο έφτασε στο τέλος της. Η δημοκρατία επέστρεψε και… πέρασε και στη λειτουργία της Μπαρτσελόνα, τα μέλη της οποίας κλήθηκαν το 1978 να ψηφίσουν για πρώτη φορά τον πρόεδρό τους. Τελικά, με μικρή διαφορά εξελέγη ο 56χρονος εργολάβος οικοδομών Ζοζέπ Νούνιεζ. Με την πολιτική του κατέστησε την ομάδα οικονομικά αυτάρκη και της προσέφερε σταθερότητα. Με εκείνον ως πρόεδρο, η «Μπάρτσα» κατέκτησε –το 1979 στη Βασιλεία- το Κύπελλο Εκθέσεων (έτσι λεγόταν τότε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) κερδίζοντας τον τελικό με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Η προεδρία του Νούνιεζ κράτησε 22 χρόνια και είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην ιστορία της ομάδας. Ακολούθησε σφιχτή οικονομική πολιτική και προτιμούσε να αφήνει παίκτες όπως οι Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρομάριο και Ρονάλντο να αποχωρούν από τις τάξεις της παρά να ικανοποιεί τα αιτήματά τους.
Ο Κρόιφ προπονητής
Το 1988 ο Κρόιφ επέστρεψε, ως προπονητής, και δημιούργησε μία εντυπωσιακή ομάδα που δεν είχε… σταματημό. Οδήγησε την «Μπάρτσα» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 και του Πρωταθλητριών το 1992 νικώντας στον τελικό –και τις δύο φορές!- τη Σαμπντόρια. Συνολικά, ως το 1994, ο Κρόιφ πήρε έντεκα τίτλους αλλά αποχώρησε το 1996 μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές. Ωστόσο, παραμένει ο πιο πετυχημένος προπονητής της ομάδας αλλά και αυτός με το ρεκόρ συνεχόμενης παρουσίας στον πάγκο της (οκτώ χρόνια).
Ο Λαπόρτα πρόεδρος
Το 2000 ο Νούνιεζ παραιτήθηκε –μαζί με τον προπονητή Λουίς Φαν Γκάαλ- και τον διαδέχθηκε ο επί 22 χρόνια αντιπρόεδρός του, Ζοάν Γκασπάρτ αλλά στα τρία χρόνια της προεδρία του, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Έτσι, παραιτήθηκε τη στιγμή που η ομάδα ήταν σε κρίση και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Στις 15 Ιουνίου 2003 έγιναν νέες εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο νεαρός δικηγόρος Ζοάν Λαπόρτα. Η νίκη Λαπόρτα σηματοδότησε την απαρχή νέας «χρυσής εποχής» για την ομάδα και η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους και στις επιτυχίες.
Η πιο πετυχημένη σεζόν στην ιστορία της ήταν αυτή του 2008-09 όταν κέρδισε έξι τίτλους! Έκανε νταμπλ στην Ισπανία, πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, το ευρωπαϊκό και το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων. Πρόκειται για επίδοση που δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο! Πέρυσι, επίσης, πέτυχε ρεκόρ συγκομιδής πόντων στο Πρωτάθλημα της χώρας της, καθώς συγκέντρωσε 99 βαθμούς!
172.938 μέλη!
Οι διαδοχικές επιτυχίες έφεραν πολλούς φιλάθλους κοντά στην ομάδα, η οποία τον Νοέμβριο του 2009 αριθμούσε 172.938 μέλη. Επίσης, υπάρχουν 1.335 επίσημα φαν κλαμπ της «Μπάρτσα» παγκοσμίως! Πάντως, σε έρευνα στην Ισπανία, έρχεται δεύτερη σε προτιμήσεις των οπαδών. Το 32% δηλώνει ότι υποστηρίζει τη Ρεάλ και το 25% την Μπαρτσελόνα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της, είναι και ο πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο. Πάντως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι δεύτερη. Επίτιμο μέλος της ήταν και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος.
Η μεγάλη της αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ο τοπικός… εχθρός είναι η Εσπανιόλ. Το 2010 το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία της Μπαρτσελόνα στα 752 εκ. ευρώ και ήταν τέταρτη στη σχετική λίστα πίσω από τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Άρσεναλ. Ωστόσο, πριν από δύο μήνες, η εταιρία Deloitte μετά από έλεγχο στα οικονομικά της, εκτίμησε ότι έχει χρέος ύψους 442 εκ. ευρώ. Τα νέα αυτά μόνο ευχάριστα δεν ήταν για τον νεοκλεγέντα (ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουλίου) πρόεδρο, Σάντρο Ρόσελ.
Τα μεγάλα αστέρια
Τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έχουν φορέσει μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου. Ο Μιγκέλι είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, συνολικά 548. Ο πιο παραγωγικός σκόρερ της είναι ο Παουλίνο Αλκαντάρα με 357, ενώ τα περισσότερα τέρματα στο Πρωτάθλημα έχει πετύχει ο Σέζαρ Ρονρτίγκεζ, συνολικά 195 (από το 1942 ως το 1955). Ο κορυφαίος εν ενεργεία σκόρερ σε επίπεδο Πρωταθλήματος είναι ο Λιονέλ Μέσι με 88.
Από τους πλέον σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της είναι οι Λάσλο Κουμπάλα, Ζόλταν Κσίμπορ, Στανισλάου Μπασόρα, Σάντορ Κόκσις, Κάρλες Ρεσάκ, Άντονι Τόρρες, Γιόχαν Κρόιφ, Χουάν Μανουέλ Ασένσι, Ούγκο Σοτίλ, Μπερντ Σούστερ, Ροναλντίνιο, Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρόναλντ Κούμαν, Τζόζεπ Γκουαρντιόλα, Χουάν Ζαμπούντιο Βελάσκο, Σέζαρ Ροντρίγκεζ Άλβαρες, Κρίσκο Στόικοφ, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Μίκαελ Λάουντρουπ, Γκάρι Λίνεκερ, Άντονι Θουμπιθαρέτα, Λουίς Φίγκο, Πάτρικ Κλάιφερτ, Λουίς Ενρίκε κ.α.
Οι τίτλοι της
20 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10)
25 Κύπελλα Ισπανίας (1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09)
9 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010)
3 Τσάμπιονς Λιγκ (1991-92, 2005-06, 2008-09)
4 Κύπελλα Κυπελλούχων (1978-79, 1981-82, 1988-89, 1996-97)
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1957-58, 1959-60, 1965-66)
3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1992, 1997, 2009)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2009)
2 Λιγκ Καπ Ισπανίας (1982-83, 1985-86)
2 Latin Cup (1948-49, 1951-52)
22 Πρωταθλήματα Καταλονίας (1901-1902, 1904-05, 1908-09, 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19, 1919-20, 1920-21, 1921-22, 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27, 1927-28, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-35, 1935-36, 1937-38)
6 Κύπελλα Καταλονίας (1990-91, 1992-93, 1999-00, 2003-04, 2004-05, 2006-07)
1. Ιδρύθηκε με… μικρή αγγελία! H μεγαλειώδης ιστορία της Μπαρτσελόνα. Τα μεγάλα αστέρια
14 Σεπ, 11:40 Από Κώστας Φόλλας
a-a+
Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ, Η «ΓΙΟΥΧΑ» ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΥΜΝΟ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΣΤΕΡΙΑ.-.
Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές –και όχι μόνο- ομάδες παγκοσμίως με πλούσια και ένδοξη ιστορία, η οποία αρχίζει τον Οκτώβριο του 1899. Την ημέρα εκείνη ο 22χρονος Ελβετός επιχειρηματίας, Χανς Γκάμπερ αποφάσισε να ιδρύσει ποδοσφαιρική ομάδα στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος αγαπούσε τον αθλητισμό και είχε ασχοληθεί και στη χώρα του με το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων), ενώ ήταν από τους ιδρυτές και της ομάδας της Ζυρίχης.
Η αρχή έγινε με… αγγελία!
Έτσι, δημοσίευσε αγγελία στο τοπικό αθλητικό περιοδικό «Los Deportes» στις 22 Οκτωβρίου(ΦΩΤΟ1) και ζητούσε παίκτες για την επανδρώσουν. Στις 29 Νοεμβρίου, δηλαδή περίπου ένα μήνα αργότερα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση με όσους ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση.
Από τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε εκείνη την ημέρα, «γεννήθηκε» η Μπαρτσελόνα με πρώτο πρόεδρο τον Άγγλο, Γκουαλτέρι Γουάιλντ (ΦΩΤΟ 2), που παράλληλα υπήρξε και ποδοσφαιριστής της ομάδας. Στο έμψυχο δυναμικό συγκαταλέγονταν ως και ο Γκάμπερ, που μάλιστα ήταν δεινός σκόρερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1901 πέτυχε τα 49 από τα συνολικά 88 τέρματα της ομάδας του!
Ίδια φανέλα με το 1899!
Η Μπαρτσελόνα φορούσε από τότε τη γνωστή φανέλα με τα μπλε και τα κόκκινα και οι παίκτες της ήταν γνωστοί ως «μπλαουγκράνα» (στην καταλανική γλώσσα). Ωστόσο, τα πρώτα δέκα χρόνια τα σορτς ήταν λευκού χρώματος, μετά έγιναν μαύρα και μόνο τη δεκαετία του 1920 η Μπαρτσελόνα άρχισε να φοράει μπλε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολλές θεωρίες για τα χρώματα της «Μπάρτσα». Ανάμεσά τους και η εκδοχή ότι προέρχονταν από τα μπλε και κόκκινα… στυλό που χρησιμοποιούνταν συχνά. Καμία θεωρία, πάντως, δεν έχει αποδειχθεί.
Η Unicef
Στη φανέλα της Μπαρτσελόνα δεν έχει μπει –ποτέ!- διαφήμιση. Από το 2006, όμως, υπάρχει το όνομα της Unicef απόρροια της πενταετούς συμφωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη. Επιπροσθέτως, ο σύλλογος χαρίζει στην οργάνωση 1,5 εκ. ευρώ ετησίως!
Ως πρώτο έμβλημα της Μπαρτσελόνα υιοθετήθηκε το σήμα της πόλης της Βαρκελώνης (ΦΩΤΟ 3) αλλά από το 1910 και αφού πρώτα ο Γκάμπερ έσωσε την ομάδα από σοβαρή κρίση, αποφασίστηκε η αλλαγή σήματος. Έγινε διαγωνισμός τον οποίο κέρδισε ο Καρλς Κομαμάλα, που είχε αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Είναι το σήμα που έχει και σήμερα η ομάδα. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σταυρός του Αγίου Γεωργίου, καθώς και κίτρινες και κόκκινες γραμμές της καταλανικής σημαίας. Υπάρχουν επίσης τα γράμμα FCB και από κάτω τα χρώματα της ομάδας και μία μπάλα. Έκτοτε έγιναν μόνο μικρές αλλαγές στο έμβλημα και κυρίως στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο. Το FCB έγινε CFB αφού η Μπαρτσελόνα υποχρεώθηκε να χρησιμοποιεί την ισπανική εκδοχή του ονόματός της. Επίσης, βγήκαν οι δύο από τις τέσσερις ερυθροκίτρινες γραμμές. Το FCB επέστρεψε στο σήμα το 1974.
