Η παραλία της Παρίσαινας είναι γνωστή από τη δεκαετία του’60 ως παραλία ελευθεριακή: ελεύθερη κατασκήνωση, γυμνισμός, καλοκαιρινή φυσική διαβίωση. Στην καθιέρωση αυτού του χαρακτήρα συνέβαλε το κίνημα των χίππυς,όταν παρέες με βανάκια, βαμμένα «παρδαλά», γύριζαν τον κόσμο. Στην ουσία όμως,είναι το φυσικό περιβάλλον που υπαγορεύει την καθιέρωση αυτού του χαρακτήρα. Είναι τέτοιες οι προϋποθέσεις της περιβάλλουσας την παραλία φύσης, μέσα στην οποία μόνο να ξεγυμνωθεί κανείς μπορεί για να κάνει μπάνιο και να περιφερθεί,να γίνει ένα μαζί της και να οδηγηθεί στην ελευθερία όπου η ίδια η φύση τον καλεί. Είναι ακριβώς οι προϋποθέσεις για τις οποίες μιλά ποιητικά ο Σολωμός: η υποταγή στη φύση, οδηγεί στην ελευθερία. (Ας μη βιαστούν κάποιοι, δεν πρόκειται για απλό νατουραλισμό, το πράγμα είναι πιο σύνθετο). Αλλοιώς είναι τα πράγματα αυτά στο Βορρά όμως, όπου ο Απρίλης είναι σκληρός και δεν ευνοεί την απρόσκοπτη επιβίωση κι έτσι ο άνθρωπος, ως λογικό ον, επινόησε τεχνητές προϋποθέσεις: η υποταγή της φύσης, οδηγεί στην ελευθερία (Έλλιοτ, Καρτέσιος).
Ταυτόχρονα έθεσε και τις προϋποθέσεις υπονόμευσης της ύπαρξής του, αφού η υποταγή της φύσης σήμαινε στην ουσία το βιασμό της. Οι δύο αυτές θεωρήσεις του τρόπου ζωής,υπαγορευμένες βεβαίως από φυσικές συνθήκες, έχουν την εξής πολιτιστική ειδοποιό διαφορά: ο ανθρωπισμός του βορρά έχει κέντρο το στομάχι, ενώ ο ανθρωπισμός του νότου έχει κέντρο το κεφάλι, αφού το πρόβλημα της τροφής το έχει λυμένο. Η υποχώρηση της δεύτερης θεώρησης ιστορικά έναντι της κατακτητικής φοράς της πρώτης, οφείλεται βασικά στην καπιταλιστική ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας και την εξ αυτής απορρέουσα αποικιοκρατία και τις σχέσεις εξάρτησης, με αποτέλεσμα τη σημερινή παγκοσμιοποίηση της λεηλασίας της φύσης εξ αιτίας της γενίκευσης της θεώρησης του καταστροφικού αυτού τρόπου ζωής. Η πολλαπλότητα των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων του ανθρώπινου είδους λόγω των ανάλογων φυσικών συνθηκών περιορίστηκε, η εξ αυτών οργάνωση της κοινωνικής ζωής αλλοιώθηκε και επιβλήθηκαν εκείνες οι κοινωνικές σχέσεις που θα δημιουργούσαν τις ανάγκες της κατανάλωσης των βιομηχανικών προϊόντων του καπιταλισμού.
Κατ’αυτήν την τάση και ροπή των πραγμάτων ιστορικά, δε θα μπορούσε ακόμη και η παραλία της Παρίσαινας να μείνει ανέγγιχτη με παρθένο φυσικό περιβάλλον. Εδώ και 10 χρόνια έχει ξεκινήσει η συστηματική καταστροφή του περιβάλλοντος φυσικού τοπίου και ταυτόχρονα η εξαφάνιση των προϋποθέσεων ύπαρξης του Σολωμού και του Δροσίνη. Κάποιοι κατασκηνωτές αντιστέκονται και εξαιτίας της δράσης τους ο χαρακτήρας της παραλίας κρατιέται ακόμη, παρά τις επίμονες καταστροφικές διαθέσεις των όμορων με την παραλία ιδιοκτητών και καντινιέρηδων. Χωρίς τις παρεμβάσεις των κατασκηνωτών η μισή παραλία θα ήταν σήμερα κρηπιδωμένη με δρόμο, παρκινγκ (με την υπόλοιπη μισή τίγκα στις ξαπλώστρες), το πράσινο περιβάλλον μαδημένο στην κυριολεξία και δεν θα υπήρχε η δυνατότητα ελεύθερης κατασκήνωσης.
