Δεν υπάρχει εργαζόμενος που στην καθημερινή του επαφή με την πραγματικότητα της Ελλάδας των μνημονίων, της ιστορικού βάθους κρίσης του συστήματος, αλλά και της επίθεσης σε κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής τάξης, να μη διακρίνει μια χωρίς τέλος καταστροφή που εφαρμόζει το κεφάλαιο, τα αφεντικά, οι ντόπιοι και οι ξένοι τοκογλύφοι με τις τρόικες τους, οι τραπεζίτες. Σε αυτή την καταστροφή, που επιχειρούν, και στην κατάρρευση του συστήματος εκμετάλλευσης το οποίο υπηρετούν, και από το οποίο ωφελούνται, επιχειρούν να τραβήξουν το πιο ζωντανό και δημιουργικό, το πλειοψηφικό τμήμα της κοινωνίας, τον παραγωγό του πλούτου και της δημιουργίας: την ίδια την εργατική τάξη, κάθε έναν εκμεταλλευόμενο από εμάς, κάθε εργαζόμενο.
Σε αυτή την καταστροφή, στην οποία φυσικοί αυτουργοί είναι η κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό σύστημα, με ηθική αυτουργία του ίδιου του κεφαλαίου, δεν χωρούν άλλες αυταπάτες, άλλο κλάμα, άλλη αποδοχή του πόνου. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον αρμόδιο υπουργό που απολύει, με τον εργοδότη του ιδιωτικού τομέα που τρομοκρατεί και διώκει. Απέναντί μας βρίσκεται μια εξουσία, που ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα ιστορικό ορίζοντα, δεν μπορεί τίποτα να τάξει και να εκφράσει.Γι αυτό κάνει ό,τι κάνουν όλες οι εξουσίες που είναι στρατηγικά ηττημένες και υπό κατάρρευση: χτυπάει, τρομοκρατεί και διώκει.
Σε αυτή την καταστροφή, στην οποία φυσικοί αυτουργοί είναι η κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό σύστημα, με ηθική αυτουργία του ίδιου του κεφαλαίου, δεν χωρούν άλλες αυταπάτες, άλλο κλάμα, άλλη αποδοχή του πόνου. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον αρμόδιο υπουργό που απολύει, με τον εργοδότη του ιδιωτικού τομέα που τρομοκρατεί και διώκει. Απέναντί μας βρίσκεται μια εξουσία, που ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα ιστορικό ορίζοντα, δεν μπορεί τίποτα να τάξει και να εκφράσει.Γι αυτό κάνει ό,τι κάνουν όλες οι εξουσίες που είναι στρατηγικά ηττημένες και υπό κατάρρευση: χτυπάει, τρομοκρατεί και διώκει.