Το πρώτο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα έγινε στην Μπονανόβα με αντίπαλο ομάδα που αποτελούνταν από Άγγλους απόδημους. Στη σύνθεση της ομάδας των Άγγλων, που κέρδισε 1-0, υπήρχαν και παίκτες της «Μπάρτσα».
Έδρα 6.000 θέσεων
Η Μπαρτσελόνα αγωνίζοταν αρχικά σε διάφορα γήπεδα, ενώ το πρώτο δικό της, το «Καμπ ντε λα Ιντούστρια» είχε χωρητικότητα 6.000 θέσεις. Το 1922… μετακόμισε στο «Λε Κορτς», χωρητικότητας 30.000, που αργότερα διπλασιάστηκε. Παράλληλα, εκείνη την εποχή άλλαξε την επίσημη γλώσσα του συλλόγου από τα καστιλιάνικα στα καταλανικά, γεγονός που την έφερε ακόμη πιο… κοντά στον κόσμο της πόλης. Πολλοί ακολουθούσαν έκτοτε την Μπαρτσελόνα όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους αλλά γιατί ένιωθαν ότι τους αντιπροσώπευε σε μία σειρά άλλων τομέων.
Από το 1919 ως το 1929 η ομάδα της Βαρκελώνης είχε πολλές επιτυχίες παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε προβλήματα από το καθεστώς. Η Μπαρτσελόνα είχε, ήδη από το 1924, 12.207 μέλη και αναπτύσσονταν ραγδαία. Είχε κερδίσει τα πρώτα της τρόπαια, ενώ το 1929 κατέκτησε και το πρώτο της Πρωτάθλημα.
Η γιούχα στον Εθνικό ύμνο και η οργή του δικτάτορα
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας είχε βρεθεί στο «στόχαστρο» του δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα. Στις 14 Ιουνίου 1925 οι οπαδοί της γιούχαραν, πριν από έναν αγώνα, τον ισπανικό εθνικό ύμνο γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα. Ο τελευταίος διέταξε την παύση όλων των λειτουργιών της ομάδας και το κλείσιμο του γηπέδου για έξι μήνες, που αργότερα μειώθηκαν σε τρεις. Επιπροσθέτως, το καθεστώς υποχρέωσε τον Γκάμπερ να αποχωρήσει από την προεδρία. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουλίου 1930, αυτοκτόνησε μετά από κατάθλιψη απόρροια οικονομικών και προσωπικών προβλημάτων… Από το 1966 διεξάγεται, στη μνήμη του τουρνουά με το όνομά του, λίγο πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος, ενώ στη Βαρκελώνη υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομά του.
Η ομάδα αντιμετώπισε πολλά και σημαντικά προβλήματα εκείνη την εποχή αλλά αντεπεξήλθε στις δυσκολίες και όχι απλώς επιβίωσε αλλά κατέγραψε και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Από το 1926 έγινε επαγγελματικό σωματείο.
Η δολοφονία του προέδρου
Τα ακόμη πιο δύσκολα για τη σπουδαία αυτή ομάδα άρχισαν μαζί με την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου στην Ισπανία, το 1936. Η Μπαρτσελόνα και όλη η Καταλονία στάθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών και το πλήρωσε. Λίγο μετά την έναρξη του Εμφυλίου, στις 6 Αυγούστου 1936, ο πρόεδρος Γιόζερ Σινιόλ δολοφονήθηκε από στρατιώτες του στρατηγού Φράνκο. Την εποχή εκείνη η ομάδα βρισκόταν σε περιοδεία στο Μεξικό και στις ΗΠΑ και μεταξύ άλλων συγκέντρωνε χρήματα και για τον αγώνα κατά του Φράνκο.
Παράλληλα, κάποιοι παίκτες εξασφάλισαν άσυλο σε Μεξικό και Γαλλία. Υπήρξαν όμως αρκετοί ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μπιλμπάο, που επάνδρωσαν τις γραμμές των Δημοκρατικών και πολέμησαν στο πλευρό τους. Στις 16 Μαρτίου 1938 η Βαρκελώνη δέχθηκε αεροπορική επίθεση. Χτυπήθηκαν και εγκαταστάσεις της Μπαρτσελόνα.
Διορισμένος –από τον Φράνκο- πρόεδρος
Η επικράτηση του Φράνκο το 1939 και η κατοχή της Καταλονίας επηρέασαν –όπως ήταν αναμενόμενο- την ομάδα, η οποία είχε μείνει με μόλις 3.486 μέλη. Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα επιβίωσης, ενώ τον Μάρτιο του 1940 ο συνεργάτης του Φράνκο, Ένρικ Πινέιρο διορίστηκε πρόεδρος. Στον σύλλογο επιβλήθηκαν πολλοί περιορισμοί, ενώ άλλαξε και η σειρά των αρχικών της επί το… ισπανικότερο (από το Futbol Club Barcelona στο Club de Futbol Barcelona). Η αλλαγή, όπως αναφέρεται και παραπάνω, έφτασε ως και στο σήμα της.
Το… 11-1 από τη Ρεάλ
Το καθεστώς ευνοούσε την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό του 1943. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου η «Μπάρτσα» νίκησε 3-0 τη Ρεάλ αλλά όταν πήγε να παίξει τον επαναληπτικό στη Μαδρίτη, οι παίκτες της δέχθηκαν –στα αποδυτήρια- την επίσκεψη εκπροσώπου του Φράνκο. Αυτός τους… υπενθύμισε ότι παίζουν λόγω της «γενναιοδωρίας του καθεστώτος» και προφανώς τους εκφόβισε. Επίσης, υπάρχουν πληροφορίες πως απειλήθηκαν από την αστυνομία αλλά και τον διαιτητή! Τελικά, η Ρεάλ κέρδισε… 11-1!!! Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και ο Πινέιρο παραιτήθηκε από την προεδρία διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση της οποίας τύχαινε η ομάδα!
Σύμβολο αντίστασης
Η Μπαρτσελόνα, στη διάρκεια των χρόνων του καθεστώτος, αποτελούσε… εστία αντίστασης. Στο γήπεδό της, ο κόσμος μπορούσε να μιλάει ελεύθερα τα –απαγορευμένα- καταλανικά, ενώ πολλές φορές εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του προς τους κυβερνώντες. Για παράδειγμα, μία Κυριακή του 1951 και μετά από τον εντός έδρας αγώνα με τη Σανταντέρ, οι οπαδοί της αρνήθηκαν να πάρουν τα τραμ για να γυρίσουν σπίτι τους και πήγαν με τα πόδια. Την εποχή εκείνη γινόταν απεργία των εργαζομένων στα τραμ με και τον τρόπο αυτό έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Τέτοιου είδους ενέργειες έκαναν πολλούς προοδευτικούς Ισπανούς και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμπαθήσουν την Μπαρτσελόνα. Έτσι προέκυψε και το γνωστό σύνθημα: «Μπαρτσελόνα: περισσότερο από ένας σύλλογος». Η ομάδα συμβόλιζε την αντίσταση κατά του Φράνκο και την επιθυμία των υποστηρικτών της να πέσει το καθεστώς.
Παρά τα δύσκολα χρόνια, η Μπαρτσελόνα –που το 1942 κινδύνευσε με υποβιβασμό- είχε πολλές επιτυχίες. Ως το 1949, στα πενήντα χρόνια ζωής της, είχε κατακτήσει 21 καταλανικά Πρωταθλήματα, τέσσερα ισπανικά και εννέα Κύπελλα. Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας τις σεζόν 1944-45, 1947-48 και 1948-49. Τα μέλη της είχαν αυξηθεί και πάλι και εκείνη τη χρονιά είχαν φτάσει τις 24.893.
Η κατασκευή του «Καμπ Νου»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ομάδα… σάρωνε στο πέρασμά της. Από το 1951 ως το 1953 πήρε όλους τους εγχώριους τίτλους. Η Μπαρτσελόνα αναπτυσσόταν και το παλιό της γήπεδο δεν τη… χωρούσε. Έτσι, αποφασίστηκε η κατασκευή του «Καμπ Νου» («νέο πεδίο»), που κράτησε από το 1954 ως το 1957. Εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου. Η χωρητικότητά του μεταβλήθηκε στη διάρκεια των ετών. Αρχικά ήταν 106.146 θέσεων, έφτασε ως και τις 121.749 αλλά πλέον μπορεί να φιλοξενήσει 98.722, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και δωδέκατο στον κόσμο.
Μέρος των εσόδων προήλθε από την ιδέα της διοίκησης να επιτρέψει, έναντι μικρού αντίτιμου, στους φιλάθλους να γράψουν το όνομά τους στα τούβλα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, που συνέβαλε στην κατασκευή. Πάντως, χρόνια αργότερα, ΜΜΕ από τη Μαδρίτη ανέφεραν πως σε μία από τις πέτρες βρέθηκε γραμμένο και το όνομα του ιστορικού προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης και υποστηρικτή του Φράνκο, Σαντιάγκο Μπερναμπέου με συνέπεια να ξεσπάσει διαμάχη!
Η έλευση του Κρόιφ
Η δεκαετία του 1960 δεν έφερε πολλές επιτυχίες στην ομάδα αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην την επόμενη. Αρχικά, τη σεζόν 1973-74 ήρθε στην ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ με το ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή, των 920.000 λιρών, που καταβλήθηκε στον Άγιαξ. Ο Ολλανδός λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα όταν δήλωσε πως προτίμησε την ομάδα τους αντί της Ρεάλ, που επίσης τον ήθελε, επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει για έναν σύλλογο που έχει συνδεθεί με τον Φράνκο. Επίσης, έδωσε στον γιο του το καταλανικό όνομα, Τζόρντι. Τη χρονιά εκείνη η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως νίκησε 5-0 τη Ρεάλ στη Μαδρίτη!
Η εποχή Νούνιεζ
Το 1974 η δικτατορία του Φράνκο έφτασε στο τέλος της. Η δημοκρατία επέστρεψε και… πέρασε και στη λειτουργία της Μπαρτσελόνα, τα μέλη της οποίας κλήθηκαν το 1978 να ψηφίσουν για πρώτη φορά τον πρόεδρό τους. Τελικά, με μικρή διαφορά εξελέγη ο 56χρονος εργολάβος οικοδομών Ζοζέπ Νούνιεζ. Με την πολιτική του κατέστησε την ομάδα οικονομικά αυτάρκη και της προσέφερε σταθερότητα. Με εκείνον ως πρόεδρο, η «Μπάρτσα» κατέκτησε –το 1979 στη Βασιλεία- το Κύπελλο Εκθέσεων (έτσι λεγόταν τότε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) κερδίζοντας τον τελικό με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Η προεδρία του Νούνιεζ κράτησε 22 χρόνια και είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην ιστορία της ομάδας. Ακολούθησε σφιχτή οικονομική πολιτική και προτιμούσε να αφήνει παίκτες όπως οι Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρομάριο και Ρονάλντο να αποχωρούν από τις τάξεις της παρά να ικανοποιεί τα αιτήματά τους.