Ό,τι κατόρθωσαν όμως οι κατασκηνωτές να περισώσουν,κινδυνεύει σήμερα απ’τα νεανικά μικροαστικά στίφη των μεγάλων αστικών κέντρων,με το σνομπισμό τους που κατ’ ανωμαλία προέρχεται απ’την απολύτως ετεροκαθορισμένη μίζερη ζωή τους, που κατακλύζουν την παραλία κάθε σαβ/κο και αφήνουν πίσω τους ρημαγμένη και βρομισμένη παραλία. Το πέρασμά τους αφήνει σημάδια που φαίνονται ακόμη και σε μια αχνοφωτίζουσα αστροφεγγιά.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω «οικονομικής κρίσης», αυξήθηκε η προτίμηση στην ελεύθερη κατασκήνωση είτε για διακοπές είτε για 3μερες εξορμήσεις στις παραλίες. Ο μικροαστός βλάξ, αυτή η μάστιγα της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας, το έκανε μόδα. Εφόσον έγινε μόδα, ό,τι περιλαμβάνει η ελεύθερη κατασκήνωση, αυτής καθεαυτής της πράξης συμπεριλαμβανομένης, έγινε αυτομάτως μιας χρήσης και αφού χρησιμοποιηθεί για κάμποσο μετά πετιέται στα σκουπίδια. Ακόμα και την ίδια την παραλία τη βλέπουν ως μιας χρήσης. Αδιαφορούν πλήρως για την καταστροφή της σκεπτόμενοι πως άμα καταστραφεί η Παρίσαινα θα πάνε σε άλλη παραλία. Γίνονται θαμώνες της καντίνας ακυρώνοντας τον αγώνα των κατασκηνωτών χάρη στον οποίο μπορούν ακόμη να κάνουν ελεύθερη κατασκήνωση στην Παρίσαινα. Καπιταλισμός+καταναλωτισμός=σκουπίδια και ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αφού σου πουλήσει ένα προϊόν, αμέσως καταγίνεται να στο καταστήσει σκουπίδι για να σου πουλήσει το καινούριο. Έτσι λοιπόν άνθρωποι, κυρίως νέοι,που δεν μπορούν χωρίς τις «ανέσεις» του διαμερίσματος, άλλοι-ες για πρώτη φορά,άλλοι-ες από περιοδικά και τυχαία, πλέον συστηματικά, επιδίδονται στο φρι-κάμπινγκ, άλλοι-ες που φοβούνται μαμούνια και ζουζούνια, άλλοι-ες που κατουράνε έξω απ’τη σκηνή, τα κορίτσια με το χαρτοβάμβακο και τη σερβιέτα σήματα κατατεθέντα, λίγο πιο κει πίσω απ’το θάμνο της αμμουδιάς, στη μέση μονοπατιών, καλντεριμιών, με 50 μ. χαρτί ο καθένας, άλλοι-ες αφήνουν σακούλες σκουπίδια από προϊόντα μιας χρήσης «άστα να τα μαζέψει κάνας μαλάκας!» λένε μεταξύ τους,άλλοι-ες που δεν γνωρίζουν καν ότι το χλωρό δεν καίγεται. Κατά τα λοιπά, ρακέτα όλη τη μέρα με το τάκα-τούκα κυρίαρχο ήχο στην παραλία διώχνοντας πάσης φύσεως πανίδα του τοπικού οικοσυστήματος χιλιόμετρα μακρυά, μπιτσόμπαρο-καντίνα στο αντικριστό με το τελευταίο άι-φοουν άνα χείρας, πολυουρεθάνη φρέντο καλαμάκι,μισοκολέ μπραζίλ, παρδαλές βρακοζώνες μέχρι τα κότσια, επώνυμα γυαλιά ακόμη και πετσέτες, αλλαγή με κράτημα πετσέτας στο όρθιο να βλέπει όλος ο κόσμος(κουβαλάμε 3-4 μαγιό, όπως στις πισίνες) ενώ η παραλία είναι γυμνιστική, άντε και κάνα κασετόφωνο «τσίτα τα γκάζια», βενζινογεννήτρια για να δουλέψει το μάτι της κουζίνας(!!!) ή να πιάσει σήμα η δορυφορική, και άλλα πολλά ευτράπελα που δεν έχουν τελειωμό. Σκυλιά πασών των ρατσών (άλλη μικροαστική επίδειξη κι αυτή)από κόπρεμαν και σκλόγουρνα μέχρι «ποιμενικά» (τσομπανόσκυλο είναι μιασματική«βλάχικη» λέξη που δεν ταιριάζει στη μικροαστική βλακεία) και τσικουάουα,γεμάτη η παραλία σκυλοκαβγάδες γαβ-γαβ και σκατό. (Άλλο το ζήτημα τουβασανισμού των ζώων στη ζέστη και την αμμουδιά που καίει)
