Oλοένα και περισσότεροι εργάτες θα καταλάβουν όποιες επιχειρήσεις έχουν κάποια χρήσιμη παραγωγή και θα τις δουλεύουν προς όφελος της κοινωνίας, ενώ μεγάλες μάζες ανθρώπων θα μετακινηθούν στην ύπαιθρο προκειμένου να μπορούν να ζήσουν κι αυτοί και να υπάρχει παραγωγή για όλους.Δίκτυα παραγωγών και καταναλωτών προσπαθούν μέσα στο 2012 να ενοποιηθούν και να κάνουν πιο λειτουργική τη διανομή των αγαθών και φοιτητές των πανεπιστημίων εργάζονται σκληρά για μια πιο ορθολογική την παραγωγή.
Τεράστια η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες των «δημοκρατιών» ενώ ένα μέρος του στρατού ανοίγει τις αποθήκες για να εξοπλιστεί ο λαός και οι νέες πολιτοφυλακές.
Η αστυνομία παραιτείται από το ρόλο της και οι φασίστες όλου το κόσμου αρχίζουν και το ξανασκέφτονται.
Καταλαμβάνονται οι φαρμακευτικές βιομηχανίες και η περίθαλψη με τα χίλια δυο προβλήματα γίνεται δημόσια.
Μειώνεται η παραγωγή και χρήση πετρελαίου και υπάρχει μεγάλη στροφή στις προσαρμοσμένες, σε μικρής κλίμακας κοινωνίας, τεχνολογίες.
Η αποκέντρωση, αλλού με γοργούς κι αλλού με αργούς ρυθμούς, είναι ένα διαρκές φαινόμενο που οι κάτοικοι του πλανήτη ονομάζουν «γαιοφιλία» ή «υπαιθροφιλία» κλπ.
Χιλιάδες μετανάστες χωρίς το φόβο του πιστωτή, του στρατιώτη, του μουλά, επιστρέφουν στο πιο σίγουρο και ασφαλές περιβάλλον της χώρας τους και αγωνίζονται με καλύτερες συνθήκες για δημοκρατία και αναδιανομή του πλούτου.
Ξεκινάνε οι πρώτες διεθνείς διαβουλεύσεις με τις εγχώριες ομοσπονδίες προκειμένου να λυθούν γενικότερα ζητήματα όπως το νερό, το ενεργειακό, η διανομή φαρμάκων, τα δάση και η χρήση τους κλπ. μετά την κατάργηση των συνόρων.
Οι πάσης φύσεως ιερείς θρησκειών έχουν περιοριστεί σε ένα τελετουργικό ρόλο για όσους ανθρώπους το επιθυμούν ενώ οι περιουσίες που ανήκαν σε βιομήχανους, τσιφλικάδες και θρησκευτικούς ηγέτες έχουν δημευτεί.
Τα σχολεία γίνονται τόποι γνώσης, αλληλεγγύης και τα παιδιά μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα.
Βιβλιοθήκες ανοίγουν παντού. Τα πρόσωπα της επίσημης πολιτικής, το επίσημο παπαδαριό, οι μεγαλοεκδότες, οι πρώην επιχειρηματίες και οι χαρτογιακάδες τους, αυτήν περίοδο κάνουν αίτηση για εργασία στις κατά τόπους επιτροπές.
Πολλοί που έκαναν το λάθος να συνεχίζουν να πολεμούν για να μην χάσουν τα προνόμιά τους …κχχχ!
(Εντάξει. Μπορεί να μην είναι έτσι το 2012 αλλά ο κόσμος δεν θα καταστραφεί).