Ο Κρόιφ προπονητής
Το 1988 ο Κρόιφ επέστρεψε, ως προπονητής, και δημιούργησε μία εντυπωσιακή ομάδα που δεν είχε… σταματημό. Οδήγησε την «Μπάρτσα» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 και του Πρωταθλητριών το 1992 νικώντας στον τελικό –και τις δύο φορές!- τη Σαμπντόρια. Συνολικά, ως το 1994, ο Κρόιφ πήρε έντεκα τίτλους αλλά αποχώρησε το 1996 μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές. Ωστόσο, παραμένει ο πιο πετυχημένος προπονητής της ομάδας αλλά και αυτός με το ρεκόρ συνεχόμενης παρουσίας στον πάγκο της (οκτώ χρόνια).
Ο Λαπόρτα πρόεδρος
Το 2000 ο Νούνιεζ παραιτήθηκε –μαζί με τον προπονητή Λουίς Φαν Γκάαλ- και τον διαδέχθηκε ο επί 22 χρόνια αντιπρόεδρός του, Ζοάν Γκασπάρτ αλλά στα τρία χρόνια της προεδρία του, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Έτσι, παραιτήθηκε τη στιγμή που η ομάδα ήταν σε κρίση και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Στις 15 Ιουνίου 2003 έγιναν νέες εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο νεαρός δικηγόρος Ζοάν Λαπόρτα. Η νίκη Λαπόρτα σηματοδότησε την απαρχή νέας «χρυσής εποχής» για την ομάδα και η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους και στις επιτυχίες.
Η πιο πετυχημένη σεζόν στην ιστορία της ήταν αυτή του 2008-09 όταν κέρδισε έξι τίτλους! Έκανε νταμπλ στην Ισπανία, πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, το ευρωπαϊκό και το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων. Πρόκειται για επίδοση που δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο! Πέρυσι, επίσης, πέτυχε ρεκόρ συγκομιδής πόντων στο Πρωτάθλημα της χώρας της, καθώς συγκέντρωσε 99 βαθμούς!
172.938 μέλη!
Οι διαδοχικές επιτυχίες έφεραν πολλούς φιλάθλους κοντά στην ομάδα, η οποία τον Νοέμβριο του 2009 αριθμούσε 172.938 μέλη. Επίσης, υπάρχουν 1.335 επίσημα φαν κλαμπ της «Μπάρτσα» παγκοσμίως! Πάντως, σε έρευνα στην Ισπανία, έρχεται δεύτερη σε προτιμήσεις των οπαδών. Το 32% δηλώνει ότι υποστηρίζει τη Ρεάλ και το 25% την Μπαρτσελόνα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της, είναι και ο πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο. Πάντως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι δεύτερη. Επίτιμο μέλος της ήταν και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος.
Η μεγάλη της αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ο τοπικός… εχθρός είναι η Εσπανιόλ. Το 2010 το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία της Μπαρτσελόνα στα 752 εκ. ευρώ και ήταν τέταρτη στη σχετική λίστα πίσω από τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Άρσεναλ. Ωστόσο, πριν από δύο μήνες, η εταιρία Deloitte μετά από έλεγχο στα οικονομικά της, εκτίμησε ότι έχει χρέος ύψους 442 εκ. ευρώ. Τα νέα αυτά μόνο ευχάριστα δεν ήταν για τον νεοκλεγέντα (ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουλίου) πρόεδρο, Σάντρο Ρόσελ.
Τα μεγάλα αστέρια
Τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έχουν φορέσει μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου. Ο Μιγκέλι είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, συνολικά 548. Ο πιο παραγωγικός σκόρερ της είναι ο Παουλίνο Αλκαντάρα με 357, ενώ τα περισσότερα τέρματα στο Πρωτάθλημα έχει πετύχει ο Σέζαρ Ρονρτίγκεζ, συνολικά 195 (από το 1942 ως το 1955). Ο κορυφαίος εν ενεργεία σκόρερ σε επίπεδο Πρωταθλήματος είναι ο Λιονέλ Μέσι με 88.
Από τους πλέον σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της είναι οι Λάσλο Κουμπάλα, Ζόλταν Κσίμπορ, Στανισλάου Μπασόρα, Σάντορ Κόκσις, Κάρλες Ρεσάκ, Άντονι Τόρρες, Γιόχαν Κρόιφ, Χουάν Μανουέλ Ασένσι, Ούγκο Σοτίλ, Μπερντ Σούστερ, Ροναλντίνιο, Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρόναλντ Κούμαν, Τζόζεπ Γκουαρντιόλα, Χουάν Ζαμπούντιο Βελάσκο, Σέζαρ Ροντρίγκεζ Άλβαρες, Κρίσκο Στόικοφ, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Μίκαελ Λάουντρουπ, Γκάρι Λίνεκερ, Άντονι Θουμπιθαρέτα, Λουίς Φίγκο, Πάτρικ Κλάιφερτ, Λουίς Ενρίκε κ.α.
Οι τίτλοι της
20 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10)
25 Κύπελλα Ισπανίας (1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09)
9 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010)
3 Τσάμπιονς Λιγκ (1991-92, 2005-06, 2008-09)
4 Κύπελλα Κυπελλούχων (1978-79, 1981-82, 1988-89, 1996-97)
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1957-58, 1959-60, 1965-66)
3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1992, 1997, 2009)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2009)
2 Λιγκ Καπ Ισπανίας (1982-83, 1985-86)
2 Latin Cup (1948-49, 1951-52)
22 Πρωταθλήματα Καταλονίας (1901-1902, 1904-05, 1908-09, 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19, 1919-20, 1920-21, 1921-22, 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27, 1927-28, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-35, 1935-36, 1937-38)
6 Κύπελλα Καταλονίας (1990-91, 1992-93, 1999-00, 2003-04, 2004-05, 2006-07)
1. Ιδρύθηκε με… μικρή αγγελία! H μεγαλειώδης ιστορία της Μπαρτσελόνα. Τα μεγάλα αστέρια
14 Σεπ, 11:40 Από Κώστας Φόλλας
a-a+
Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ, Η «ΓΙΟΥΧΑ» ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΥΜΝΟ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΣΤΕΡΙΑ.-.
Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές –και όχι μόνο- ομάδες παγκοσμίως με πλούσια και ένδοξη ιστορία, η οποία αρχίζει τον Οκτώβριο του 1899. Την ημέρα εκείνη ο 22χρονος Ελβετός επιχειρηματίας, Χανς Γκάμπερ αποφάσισε να ιδρύσει ποδοσφαιρική ομάδα στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος αγαπούσε τον αθλητισμό και είχε ασχοληθεί και στη χώρα του με το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων), ενώ ήταν από τους ιδρυτές και της ομάδας της Ζυρίχης.
Η αρχή έγινε με… αγγελία!
Έτσι, δημοσίευσε αγγελία στο τοπικό αθλητικό περιοδικό «Los Deportes» στις 22 Οκτωβρίου(ΦΩΤΟ1) και ζητούσε παίκτες για την επανδρώσουν. Στις 29 Νοεμβρίου, δηλαδή περίπου ένα μήνα αργότερα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση με όσους ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση.
Από τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε εκείνη την ημέρα, «γεννήθηκε» η Μπαρτσελόνα με πρώτο πρόεδρο τον Άγγλο, Γκουαλτέρι Γουάιλντ (ΦΩΤΟ 2), που παράλληλα υπήρξε και ποδοσφαιριστής της ομάδας. Στο έμψυχο δυναμικό συγκαταλέγονταν ως και ο Γκάμπερ, που μάλιστα ήταν δεινός σκόρερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1901 πέτυχε τα 49 από τα συνολικά 88 τέρματα της ομάδας του!
Ίδια φανέλα με το 1899!
Η Μπαρτσελόνα φορούσε από τότε τη γνωστή φανέλα με τα μπλε και τα κόκκινα και οι παίκτες της ήταν γνωστοί ως «μπλαουγκράνα» (στην καταλανική γλώσσα). Ωστόσο, τα πρώτα δέκα χρόνια τα σορτς ήταν λευκού χρώματος, μετά έγιναν μαύρα και μόνο τη δεκαετία του 1920 η Μπαρτσελόνα άρχισε να φοράει μπλε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολλές θεωρίες για τα χρώματα της «Μπάρτσα». Ανάμεσά τους και η εκδοχή ότι προέρχονταν από τα μπλε και κόκκινα… στυλό που χρησιμοποιούνταν συχνά. Καμία θεωρία, πάντως, δεν έχει αποδειχθεί.
Η Unicef
Στη φανέλα της Μπαρτσελόνα δεν έχει μπει –ποτέ!- διαφήμιση. Από το 2006, όμως, υπάρχει το όνομα της Unicef απόρροια της πενταετούς συμφωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη. Επιπροσθέτως, ο σύλλογος χαρίζει στην οργάνωση 1,5 εκ. ευρώ ετησίως!
Ως πρώτο έμβλημα της Μπαρτσελόνα υιοθετήθηκε το σήμα της πόλης της Βαρκελώνης (ΦΩΤΟ 3) αλλά από το 1910 και αφού πρώτα ο Γκάμπερ έσωσε την ομάδα από σοβαρή κρίση, αποφασίστηκε η αλλαγή σήματος. Έγινε διαγωνισμός τον οποίο κέρδισε ο Καρλς Κομαμάλα, που είχε αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Είναι το σήμα που έχει και σήμερα η ομάδα. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σταυρός του Αγίου Γεωργίου, καθώς και κίτρινες και κόκκινες γραμμές της καταλανικής σημαίας. Υπάρχουν επίσης τα γράμμα FCB και από κάτω τα χρώματα της ομάδας και μία μπάλα. Έκτοτε έγιναν μόνο μικρές αλλαγές στο έμβλημα και κυρίως στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο. Το FCB έγινε CFB αφού η Μπαρτσελόνα υποχρεώθηκε να χρησιμοποιεί την ισπανική εκδοχή του ονόματός της. Επίσης, βγήκαν οι δύο από τις τέσσερις ερυθροκίτρινες γραμμές. Το FCB επέστρεψε στο σήμα το 1974.
Το πρώτο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα έγινε στην Μπονανόβα με αντίπαλο ομάδα που αποτελούνταν από Άγγλους απόδημους. Στη σύνθεση της ομάδας των Άγγλων, που κέρδισε 1-0, υπήρχαν και παίκτες της «Μπάρτσα».
Έδρα 6.000 θέσεων
Η Μπαρτσελόνα αγωνίζοταν αρχικά σε διάφορα γήπεδα, ενώ το πρώτο δικό της, το «Καμπ ντε λα Ιντούστρια» είχε χωρητικότητα 6.000 θέσεις. Το 1922… μετακόμισε στο «Λε Κορτς», χωρητικότητας 30.000, που αργότερα διπλασιάστηκε. Παράλληλα, εκείνη την εποχή άλλαξε την επίσημη γλώσσα του συλλόγου από τα καστιλιάνικα στα καταλανικά, γεγονός που την έφερε ακόμη πιο… κοντά στον κόσμο της πόλης. Πολλοί ακολουθούσαν έκτοτε την Μπαρτσελόνα όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους αλλά γιατί ένιωθαν ότι τους αντιπροσώπευε σε μία σειρά άλλων τομέων.