Όλα αυτά συνθέτουν μια πολιτιστική ισοπέδωση και μια ολοκληρωτική επιβολή ενός αντεστραμμένου τρόπου θεώρησης των πραγμάτων και ταυτόχρονα αλλοίωση κάθε έννοιας ελεύθερης κατασκήνωσης στη φύση. Αντί να προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στις φυσικές συνθήκες της παραλίας, προσαρμόζουν την παραλία στη μικροαστική τους αντίληψη και στην κενότητα της καταναλωτικής επίδειξης.Αντί της υποταγής στη φύση, στην υποταγή της φύσης εντέλει. Αφού αφέθηκαν στον καπιταλισμό να αλλοιώσει τη φύση τους, επιχειρούν πλέον με τη σειρά τους να λεηλατήσουν ό,τι φυσικό έχει απομείνει. Έτσι την παρθένα φύση τη βλέπουν ως εχθρική στην ουσία, όπως και μια παραδεισένια κατάσταση ανθρώπινης ζωής είναι εχθρική προς τον καπιταλισμό αφού εκεί δεν εμφιλοχωρεί η παραγωγή και η κατανάλωση. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να λέγαμε πως η κατάσταση μπορεί να παρομοιασθεί με μια επιδρομή προς νότο βόρειων βαρβάρων σε ημιάγρια κατάσταση σε πόλη ή χωριό, την εξολόθρευση των γηγενών και την εγκατάσταση των ιδίων στην περιοχή.
Όλοι αυτοί πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν ότι η συνέχιση αυτού του τρόπου ζωής, που βασίζεται αποκλειστικά στην παραγωγή και στην κατανάλωση,και η διαιώνισή του αποτελεί καθαρή σχιζοφρένεια. Είναι σχιζοφρένεια η αλλοίωση της φύσης ενός ανθρώπου, χωρίς ο ίδιος να έχει κάποια συνείδηση γι’αυτό, όπως ο τρελός δεν έχει συνείδηση της τρέλας του. Σήμερα είναι απαραίτητο να προσεγγίσουμε τα πράγματα με άλλου είδους ιστορικές κατανοήσεις, να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί αυτή η άνευ ορίου καπιταλιστική ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης. Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω αυτόν τον ετεροκαθοριζόμενο τρόπο οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής και να εγκαθιδρύσουμε την αυθόρμητη κι ελεύθερη εκδήλωση του ανθρώπου, την αυτενέργεια, την αυτοδιαχείριση. Κατά συνέπεια η παραλία της Παρίσαινας χρειάζεται τη φροντίδα και την προσοχή του κατασκηνωτή, την προσαρμογή του σ’αυτήν (δε γίνεται να κάνουμε όλες της παραλίες ίδιες) και τις φυσικές συνθήκες της. Στην «ελεύθερη κατασκήνωση» το «ελεύθερη» δεν σημαίνει απλώς αποφυγή οικονομικών επιβαρύνσεων, αλλά σημαίνει κυρίως την απαλλαγή από καταναλωτισμούς, μαζικές υποκουλτούρες και την ενσωμάτωσή μας στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής.
Είναι γεγονός πως τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλεί η οικονομική εκμετάλλευση μιας παραλίας (καταστροφή χλωρίδας και τοπίου,συρρίκνωση ελεύθερων χώρων κλπ.) δεν μπορούν να προκαλέσουν ούτε όλοι οι ελεύθεροι κατασκηνωτές της χώρας, υπεύθυνοι και μη. Άλλωστε η ζημιά που προκαλείται από τα μικροαστικά στίφη είναι αναστρέψιμη εφόσον το κατανοήσουν,σε αντίθεση με τη ζημιά που προκάλεσαν με το κόψιμο αιωνόβιων δένδρων (και μετά να πουλάνε τον ίσκιο που μας κλέψανε), το τσιμεντάρισμα του ρέματος, την κρηπίδωση της παραλίας, το σπρώξιμο του αιγιαλού προς τη θάλασσα, κ.α.
Η μόνη ελπίδα είναι να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις για το δικαίωμα να κοιμάται κανείς κάτω από ξάστερες βραδιές στην αγκαλιά της μάνας γης και να ξυπνά απολαμβάνοντας τους ήχους της θάλασσας, των πουλιών και του δάσους. Για το δικαίωμα της ζωής.
Τα γυμνά παιδιά της Παρίσαινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου