Αυτή είναι η κραυγή απελπισίας των μεταναστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Χτες βρέθηκα δίπλα τους. 2000 άνθρωποι γαντζωμένοι στα σύρματα.
Μόλις μας είδαν ήρθαν προς το μέρος μας για να μας μιλήσουν, να μας πουν το παράπονο τους. Ο ένας ήταν 10 χρόνια στην Ελλάδα, δούλευε 10 χρόνια στη Μύκονο. Ξαφνικά τον έπιασαν, δεν ξέρει πόσο ακόμη θα μείνει εκεί μέσα. Ο άλλος 7 χρόνια, ο άλλος 5. Άνθρωποι που δεν ήρθαν χτες, που έχουν ζήσει, έχουν δουλέψει, είχαν ένσημα, ξαφνικά βρίσκονται πίσω από τα σίδερα γιατί δεν μπορούν να αναννεώσουν την άδεια παραμονής τους.
Οι συνθήκες κράτησης άθλιες. Σε κάθε κοντέινερ μένουν 8 άτομα με δύο τουαλέτες. Πλυντήρια έφεραν πριν από μία εβδομάδα. Τώρα πλένουν τις κουβέρτες, τις μολυσμένες από ψώρα. Τα ρούχα τους δεν έχουν πού να τα πλύνουν. Το φαγητό είναι λιγοστό. Ακόμη και το ψωμί είναι λίγο. Μας έδειξαν το χθεσινό φαγητό: φακές με τρεις στάλες λάδι μέσα κι ένα πορτοκάλι μικρό μικρό. Πώς να χορτάσουν;