Από το 1919 ως το 1929 η ομάδα της Βαρκελώνης είχε πολλές επιτυχίες παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε προβλήματα από το καθεστώς. Η Μπαρτσελόνα είχε, ήδη από το 1924, 12.207 μέλη και αναπτύσσονταν ραγδαία. Είχε κερδίσει τα πρώτα της τρόπαια, ενώ το 1929 κατέκτησε και το πρώτο της Πρωτάθλημα.
Η γιούχα στον Εθνικό ύμνο και η οργή του δικτάτορα
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας είχε βρεθεί στο «στόχαστρο» του δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα. Στις 14 Ιουνίου 1925 οι οπαδοί της γιούχαραν, πριν από έναν αγώνα, τον ισπανικό εθνικό ύμνο γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα. Ο τελευταίος διέταξε την παύση όλων των λειτουργιών της ομάδας και το κλείσιμο του γηπέδου για έξι μήνες, που αργότερα μειώθηκαν σε τρεις. Επιπροσθέτως, το καθεστώς υποχρέωσε τον Γκάμπερ να αποχωρήσει από την προεδρία. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουλίου 1930, αυτοκτόνησε μετά από κατάθλιψη απόρροια οικονομικών και προσωπικών προβλημάτων… Από το 1966 διεξάγεται, στη μνήμη του τουρνουά με το όνομά του, λίγο πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος, ενώ στη Βαρκελώνη υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομά του.
Η ομάδα αντιμετώπισε πολλά και σημαντικά προβλήματα εκείνη την εποχή αλλά αντεπεξήλθε στις δυσκολίες και όχι απλώς επιβίωσε αλλά κατέγραψε και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Από το 1926 έγινε επαγγελματικό σωματείο.
Η δολοφονία του προέδρου
Τα ακόμη πιο δύσκολα για τη σπουδαία αυτή ομάδα άρχισαν μαζί με την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου στην Ισπανία, το 1936. Η Μπαρτσελόνα και όλη η Καταλονία στάθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών και το πλήρωσε. Λίγο μετά την έναρξη του Εμφυλίου, στις 6 Αυγούστου 1936, ο πρόεδρος Γιόζερ Σινιόλ δολοφονήθηκε από στρατιώτες του στρατηγού Φράνκο. Την εποχή εκείνη η ομάδα βρισκόταν σε περιοδεία στο Μεξικό και στις ΗΠΑ και μεταξύ άλλων συγκέντρωνε χρήματα και για τον αγώνα κατά του Φράνκο.
Παράλληλα, κάποιοι παίκτες εξασφάλισαν άσυλο σε Μεξικό και Γαλλία. Υπήρξαν όμως αρκετοί ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μπιλμπάο, που επάνδρωσαν τις γραμμές των Δημοκρατικών και πολέμησαν στο πλευρό τους. Στις 16 Μαρτίου 1938 η Βαρκελώνη δέχθηκε αεροπορική επίθεση. Χτυπήθηκαν και εγκαταστάσεις της Μπαρτσελόνα.
Διορισμένος –από τον Φράνκο- πρόεδρος
Η επικράτηση του Φράνκο το 1939 και η κατοχή της Καταλονίας επηρέασαν –όπως ήταν αναμενόμενο- την ομάδα, η οποία είχε μείνει με μόλις 3.486 μέλη. Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα επιβίωσης, ενώ τον Μάρτιο του 1940 ο συνεργάτης του Φράνκο, Ένρικ Πινέιρο διορίστηκε πρόεδρος. Στον σύλλογο επιβλήθηκαν πολλοί περιορισμοί, ενώ άλλαξε και η σειρά των αρχικών της επί το… ισπανικότερο (από το Futbol Club Barcelona στο Club de Futbol Barcelona). Η αλλαγή, όπως αναφέρεται και παραπάνω, έφτασε ως και στο σήμα της.
Το… 11-1 από τη Ρεάλ
Το καθεστώς ευνοούσε την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό του 1943. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου η «Μπάρτσα» νίκησε 3-0 τη Ρεάλ αλλά όταν πήγε να παίξει τον επαναληπτικό στη Μαδρίτη, οι παίκτες της δέχθηκαν –στα αποδυτήρια- την επίσκεψη εκπροσώπου του Φράνκο. Αυτός τους… υπενθύμισε ότι παίζουν λόγω της «γενναιοδωρίας του καθεστώτος» και προφανώς τους εκφόβισε. Επίσης, υπάρχουν πληροφορίες πως απειλήθηκαν από την αστυνομία αλλά και τον διαιτητή! Τελικά, η Ρεάλ κέρδισε… 11-1!!! Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και ο Πινέιρο παραιτήθηκε από την προεδρία διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση της οποίας τύχαινε η ομάδα!
Σύμβολο αντίστασης
Η Μπαρτσελόνα, στη διάρκεια των χρόνων του καθεστώτος, αποτελούσε… εστία αντίστασης. Στο γήπεδό της, ο κόσμος μπορούσε να μιλάει ελεύθερα τα –απαγορευμένα- καταλανικά, ενώ πολλές φορές εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του προς τους κυβερνώντες. Για παράδειγμα, μία Κυριακή του 1951 και μετά από τον εντός έδρας αγώνα με τη Σανταντέρ, οι οπαδοί της αρνήθηκαν να πάρουν τα τραμ για να γυρίσουν σπίτι τους και πήγαν με τα πόδια. Την εποχή εκείνη γινόταν απεργία των εργαζομένων στα τραμ με και τον τρόπο αυτό έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Τέτοιου είδους ενέργειες έκαναν πολλούς προοδευτικούς Ισπανούς και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμπαθήσουν την Μπαρτσελόνα. Έτσι προέκυψε και το γνωστό σύνθημα: «Μπαρτσελόνα: περισσότερο από ένας σύλλογος». Η ομάδα συμβόλιζε την αντίσταση κατά του Φράνκο και την επιθυμία των υποστηρικτών της να πέσει το καθεστώς.
Παρά τα δύσκολα χρόνια, η Μπαρτσελόνα –που το 1942 κινδύνευσε με υποβιβασμό- είχε πολλές επιτυχίες. Ως το 1949, στα πενήντα χρόνια ζωής της, είχε κατακτήσει 21 καταλανικά Πρωταθλήματα, τέσσερα ισπανικά και εννέα Κύπελλα. Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας τις σεζόν 1944-45, 1947-48 και 1948-49. Τα μέλη της είχαν αυξηθεί και πάλι και εκείνη τη χρονιά είχαν φτάσει τις 24.893.
Η κατασκευή του «Καμπ Νου»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ομάδα… σάρωνε στο πέρασμά της. Από το 1951 ως το 1953 πήρε όλους τους εγχώριους τίτλους. Η Μπαρτσελόνα αναπτυσσόταν και το παλιό της γήπεδο δεν τη… χωρούσε. Έτσι, αποφασίστηκε η κατασκευή του «Καμπ Νου» («νέο πεδίο»), που κράτησε από το 1954 ως το 1957. Εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου. Η χωρητικότητά του μεταβλήθηκε στη διάρκεια των ετών. Αρχικά ήταν 106.146 θέσεων, έφτασε ως και τις 121.749 αλλά πλέον μπορεί να φιλοξενήσει 98.722, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και δωδέκατο στον κόσμο.
Μέρος των εσόδων προήλθε από την ιδέα της διοίκησης να επιτρέψει, έναντι μικρού αντίτιμου, στους φιλάθλους να γράψουν το όνομά τους στα τούβλα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, που συνέβαλε στην κατασκευή. Πάντως, χρόνια αργότερα, ΜΜΕ από τη Μαδρίτη ανέφεραν πως σε μία από τις πέτρες βρέθηκε γραμμένο και το όνομα του ιστορικού προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης και υποστηρικτή του Φράνκο, Σαντιάγκο Μπερναμπέου με συνέπεια να ξεσπάσει διαμάχη!
Η έλευση του Κρόιφ
Η δεκαετία του 1960 δεν έφερε πολλές επιτυχίες στην ομάδα αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην την επόμενη. Αρχικά, τη σεζόν 1973-74 ήρθε στην ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ με το ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή, των 920.000 λιρών, που καταβλήθηκε στον Άγιαξ. Ο Ολλανδός λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα όταν δήλωσε πως προτίμησε την ομάδα τους αντί της Ρεάλ, που επίσης τον ήθελε, επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει για έναν σύλλογο που έχει συνδεθεί με τον Φράνκο. Επίσης, έδωσε στον γιο του το καταλανικό όνομα, Τζόρντι. Τη χρονιά εκείνη η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως νίκησε 5-0 τη Ρεάλ στη Μαδρίτη!
Η εποχή Νούνιεζ
Το 1974 η δικτατορία του Φράνκο έφτασε στο τέλος της. Η δημοκρατία επέστρεψε και… πέρασε και στη λειτουργία της Μπαρτσελόνα, τα μέλη της οποίας κλήθηκαν το 1978 να ψηφίσουν για πρώτη φορά τον πρόεδρό τους. Τελικά, με μικρή διαφορά εξελέγη ο 56χρονος εργολάβος οικοδομών Ζοζέπ Νούνιεζ. Με την πολιτική του κατέστησε την ομάδα οικονομικά αυτάρκη και της προσέφερε σταθερότητα. Με εκείνον ως πρόεδρο, η «Μπάρτσα» κατέκτησε –το 1979 στη Βασιλεία- το Κύπελλο Εκθέσεων (έτσι λεγόταν τότε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) κερδίζοντας τον τελικό με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Η προεδρία του Νούνιεζ κράτησε 22 χρόνια και είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην ιστορία της ομάδας. Ακολούθησε σφιχτή οικονομική πολιτική και προτιμούσε να αφήνει παίκτες όπως οι Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρομάριο και Ρονάλντο να αποχωρούν από τις τάξεις της παρά να ικανοποιεί τα αιτήματά τους.
Ο Κρόιφ προπονητής
Το 1988 ο Κρόιφ επέστρεψε, ως προπονητής, και δημιούργησε μία εντυπωσιακή ομάδα που δεν είχε… σταματημό. Οδήγησε την «Μπάρτσα» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 και του Πρωταθλητριών το 1992 νικώντας στον τελικό –και τις δύο φορές!- τη Σαμπντόρια. Συνολικά, ως το 1994, ο Κρόιφ πήρε έντεκα τίτλους αλλά αποχώρησε το 1996 μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές. Ωστόσο, παραμένει ο πιο πετυχημένος προπονητής της ομάδας αλλά και αυτός με το ρεκόρ συνεχόμενης παρουσίας στον πάγκο της (οκτώ χρόνια).
Ο Λαπόρτα πρόεδρος
Το 2000 ο Νούνιεζ παραιτήθηκε –μαζί με τον προπονητή Λουίς Φαν Γκάαλ- και τον διαδέχθηκε ο επί 22 χρόνια αντιπρόεδρός του, Ζοάν Γκασπάρτ αλλά στα τρία χρόνια της προεδρία του, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Έτσι, παραιτήθηκε τη στιγμή που η ομάδα ήταν σε κρίση και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Στις 15 Ιουνίου 2003 έγιναν νέες εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο νεαρός δικηγόρος Ζοάν Λαπόρτα. Η νίκη Λαπόρτα σηματοδότησε την απαρχή νέας «χρυσής εποχής» για την ομάδα και η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους και στις επιτυχίες.
