Κάποιες στιγμές τα τελευταία χρόνια, η εικόνα του πλοίου με τους αναξιοπαθούντες επιβάτες να ερίζουν μεταξύ τους, να μην έχουν ιδέα για το πού πάνε, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μεταφορά για το πώς τουλάχιστον κάποιοι εταίροι μας αντιμετωπίζουν την Ελλάδα: αναγκάζονται να μας βοηθήσουν, νομίζουν ότι το δικό μας πρόβλημα είναι μόνο δικό μας («η Ελλάδα είναι ιδιαίτερη περίπτωση», όπως έλεγαν), αλλά όσο το πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύνεται με τρόπο που θα πείσει ότι η Ευρώπη προσέχει τους λαούς της, η ασθένεια θα μεταδίδεται, το πλοίο χωρίς προορισμό θα αντιπροσωπεύει την ίδια την Ευρώπη.
Είναι υπερβολικά αυτά, βέβαια, αλλά στην Ελλάδα σήμερα έχουμε σαλπάρει σε ένα δύσκολο ταξίδι χωρίς να γνωρίζουμε πού θα καταλήξουμε. Δεν αντιμετωπίζουμε ούτε πόλεμο, ούτε κατοχή, ούτε κάποια φυσική καταστροφή.