Ο καζαμίας της διπλανής σας πόρτας
Περισσότερα από 16 εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική ζουν σήμερα σε συνθήκες φτώχειας και για πολλά από αυτά, ένα κανονικό σπίτι είναι κάτι το ανύπαρκτο. Μερικές πνιγμένες στα χρέη οικογένειες μένουν με συγγενείς. Άλλες πηγαίνουν σε μοτέλ ή καταφύγια αστέγων. Αλλά, όπως αναφέρει ο Scott Pelley, μερικές φορές οι επιλογές εξαντλούνται, αφήνοντας μια ακόμη πιο απελπιστική επιλογή: να ζουν στα αυτοκίνητά τους. Η εκπομπή ‘60 Minutes’ (60 λεπτά) επιστρέφει στη Φλόριντα, που είναι η πατρίδα του ενός τρίτου των άστεγων οικογενειών της Αμερικής, για να μάθει τι είναι η ζωή για τους μικρούς επιζώντες αυτής της επιδημίας.
Oλοένα και περισσότεροι εργάτες θα καταλάβουν όποιες επιχειρήσεις έχουν κάποια χρήσιμη παραγωγή και θα τις δουλεύουν προς όφελος της κοινωνίας, ενώ μεγάλες μάζες ανθρώπων θα μετακινηθούν στην ύπαιθρο προκειμένου να μπορούν να ζήσουν κι αυτοί και να υπάρχει παραγωγή για όλους.
Οι απολυμένοι αλλά όχι παραιτημένοι εργάτες της ΚΟΝΤΙ κατέβηκαν σύσσωμοι σήμερα στην παραλία του Βόλου, την ώρα του αγιασμού των υδάτων, όπου οι δύο πασόκοι βουλευτές (Ζήση, Καρτάλης) του νομού μαζί με τις αρχές της πόλης, πήγαν για να εξαγνιστούν από τις τύψεις των μνημονίων και των ψεύτικων υποσχέσεων στους εργάτες της ΚΟΝΤΙ.
"Για τον κ. Ντίρινγκ, η βία είναι το απόλυτο κακό και η πρώτη πράξη βίας είναι γι' αυτόν, το προπατορικό αμάρτημα. Ολόκληρη η περιγραφή του, η σχετική με τη βία, είναι μια ιερεμιάδα για τον τρόπο με τον οποίο όλη η ως τώρα ιστορία έχει μολυνθεί από το προπατορικό αμάρτημα, για την επονείδιστη διαστροφή όλων των φυσικών και κοινωνικών νόμων, από τούτη τη διαβολική δύναμη, τη βία. Το ότι όμως η βία παίζει και έναν άλλο ρόλο στην ιστορία, έναν επαναστατικό προοδευτικό ρόλο, το ότι δηλαδή, σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ, είναι η μαμή, που από κάθε παλιά κοινωνία, ξεγεννά μια καινούρια κοινωνία, το ότι αποτελεί το όργανο με το οποίο επιβάλλεται η κοινωνική εξέλιξη και σπάζει τις αποστεωμένες, τις νεκρές πολιτικές μορφές γι' όλα αυτά δε λέει ούτε λέξη ο κ. Ντίρινγκ. Μόνο αναστενάζοντας και βογκώντας, παραδέχεται πως ίσως, για να ανατραπεί το οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης, μπορεί να χρειαστεί δυστυχώς η βία! Γιατί κάθε χρήση βίας, διαφθείρει εκείνον που τη χρησιμοποιεί. Και όλα αυτά λέγονται, παρά τη μεγάλη ηθική και πνευματική ανύψωση που επέφεραν όλες οι νικηφόρες επαναστάσεις. Και όλα αυτά λέγονται στη Γερμανία, όπου μια εξέγερση, στην οποία θα μετείχε ο λαός, θα είχε το λιγότερο σαν αποτέλεσμα να ξεριζώσει τη δουλοφροσύνη, που έχει φωλιάσει στην εθνική συνείδηση, ύστερα από την ταπείνωση του τριακονταετούς πολέμου. Και αυτό το άτονο, το ξεζουμισμένο και πλαδαρό κήρυγμα, έχει την αξίωση να επιβληθεί στο πιο επαναστατικό κόμμα που γνώρισε η ιστορία." 