Η πιο πετυχημένη σεζόν στην ιστορία της ήταν αυτή του 2008-09 όταν κέρδισε έξι τίτλους! Έκανε νταμπλ στην Ισπανία, πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, το ευρωπαϊκό και το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων. Πρόκειται για επίδοση που δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο! Πέρυσι, επίσης, πέτυχε ρεκόρ συγκομιδής πόντων στο Πρωτάθλημα της χώρας της, καθώς συγκέντρωσε 99 βαθμούς!
172.938 μέλη!
Οι διαδοχικές επιτυχίες έφεραν πολλούς φιλάθλους κοντά στην ομάδα, η οποία τον Νοέμβριο του 2009 αριθμούσε 172.938 μέλη. Επίσης, υπάρχουν 1.335 επίσημα φαν κλαμπ της «Μπάρτσα» παγκοσμίως! Πάντως, σε έρευνα στην Ισπανία, έρχεται δεύτερη σε προτιμήσεις των οπαδών. Το 32% δηλώνει ότι υποστηρίζει τη Ρεάλ και το 25% την Μπαρτσελόνα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της, είναι και ο πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο. Πάντως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι δεύτερη. Επίτιμο μέλος της ήταν και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος.
Η μεγάλη της αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ο τοπικός… εχθρός είναι η Εσπανιόλ. Το 2010 το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία της Μπαρτσελόνα στα 752 εκ. ευρώ και ήταν τέταρτη στη σχετική λίστα πίσω από τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Άρσεναλ. Ωστόσο, πριν από δύο μήνες, η εταιρία Deloitte μετά από έλεγχο στα οικονομικά της, εκτίμησε ότι έχει χρέος ύψους 442 εκ. ευρώ. Τα νέα αυτά μόνο ευχάριστα δεν ήταν για τον νεοκλεγέντα (ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουλίου) πρόεδρο, Σάντρο Ρόσελ.
Τα μεγάλα αστέρια
Τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έχουν φορέσει μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου. Ο Μιγκέλι είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, συνολικά 548. Ο πιο παραγωγικός σκόρερ της είναι ο Παουλίνο Αλκαντάρα με 357, ενώ τα περισσότερα τέρματα στο Πρωτάθλημα έχει πετύχει ο Σέζαρ Ρονρτίγκεζ, συνολικά 195 (από το 1942 ως το 1955). Ο κορυφαίος εν ενεργεία σκόρερ σε επίπεδο Πρωταθλήματος είναι ο Λιονέλ Μέσι με 88.
Από τους πλέον σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της είναι οι Λάσλο Κουμπάλα, Ζόλταν Κσίμπορ, Στανισλάου Μπασόρα, Σάντορ Κόκσις, Κάρλες Ρεσάκ, Άντονι Τόρρες, Γιόχαν Κρόιφ, Χουάν Μανουέλ Ασένσι, Ούγκο Σοτίλ, Μπερντ Σούστερ, Ροναλντίνιο, Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρόναλντ Κούμαν, Τζόζεπ Γκουαρντιόλα, Χουάν Ζαμπούντιο Βελάσκο, Σέζαρ Ροντρίγκεζ Άλβαρες, Κρίσκο Στόικοφ, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Μίκαελ Λάουντρουπ, Γκάρι Λίνεκερ, Άντονι Θουμπιθαρέτα, Λουίς Φίγκο, Πάτρικ Κλάιφερτ, Λουίς Ενρίκε κ.α.
Οι τίτλοι της
20 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10)
25 Κύπελλα Ισπανίας (1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09)
9 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010)
3 Τσάμπιονς Λιγκ (1991-92, 2005-06, 2008-09)
4 Κύπελλα Κυπελλούχων (1978-79, 1981-82, 1988-89, 1996-97)
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1957-58, 1959-60, 1965-66)
3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1992, 1997, 2009)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2009)
2 Λιγκ Καπ Ισπανίας (1982-83, 1985-86)
2 Latin Cup (1948-49, 1951-52)
22 Πρωταθλήματα Καταλονίας (1901-1902, 1904-05, 1908-09, 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19, 1919-20, 1920-21, 1921-22, 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27, 1927-28, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-35, 1935-36, 1937-38)
6 Κύπελλα Καταλονίας (1990-91, 1992-93, 1999-00, 2003-04, 2004-05, 2006-07)
1. Ιδρύθηκε με… μικρή αγγελία! H μεγαλειώδης ιστορία της Μπαρτσελόνα. Τα μεγάλα αστέρια
14 Σεπ, 11:40 Από Κώστας Φόλλας
a-a+
Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ, Η «ΓΙΟΥΧΑ» ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΥΜΝΟ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΣΤΕΡΙΑ.-.
Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές –και όχι μόνο- ομάδες παγκοσμίως με πλούσια και ένδοξη ιστορία, η οποία αρχίζει τον Οκτώβριο του 1899. Την ημέρα εκείνη ο 22χρονος Ελβετός επιχειρηματίας, Χανς Γκάμπερ αποφάσισε να ιδρύσει ποδοσφαιρική ομάδα στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος αγαπούσε τον αθλητισμό και είχε ασχοληθεί και στη χώρα του με το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων), ενώ ήταν από τους ιδρυτές και της ομάδας της Ζυρίχης.
Η αρχή έγινε με… αγγελία!
Έτσι, δημοσίευσε αγγελία στο τοπικό αθλητικό περιοδικό «Los Deportes» στις 22 Οκτωβρίου(ΦΩΤΟ1) και ζητούσε παίκτες για την επανδρώσουν. Στις 29 Νοεμβρίου, δηλαδή περίπου ένα μήνα αργότερα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση με όσους ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση.
Από τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε εκείνη την ημέρα, «γεννήθηκε» η Μπαρτσελόνα με πρώτο πρόεδρο τον Άγγλο, Γκουαλτέρι Γουάιλντ (ΦΩΤΟ 2), που παράλληλα υπήρξε και ποδοσφαιριστής της ομάδας. Στο έμψυχο δυναμικό συγκαταλέγονταν ως και ο Γκάμπερ, που μάλιστα ήταν δεινός σκόρερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1901 πέτυχε τα 49 από τα συνολικά 88 τέρματα της ομάδας του!
Ίδια φανέλα με το 1899!
Η Μπαρτσελόνα φορούσε από τότε τη γνωστή φανέλα με τα μπλε και τα κόκκινα και οι παίκτες της ήταν γνωστοί ως «μπλαουγκράνα» (στην καταλανική γλώσσα). Ωστόσο, τα πρώτα δέκα χρόνια τα σορτς ήταν λευκού χρώματος, μετά έγιναν μαύρα και μόνο τη δεκαετία του 1920 η Μπαρτσελόνα άρχισε να φοράει μπλε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολλές θεωρίες για τα χρώματα της «Μπάρτσα». Ανάμεσά τους και η εκδοχή ότι προέρχονταν από τα μπλε και κόκκινα… στυλό που χρησιμοποιούνταν συχνά. Καμία θεωρία, πάντως, δεν έχει αποδειχθεί.
Η Unicef
Στη φανέλα της Μπαρτσελόνα δεν έχει μπει –ποτέ!- διαφήμιση. Από το 2006, όμως, υπάρχει το όνομα της Unicef απόρροια της πενταετούς συμφωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη. Επιπροσθέτως, ο σύλλογος χαρίζει στην οργάνωση 1,5 εκ. ευρώ ετησίως!
Ως πρώτο έμβλημα της Μπαρτσελόνα υιοθετήθηκε το σήμα της πόλης της Βαρκελώνης (ΦΩΤΟ 3) αλλά από το 1910 και αφού πρώτα ο Γκάμπερ έσωσε την ομάδα από σοβαρή κρίση, αποφασίστηκε η αλλαγή σήματος. Έγινε διαγωνισμός τον οποίο κέρδισε ο Καρλς Κομαμάλα, που είχε αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Είναι το σήμα που έχει και σήμερα η ομάδα. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σταυρός του Αγίου Γεωργίου, καθώς και κίτρινες και κόκκινες γραμμές της καταλανικής σημαίας. Υπάρχουν επίσης τα γράμμα FCB και από κάτω τα χρώματα της ομάδας και μία μπάλα. Έκτοτε έγιναν μόνο μικρές αλλαγές στο έμβλημα και κυρίως στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο. Το FCB έγινε CFB αφού η Μπαρτσελόνα υποχρεώθηκε να χρησιμοποιεί την ισπανική εκδοχή του ονόματός της. Επίσης, βγήκαν οι δύο από τις τέσσερις ερυθροκίτρινες γραμμές. Το FCB επέστρεψε στο σήμα το 1974.
Το πρώτο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα έγινε στην Μπονανόβα με αντίπαλο ομάδα που αποτελούνταν από Άγγλους απόδημους. Στη σύνθεση της ομάδας των Άγγλων, που κέρδισε 1-0, υπήρχαν και παίκτες της «Μπάρτσα».
Έδρα 6.000 θέσεων
Η Μπαρτσελόνα αγωνίζοταν αρχικά σε διάφορα γήπεδα, ενώ το πρώτο δικό της, το «Καμπ ντε λα Ιντούστρια» είχε χωρητικότητα 6.000 θέσεις. Το 1922… μετακόμισε στο «Λε Κορτς», χωρητικότητας 30.000, που αργότερα διπλασιάστηκε. Παράλληλα, εκείνη την εποχή άλλαξε την επίσημη γλώσσα του συλλόγου από τα καστιλιάνικα στα καταλανικά, γεγονός που την έφερε ακόμη πιο… κοντά στον κόσμο της πόλης. Πολλοί ακολουθούσαν έκτοτε την Μπαρτσελόνα όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους αλλά γιατί ένιωθαν ότι τους αντιπροσώπευε σε μία σειρά άλλων τομέων.
Από το 1919 ως το 1929 η ομάδα της Βαρκελώνης είχε πολλές επιτυχίες παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε προβλήματα από το καθεστώς. Η Μπαρτσελόνα είχε, ήδη από το 1924, 12.207 μέλη και αναπτύσσονταν ραγδαία. Είχε κερδίσει τα πρώτα της τρόπαια, ενώ το 1929 κατέκτησε και το πρώτο της Πρωτάθλημα.
Η γιούχα στον Εθνικό ύμνο και η οργή του δικτάτορα
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας είχε βρεθεί στο «στόχαστρο» του δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα. Στις 14 Ιουνίου 1925 οι οπαδοί της γιούχαραν, πριν από έναν αγώνα, τον ισπανικό εθνικό ύμνο γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα. Ο τελευταίος διέταξε την παύση όλων των λειτουργιών της ομάδας και το κλείσιμο του γηπέδου για έξι μήνες, που αργότερα μειώθηκαν σε τρεις. Επιπροσθέτως, το καθεστώς υποχρέωσε τον Γκάμπερ να αποχωρήσει από την προεδρία. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουλίου 1930, αυτοκτόνησε μετά από κατάθλιψη απόρροια οικονομικών και προσωπικών προβλημάτων… Από το 1966 διεξάγεται, στη μνήμη του τουρνουά με το όνομά του, λίγο πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος, ενώ στη Βαρκελώνη υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομά του.
Η ομάδα αντιμετώπισε πολλά και σημαντικά προβλήματα εκείνη την εποχή αλλά αντεπεξήλθε στις δυσκολίες και όχι απλώς επιβίωσε αλλά κατέγραψε και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Από το 1926 έγινε επαγγελματικό σωματείο.
Η δολοφονία του προέδρου
Τα ακόμη πιο δύσκολα για τη σπουδαία αυτή ομάδα άρχισαν μαζί με την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου στην Ισπανία, το 1936. Η Μπαρτσελόνα και όλη η Καταλονία στάθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών και το πλήρωσε. Λίγο μετά την έναρξη του Εμφυλίου, στις 6 Αυγούστου 1936, ο πρόεδρος Γιόζερ Σινιόλ δολοφονήθηκε από στρατιώτες του στρατηγού Φράνκο. Την εποχή εκείνη η ομάδα βρισκόταν σε περιοδεία στο Μεξικό και στις ΗΠΑ και μεταξύ άλλων συγκέντρωνε χρήματα και για τον αγώνα κατά του Φράνκο.
Παράλληλα, κάποιοι παίκτες εξασφάλισαν άσυλο σε Μεξικό και Γαλλία. Υπήρξαν όμως αρκετοί ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μπιλμπάο, που επάνδρωσαν τις γραμμές των Δημοκρατικών και πολέμησαν στο πλευρό τους. Στις 16 Μαρτίου 1938 η Βαρκελώνη δέχθηκε αεροπορική επίθεση. Χτυπήθηκαν και εγκαταστάσεις της Μπαρτσελόνα.
Διορισμένος –από τον Φράνκο- πρόεδρος
Η επικράτηση του Φράνκο το 1939 και η κατοχή της Καταλονίας επηρέασαν –όπως ήταν αναμενόμενο- την ομάδα, η οποία είχε μείνει με μόλις 3.486 μέλη. Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα επιβίωσης, ενώ τον Μάρτιο του 1940 ο συνεργάτης του Φράνκο, Ένρικ Πινέιρο διορίστηκε πρόεδρος. Στον σύλλογο επιβλήθηκαν πολλοί περιορισμοί, ενώ άλλαξε και η σειρά των αρχικών της επί το… ισπανικότερο (από το Futbol Club Barcelona στο Club de Futbol Barcelona). Η αλλαγή, όπως αναφέρεται και παραπάνω, έφτασε ως και στο σήμα της.
Το… 11-1 από τη Ρεάλ
Το καθεστώς ευνοούσε την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό του 1943. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου η «Μπάρτσα» νίκησε 3-0 τη Ρεάλ αλλά όταν πήγε να παίξει τον επαναληπτικό στη Μαδρίτη, οι παίκτες της δέχθηκαν –στα αποδυτήρια- την επίσκεψη εκπροσώπου του Φράνκο. Αυτός τους… υπενθύμισε ότι παίζουν λόγω της «γενναιοδωρίας του καθεστώτος» και προφανώς τους εκφόβισε. Επίσης, υπάρχουν πληροφορίες πως απειλήθηκαν από την αστυνομία αλλά και τον διαιτητή! Τελικά, η Ρεάλ κέρδισε… 11-1!!! Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και ο Πινέιρο παραιτήθηκε από την προεδρία διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση της οποίας τύχαινε η ομάδα!
Σύμβολο αντίστασης
Η Μπαρτσελόνα, στη διάρκεια των χρόνων του καθεστώτος, αποτελούσε… εστία αντίστασης. Στο γήπεδό της, ο κόσμος μπορούσε να μιλάει ελεύθερα τα –απαγορευμένα- καταλανικά, ενώ πολλές φορές εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του προς τους κυβερνώντες. Για παράδειγμα, μία Κυριακή του 1951 και μετά από τον εντός έδρας αγώνα με τη Σανταντέρ, οι οπαδοί της αρνήθηκαν να πάρουν τα τραμ για να γυρίσουν σπίτι τους και πήγαν με τα πόδια. Την εποχή εκείνη γινόταν απεργία των εργαζομένων στα τραμ με και τον τρόπο αυτό έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Τέτοιου είδους ενέργειες έκαναν πολλούς προοδευτικούς Ισπανούς και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμπαθήσουν την Μπαρτσελόνα. Έτσι προέκυψε και το γνωστό σύνθημα: «Μπαρτσελόνα: περισσότερο από ένας σύλλογος». Η ομάδα συμβόλιζε την αντίσταση κατά του Φράνκο και την επιθυμία των υποστηρικτών της να πέσει το καθεστώς.
Παρά τα δύσκολα χρόνια, η Μπαρτσελόνα –που το 1942 κινδύνευσε με υποβιβασμό- είχε πολλές επιτυχίες. Ως το 1949, στα πενήντα χρόνια ζωής της, είχε κατακτήσει 21 καταλανικά Πρωταθλήματα, τέσσερα ισπανικά και εννέα Κύπελλα. Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας τις σεζόν 1944-45, 1947-48 και 1948-49. Τα μέλη της είχαν αυξηθεί και πάλι και εκείνη τη χρονιά είχαν φτάσει τις 24.893.
Η κατασκευή του «Καμπ Νου»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ομάδα… σάρωνε στο πέρασμά της. Από το 1951 ως το 1953 πήρε όλους τους εγχώριους τίτλους. Η Μπαρτσελόνα αναπτυσσόταν και το παλιό της γήπεδο δεν τη… χωρούσε. Έτσι, αποφασίστηκε η κατασκευή του «Καμπ Νου» («νέο πεδίο»), που κράτησε από το 1954 ως το 1957. Εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου. Η χωρητικότητά του μεταβλήθηκε στη διάρκεια των ετών. Αρχικά ήταν 106.146 θέσεων, έφτασε ως και τις 121.749 αλλά πλέον μπορεί να φιλοξενήσει 98.722, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και δωδέκατο στον κόσμο.
Μέρος των εσόδων προήλθε από την ιδέα της διοίκησης να επιτρέψει, έναντι μικρού αντίτιμου, στους φιλάθλους να γράψουν το όνομά τους στα τούβλα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, που συνέβαλε στην κατασκευή. Πάντως, χρόνια αργότερα, ΜΜΕ από τη Μαδρίτη ανέφεραν πως σε μία από τις πέτρες βρέθηκε γραμμένο και το όνομα του ιστορικού προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης και υποστηρικτή του Φράνκο, Σαντιάγκο Μπερναμπέου με συνέπεια να ξεσπάσει διαμάχη!
Η έλευση του Κρόιφ
Η δεκαετία του 1960 δεν έφερε πολλές επιτυχίες στην ομάδα αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην την επόμενη. Αρχικά, τη σεζόν 1973-74 ήρθε στην ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ με το ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή, των 920.000 λιρών, που καταβλήθηκε στον Άγιαξ. Ο Ολλανδός λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα όταν δήλωσε πως προτίμησε την ομάδα τους αντί της Ρεάλ, που επίσης τον ήθελε, επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει για έναν σύλλογο που έχει συνδεθεί με τον Φράνκο. Επίσης, έδωσε στον γιο του το καταλανικό όνομα, Τζόρντι. Τη χρονιά εκείνη η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως νίκησε 5-0 τη Ρεάλ στη Μαδρίτη!
Η εποχή Νούνιεζ
Το 1974 η δικτατορία του Φράνκο έφτασε στο τέλος της. Η δημοκρατία επέστρεψε και… πέρασε και στη λειτουργία της Μπαρτσελόνα, τα μέλη της οποίας κλήθηκαν το 1978 να ψηφίσουν για πρώτη φορά τον πρόεδρό τους. Τελικά, με μικρή διαφορά εξελέγη ο 56χρονος εργολάβος οικοδομών Ζοζέπ Νούνιεζ. Με την πολιτική του κατέστησε την ομάδα οικονομικά αυτάρκη και της προσέφερε σταθερότητα. Με εκείνον ως πρόεδρο, η «Μπάρτσα» κατέκτησε –το 1979 στη Βασιλεία- το Κύπελλο Εκθέσεων (έτσι λεγόταν τότε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) κερδίζοντας τον τελικό με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Η προεδρία του Νούνιεζ κράτησε 22 χρόνια και είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην ιστορία της ομάδας. Ακολούθησε σφιχτή οικονομική πολιτική και προτιμούσε να αφήνει παίκτες όπως οι Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρομάριο και Ρονάλντο να αποχωρούν από τις τάξεις της παρά να ικανοποιεί τα αιτήματά τους.
Ο Κρόιφ προπονητής
Το 1988 ο Κρόιφ επέστρεψε, ως προπονητής, και δημιούργησε μία εντυπωσιακή ομάδα που δεν είχε… σταματημό. Οδήγησε την «Μπάρτσα» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 και του Πρωταθλητριών το 1992 νικώντας στον τελικό –και τις δύο φορές!- τη Σαμπντόρια. Συνολικά, ως το 1994, ο Κρόιφ πήρε έντεκα τίτλους αλλά αποχώρησε το 1996 μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές. Ωστόσο, παραμένει ο πιο πετυχημένος προπονητής της ομάδας αλλά και αυτός με το ρεκόρ συνεχόμενης παρουσίας στον πάγκο της (οκτώ χρόνια).
Ο Λαπόρτα πρόεδρος
Το 2000 ο Νούνιεζ παραιτήθηκε –μαζί με τον προπονητή Λουίς Φαν Γκάαλ- και τον διαδέχθηκε ο επί 22 χρόνια αντιπρόεδρός του, Ζοάν Γκασπάρτ αλλά στα τρία χρόνια της προεδρία του, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Έτσι, παραιτήθηκε τη στιγμή που η ομάδα ήταν σε κρίση και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Στις 15 Ιουνίου 2003 έγιναν νέες εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο νεαρός δικηγόρος Ζοάν Λαπόρτα. Η νίκη Λαπόρτα σηματοδότησε την απαρχή νέας «χρυσής εποχής» για την ομάδα και η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους και στις επιτυχίες.
Η πιο πετυχημένη σεζόν στην ιστορία της ήταν αυτή του 2008-09 όταν κέρδισε έξι τίτλους! Έκανε νταμπλ στην Ισπανία, πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, το ευρωπαϊκό και το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων. Πρόκειται για επίδοση που δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο! Πέρυσι, επίσης, πέτυχε ρεκόρ συγκομιδής πόντων στο Πρωτάθλημα της χώρας της, καθώς συγκέντρωσε 99 βαθμούς!
172.938 μέλη!
Οι διαδοχικές επιτυχίες έφεραν πολλούς φιλάθλους κοντά στην ομάδα, η οποία τον Νοέμβριο του 2009 αριθμούσε 172.938 μέλη. Επίσης, υπάρχουν 1.335 επίσημα φαν κλαμπ της «Μπάρτσα» παγκοσμίως! Πάντως, σε έρευνα στην Ισπανία, έρχεται δεύτερη σε προτιμήσεις των οπαδών. Το 32% δηλώνει ότι υποστηρίζει τη Ρεάλ και το 25% την Μπαρτσελόνα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της, είναι και ο πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο. Πάντως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι δεύτερη. Επίτιμο μέλος της ήταν και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος.
Η μεγάλη της αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ο τοπικός… εχθρός είναι η Εσπανιόλ. Το 2010 το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία της Μπαρτσελόνα στα 752 εκ. ευρώ και ήταν τέταρτη στη σχετική λίστα πίσω από τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Άρσεναλ. Ωστόσο, πριν από δύο μήνες, η εταιρία Deloitte μετά από έλεγχο στα οικονομικά της, εκτίμησε ότι έχει χρέος ύψους 442 εκ. ευρώ. Τα νέα αυτά μόνο ευχάριστα δεν ήταν για τον νεοκλεγέντα (ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουλίου) πρόεδρο, Σάντρο Ρόσελ.
Τα μεγάλα αστέρια
Τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έχουν φορέσει μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου. Ο Μιγκέλι είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, συνολικά 548. Ο πιο παραγωγικός σκόρερ της είναι ο Παουλίνο Αλκαντάρα με 357, ενώ τα περισσότερα τέρματα στο Πρωτάθλημα έχει πετύχει ο Σέζαρ Ρονρτίγκεζ, συνολικά 195 (από το 1942 ως το 1955). Ο κορυφαίος εν ενεργεία σκόρερ σε επίπεδο Πρωταθλήματος είναι ο Λιονέλ Μέσι με 88.
Από τους πλέον σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της είναι οι Λάσλο Κουμπάλα, Ζόλταν Κσίμπορ, Στανισλάου Μπασόρα, Σάντορ Κόκσις, Κάρλες Ρεσάκ, Άντονι Τόρρες, Γιόχαν Κρόιφ, Χουάν Μανουέλ Ασένσι, Ούγκο Σοτίλ, Μπερντ Σούστερ, Ροναλντίνιο, Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρόναλντ Κούμαν, Τζόζεπ Γκουαρντιόλα, Χουάν Ζαμπούντιο Βελάσκο, Σέζαρ Ροντρίγκεζ Άλβαρες, Κρίσκο Στόικοφ, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Μίκαελ Λάουντρουπ, Γκάρι Λίνεκερ, Άντονι Θουμπιθαρέτα, Λουίς Φίγκο, Πάτρικ Κλάιφερτ, Λουίς Ενρίκε κ.α.
Οι τίτλοι της
20 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10)
25 Κύπελλα Ισπανίας (1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09)
9 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010)
3 Τσάμπιονς Λιγκ (1991-92, 2005-06, 2008-09)
4 Κύπελλα Κυπελλούχων (1978-79, 1981-82, 1988-89, 1996-97)
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1957-58, 1959-60, 1965-66)
3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1992, 1997, 2009)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2009)
2 Λιγκ Καπ Ισπανίας (1982-83, 1985-86)
2 Latin Cup (1948-49, 1951-52)
22 Πρωταθλήματα Καταλονίας (1901-1902, 1904-05, 1908-09, 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19, 1919-20, 1920-21, 1921-22, 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27, 1927-28, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-35, 1935-36, 1937-38)
6 Κύπελλα Καταλονίας (1990-91, 1992-93, 1999-00, 2003-04, 2004-05, 2006-07)
Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές –και όχι μόνο- ομάδες παγκοσμίως με πλούσια και ένδοξη ιστορία, η οποία αρχίζει τον Οκτώβριο του 1899. Την ημέρα εκείνη ο 22χρονος Ελβετός επιχειρηματίας, Χανς Γκάμπερ αποφάσισε να ιδρύσει ποδοσφαιρική ομάδα στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος αγαπούσε τον αθλητισμό και είχε ασχοληθεί και στη χώρα του με το ποδόσφαιρο (μεταξύ άλλων), ενώ ήταν από τους ιδρυτές και της ομάδας της Ζυρίχης.
Η αρχή έγινε με… αγγελία!
Έτσι, δημοσίευσε αγγελία στο τοπικό αθλητικό περιοδικό «Los Deportes» στις 22 Οκτωβρίου(ΦΩΤΟ1) και ζητούσε παίκτες για την επανδρώσουν. Στις 29 Νοεμβρίου, δηλαδή περίπου ένα μήνα αργότερα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση με όσους ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση.
Η Μπαρτσελόνα φορούσε από τότε τη γνωστή φανέλα με τα μπλε και τα κόκκινα και οι παίκτες της ήταν γνωστοί ως «μπλαουγκράνα» (στην καταλανική γλώσσα). Ωστόσο, τα πρώτα δέκα χρόνια τα σορτς ήταν λευκού χρώματος, μετά έγιναν μαύρα και μόνο τη δεκαετία του 1920 η Μπαρτσελόνα άρχισε να φοράει μπλε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολλές θεωρίες για τα χρώματα της «Μπάρτσα». Ανάμεσά τους και η εκδοχή ότι προέρχονταν από τα μπλε και κόκκινα… στυλό που χρησιμοποιούνταν συχνά. Καμία θεωρία, πάντως, δεν έχει αποδειχθεί.
Η Unicef
Στη φανέλα της Μπαρτσελόνα δεν έχει μπει –ποτέ!- διαφήμιση. Από το 2006, όμως, υπάρχει το όνομα της Unicef απόρροια της πενταετούς συμφωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη. Επιπροσθέτως, ο σύλλογος χαρίζει στην οργάνωση
Ως πρώτο έμβλημα της Μπαρτσελόνα υιοθετήθηκε το σήμα της πόλης της Βαρκελώνης (ΦΩΤΟ 3) αλλά από το 1910 και αφού πρώτα ο Γκάμπερ έσωσε την ομάδα από σοβαρή κρίση, αποφασίστηκε η αλλαγή σήματος. Έγινε διαγωνισμός τον οποίο κέρδισε ο Καρλς Κομαμάλα, που είχε αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Είναι το σήμα που έχει και σήμερα η ομάδα. Σε αυτό περιλαμβάνεται ο σταυρός του Αγίου Γεωργίου, καθώς και κίτρινες και κόκκινες γραμμές της καταλανικής σημαίας. Υπάρχουν επίσης τα γράμμα FCB και από κάτω τα χρώματα της ομάδας και μία μπάλα. Έκτοτε έγιναν μόνο μικρές αλλαγές στο έμβλημα και κυρίως στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο. Το FCB έγινε CFB αφού η Μπαρτσελόνα υποχρεώθηκε να χρησιμοποιεί την ισπανική εκδοχή του ονόματός της. Επίσης, βγήκαν οι δύο από τις τέσσερις ερυθροκίτρινες γραμμές. Το FCB επέστρεψε στο σήμα το 1974.
Η Μπαρτσελόνα αγωνίζοταν αρχικά σε διάφορα γήπεδα, ενώ το πρώτο δικό της, το «Καμπ ντε λα Ιντούστρια» είχε χωρητικότητα 6.000 θέσεις. Το 1922… μετακόμισε στο «Λε Κορτς», χωρητικότητας 30.000, που αργότερα διπλασιάστηκε. Παράλληλα, εκείνη την εποχή άλλαξε την επίσημη γλώσσα του συλλόγου από τα καστιλιάνικα στα καταλανικά, γεγονός που την έφερε ακόμη πιο… κοντά στον κόσμο της πόλης. Πολλοί ακολουθούσαν έκτοτε την Μπαρτσελόνα όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους αλλά γιατί ένιωθαν ότι τους αντιπροσώπευε σε μία σειρά άλλων τομέων.
Από το 1919 ως το 1929 η ομάδα της Βαρκελώνης είχε πολλές επιτυχίες παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε προβλήματα από το καθεστώς. Η Μπαρτσελόνα είχε, ήδη από το 1924, 12.207 μέλη και αναπτύσσονταν ραγδαία. Είχε κερδίσει τα πρώτα της τρόπαια, ενώ το 1929 κατέκτησε και το πρώτο της Πρωτάθλημα.
Η γιούχα στον Εθνικό ύμνο και η οργή του δικτάτορα
Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας είχε βρεθεί στο «στόχαστρο» του δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα. Στις 14 Ιουνίου 1925 οι οπαδοί της γιούχαραν, πριν από έναν αγώνα, τον ισπανικό εθνικό ύμνο γεγονός που προκάλεσε την οργή του δικτάτορα. Ο τελευταίος διέταξε την παύση όλων των λειτουργιών της ομάδας και το κλείσιμο του γηπέδου για έξι μήνες, που αργότερα μειώθηκαν σε τρεις. Επιπροσθέτως, το καθεστώς υποχρέωσε τον Γκάμπερ να αποχωρήσει από την προεδρία. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουλίου 1930, αυτοκτόνησε μετά από κατάθλιψη απόρροια οικονομικών και προσωπικών προβλημάτων… Από το 1966 διεξάγεται, στη μνήμη του τουρνουά με το όνομά του, λίγο πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος, ενώ στη Βαρκελώνη υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομά του.
Η ομάδα αντιμετώπισε πολλά και σημαντικά προβλήματα εκείνη την εποχή αλλά αντεπεξήλθε στις δυσκολίες και όχι απλώς επιβίωσε αλλά κατέγραψε και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Από το 1926 έγινε επαγγελματικό σωματείο.
Η δολοφονία του προέδρου
Τα ακόμη πιο δύσκολα για τη σπουδαία αυτή ομάδα άρχισαν μαζί με την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου στην Ισπανία, το 1936. Η Μπαρτσελόνα και όλη η Καταλονία στάθηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών και το πλήρωσε. Λίγο μετά την έναρξη του Εμφυλίου, στις 6 Αυγούστου 1936, ο πρόεδρος Γιόζερ Σινιόλ δολοφονήθηκε από στρατιώτες του στρατηγού Φράνκο. Την εποχή εκείνη η ομάδα βρισκόταν σε περιοδεία στο Μεξικό και στις ΗΠΑ και μεταξύ άλλων συγκέντρωνε χρήματα και για τον αγώνα κατά του Φράνκο.
Παράλληλα, κάποιοι παίκτες εξασφάλισαν άσυλο σε Μεξικό και Γαλλία. Υπήρξαν όμως αρκετοί ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μπιλμπάο, που επάνδρωσαν τις γραμμές των Δημοκρατικών και πολέμησαν στο πλευρό τους. Στις 16 Μαρτίου 1938 η Βαρκελώνη δέχθηκε αεροπορική επίθεση. Χτυπήθηκαν και εγκαταστάσεις της Μπαρτσελόνα.
Διορισμένος –από τον Φράνκο- πρόεδρος
Η επικράτηση του Φράνκο το 1939 και η κατοχή της Καταλονίας επηρέασαν –όπως ήταν αναμενόμενο- την ομάδα, η οποία είχε μείνει με μόλις 3.486 μέλη. Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα επιβίωσης, ενώ τον Μάρτιο του 1940 ο συνεργάτης του Φράνκο, Ένρικ Πινέιρο διορίστηκε πρόεδρος. Στον σύλλογο επιβλήθηκαν πολλοί περιορισμοί, ενώ άλλαξε και η σειρά των αρχικών της επί το… ισπανικότερο (από το Futbol Club Barcelona στο Club de Futbol Barcelona). Η αλλαγή, όπως αναφέρεται και παραπάνω, έφτασε ως και στο σήμα της.
Το… 11-1 από τη Ρεάλ
Το καθεστώς ευνοούσε την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό του 1943. Στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου η «Μπάρτσα» νίκησε 3-0 τη Ρεάλ αλλά όταν πήγε να παίξει τον επαναληπτικό στη Μαδρίτη, οι παίκτες της δέχθηκαν –στα αποδυτήρια- την επίσκεψη εκπροσώπου του Φράνκο. Αυτός τους… υπενθύμισε ότι παίζουν λόγω της «γενναιοδωρίας του καθεστώτος» και προφανώς τους εκφόβισε. Επίσης, υπάρχουν πληροφορίες πως απειλήθηκαν από την αστυνομία αλλά και τον διαιτητή! Τελικά, η Ρεάλ κέρδισε… 11-1!!! Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και ο Πινέιρο παραιτήθηκε από την προεδρία διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση της οποίας τύχαινε η ομάδα!
Σύμβολο αντίστασης
Η Μπαρτσελόνα, στη διάρκεια των χρόνων του καθεστώτος, αποτελούσε… εστία αντίστασης. Στο γήπεδό της, ο κόσμος μπορούσε να μιλάει ελεύθερα τα –απαγορευμένα- καταλανικά, ενώ πολλές φορές εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του προς τους κυβερνώντες. Για παράδειγμα, μία Κυριακή του 1951 και μετά από τον εντός έδρας αγώνα με τη Σανταντέρ, οι οπαδοί της αρνήθηκαν να πάρουν τα τραμ για να γυρίσουν σπίτι τους και πήγαν με τα πόδια. Την εποχή εκείνη γινόταν απεργία των εργαζομένων στα τραμ με και τον τρόπο αυτό έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Τέτοιου είδους ενέργειες έκαναν πολλούς προοδευτικούς Ισπανούς και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμπαθήσουν την Μπαρτσελόνα. Έτσι προέκυψε και το γνωστό σύνθημα: «Μπαρτσελόνα: περισσότερο από ένας σύλλογος». Η ομάδα συμβόλιζε την αντίσταση κατά του Φράνκο και την επιθυμία των υποστηρικτών της να πέσει το καθεστώς.
Παρά τα δύσκολα χρόνια, η Μπαρτσελόνα –που το 1942 κινδύνευσε με υποβιβασμό- είχε πολλές επιτυχίες. Ως το 1949, στα πενήντα χρόνια ζωής της, είχε κατακτήσει 21 καταλανικά Πρωταθλήματα, τέσσερα ισπανικά και εννέα Κύπελλα. Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας τις σεζόν 1944-45, 1947-48 και 1948-49. Τα μέλη της είχαν αυξηθεί και πάλι και εκείνη τη χρονιά είχαν φτάσει τις 24.893.
Η κατασκευή του «Καμπ Νου»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ομάδα… σάρωνε στο πέρασμά της. Από το 1951 ως το 1953 πήρε όλους τους εγχώριους τίτλους. Η Μπαρτσελόνα αναπτυσσόταν και το παλιό της γήπεδο δεν τη… χωρούσε. Έτσι, αποφασίστηκε η κατασκευή του «Καμπ Νου» («νέο πεδίο»), που κράτησε από το 1954 ως το 1957. Εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου. Η χωρητικότητά του μεταβλήθηκε στη διάρκεια των ετών. Αρχικά ήταν 106.146 θέσεων, έφτασε ως και τις 121.749 αλλά πλέον μπορεί να φιλοξενήσει 98.722, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και δωδέκατο στον κόσμο.
Μέρος των εσόδων προήλθε από την ιδέα της διοίκησης να επιτρέψει, έναντι μικρού αντίτιμου, στους φιλάθλους να γράψουν το όνομά τους στα τούβλα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, που συνέβαλε στην κατασκευή. Πάντως, χρόνια αργότερα, ΜΜΕ από τη Μαδρίτη ανέφεραν πως σε μία από τις πέτρες βρέθηκε γραμμένο και το όνομα του ιστορικού προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης και υποστηρικτή του Φράνκο, Σαντιάγκο Μπερναμπέου με συνέπεια να ξεσπάσει διαμάχη!
Η έλευση του Κρόιφ
Η δεκαετία του 1960 δεν έφερε πολλές επιτυχίες στην ομάδα αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην την επόμενη. Αρχικά, τη σεζόν 1973-74 ήρθε στην ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ με το ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή, των 920.000 λιρών, που καταβλήθηκε στον Άγιαξ. Ο Ολλανδός λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα όταν δήλωσε πως προτίμησε την ομάδα τους αντί της Ρεάλ, που επίσης τον ήθελε, επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει για έναν σύλλογο που έχει συνδεθεί με τον Φράνκο. Επίσης, έδωσε στον γιο του το καταλανικό όνομα, Τζόρντι. Τη χρονιά εκείνη η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως νίκησε 5-0 τη Ρεάλ στη Μαδρίτη!
Η εποχή Νούνιεζ
Το 1974 η δικτατορία του Φράνκο έφτασε στο τέλος της. Η δημοκρατία επέστρεψε και… πέρασε και στη λειτουργία της Μπαρτσελόνα, τα μέλη της οποίας κλήθηκαν το 1978 να ψηφίσουν για πρώτη φορά τον πρόεδρό τους. Τελικά, με μικρή διαφορά εξελέγη ο 56χρονος εργολάβος οικοδομών Ζοζέπ Νούνιεζ. Με την πολιτική του κατέστησε την ομάδα οικονομικά αυτάρκη και της προσέφερε σταθερότητα. Με εκείνον ως πρόεδρο, η «Μπάρτσα» κατέκτησε –το 1979 στη Βασιλεία- το Κύπελλο Εκθέσεων (έτσι λεγόταν τότε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) κερδίζοντας τον τελικό με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Η προεδρία του Νούνιεζ κράτησε 22 χρόνια και είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια στην ιστορία της ομάδας. Ακολούθησε σφιχτή οικονομική πολιτική και προτιμούσε να αφήνει παίκτες όπως οι Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρομάριο και Ρονάλντο να αποχωρούν από τις τάξεις της παρά να ικανοποιεί τα αιτήματά τους.
Ο Κρόιφ προπονητής
Το 1988 ο Κρόιφ επέστρεψε, ως προπονητής, και δημιούργησε μία εντυπωσιακή ομάδα που δεν είχε… σταματημό. Οδήγησε την «Μπάρτσα» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 και του Πρωταθλητριών το 1992 νικώντας στον τελικό –και τις δύο φορές!- τη Σαμπντόρια. Συνολικά, ως το 1994, ο Κρόιφ πήρε έντεκα τίτλους αλλά αποχώρησε το 1996 μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές. Ωστόσο, παραμένει ο πιο πετυχημένος προπονητής της ομάδας αλλά και αυτός με το ρεκόρ συνεχόμενης παρουσίας στον πάγκο της (οκτώ χρόνια).
Ο Λαπόρτα πρόεδρος
Το 2000 ο Νούνιεζ παραιτήθηκε –μαζί με τον προπονητή Λουίς Φαν Γκάαλ- και τον διαδέχθηκε ο επί 22 χρόνια αντιπρόεδρός του, Ζοάν Γκασπάρτ αλλά στα τρία χρόνια της προεδρία του, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Έτσι, παραιτήθηκε τη στιγμή που η ομάδα ήταν σε κρίση και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Στις 15 Ιουνίου 2003 έγιναν νέες εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο νεαρός δικηγόρος Ζοάν Λαπόρτα. Η νίκη Λαπόρτα σηματοδότησε την απαρχή νέας «χρυσής εποχής» για την ομάδα και η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους και στις επιτυχίες.
Η πιο πετυχημένη σεζόν στην ιστορία της ήταν αυτή του 2008-09 όταν κέρδισε έξι τίτλους! Έκανε νταμπλ στην Ισπανία, πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, το ευρωπαϊκό και το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων. Πρόκειται για επίδοση που δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο! Πέρυσι, επίσης, πέτυχε ρεκόρ συγκομιδής πόντων στο Πρωτάθλημα της χώρας της, καθώς συγκέντρωσε 99 βαθμούς!
172.938 μέλη!
Οι διαδοχικές επιτυχίες έφεραν πολλούς φιλάθλους κοντά στην ομάδα, η οποία τον Νοέμβριο του 2009 αριθμούσε 172.938 μέλη. Επίσης, υπάρχουν 1.335 επίσημα φαν κλαμπ της «Μπάρτσα» παγκοσμίως! Πάντως, σε έρευνα στην Ισπανία, έρχεται δεύτερη σε προτιμήσεις των οπαδών. Το 32% δηλώνει ότι υποστηρίζει τη Ρεάλ και το 25% την Μπαρτσελόνα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές της, είναι και ο πρωθυπουργός Χοσέ Θαπατέρο. Πάντως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι δεύτερη. Επίτιμο μέλος της ήταν και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος.
Η μεγάλη της αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ο τοπικός… εχθρός είναι η Εσπανιόλ. Το 2010 το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία της Μπαρτσελόνα στα
Τα μεγάλα αστέρια
Τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έχουν φορέσει μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου. Ο Μιγκέλι είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, συνολικά 548. Ο πιο παραγωγικός σκόρερ της είναι ο Παουλίνο Αλκαντάρα με 357, ενώ τα περισσότερα τέρματα στο Πρωτάθλημα έχει πετύχει ο Σέζαρ Ρονρτίγκεζ, συνολικά 195 (από το 1942 ως το 1955). Ο κορυφαίος εν ενεργεία σκόρερ σε επίπεδο Πρωταθλήματος είναι ο Λιονέλ Μέσι με 88.
Από τους πλέον σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της είναι οι Λάσλο Κουμπάλα, Ζόλταν Κσίμπορ, Στανισλάου Μπασόρα, Σάντορ Κόκσις, Κάρλες Ρεσάκ, Άντονι Τόρρες, Γιόχαν Κρόιφ, Χουάν Μανουέλ Ασένσι, Ούγκο Σοτίλ, Μπερντ Σούστερ, Ροναλντίνιο, Ντιέγκο Μαραντόνα, Ρόναλντ Κούμαν, Τζόζεπ Γκουαρντιόλα, Χουάν Ζαμπούντιο Βελάσκο, Σέζαρ Ροντρίγκεζ Άλβαρες, Κρίσκο Στόικοφ, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Μίκαελ Λάουντρουπ, Γκάρι Λίνεκερ, Άντονι Θουμπιθαρέτα, Λουίς Φίγκο, Πάτρικ Κλάιφερτ, Λουίς Ενρίκε κ.α.
Οι τίτλοι της
20 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10)
25 Κύπελλα Ισπανίας (1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09)
9 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010)
3 Τσάμπιονς Λιγκ (1991-92, 2005-06, 2008-09)
4 Κύπελλα Κυπελλούχων (1978-79, 1981-82, 1988-89, 1996-97)
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1957-58, 1959-60, 1965-66)
3 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1992, 1997, 2009)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2009)
2 Λιγκ Καπ Ισπανίας (1982-83, 1985-86)
2 Latin Cup (1948-49, 1951-52)
22 Πρωταθλήματα Καταλονίας (1901-1902, 1904-05, 1908-09, 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19, 1919-20, 1920-21, 1921-22, 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27, 1927-28, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-35, 1935-36, 1937-38)
6 Κύπελλα Καταλονίας (1990-91, 1992-93, 1999-00, 2003-04, 2004-05, 2006-07)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου