«Όσο τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν να ψεύδονται, οι τοίχοι θα συνεχίσουν να μιλάνε»

ΤΑ ΠΙΟ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΒΥΖΙΑ

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΙΑ:Η Φάρσα του Μπρατσόλα στο αρχηγείο των ΜΑΤ.(06/10/11)

ρε Μπαλουρδο δεν καταλαβαίνουν....


www.ellinofreneia.net/sound.php?id=1094

Η εικόνα του Τσε Γκεβάρα: Ο καθρέφτης της ντροπής

Ένα κείμενο του Άγγελου Ελεφάντη

 

Να μιλάς σήμερα για τον Ερνέστο Γκεβάρα, τον θρυλικό Τσε, είναι σαν να πατάς αμέριμνος πάνω στον τάφο του παππού σου. Κι ωστόσο δεν είναι τόσο απόμακρος στον χρόνο όσο οι παππούδες μας, συνομήλικος είναι, ή περίπου. Σύγχρονος κι απόμακρος μαζί. Την απόσταση από τον επαναστάτη μιας άλλης εποχής τη δημιουργεί η πραγματική ιστορία του Γκεβάρα μέσα στην εποχή του, που δεν είναι πια η δική μας. Την «επικαιρότητά» του, τη συγχρονικότητά του, η αγορά των συμβόλων. Δεν εννοώ τα εμπορεύσιμα σύμβολα που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ, αλλά τα σύμβολα που κατασκευάζουν οι άνθρωποι και με τα οποία αλληλοαναγνωρίζονται. Γι’ αυτή τη δεύτερη συμβολοποίηση του Γκεβάρα θέλω να πω δυο λόγια, για την εικόνα του που ξεπερνά την εποχή του, ακόμη και την ιστορική του προσωπικότητα.

Δύο τα κύρια στοιχεία αυτής της εικόνας που καταναλώθηκε όσο λίγες αυτά τα τελευταία τριάντα χρόνια: το ένα ο ωραίος, ο νέος, ο ιδαλγικός επαναστάτης με το αστέρι στο μαύρο του μπερέ και το βλέμμα ν’ ατενίζει τον ορίζοντα. Το άλλο στοιχείο, ένα πτώμα ξαπλωμένο πάνω σ’ ένα τραπέζι, τρυπημένο από τις σφαίρες των εκτελεστών του που έστειλαν τον Τσε στον άλλο κόσμο, ένα πτώμα «όμορφο», σαν Χριστός μετά την αποκαθήλωση, πτώμα όμως που έδειχνε αναντίλεκτα ότι ο ζωντανός άνθρωπος ήταν πλέον πεθαμένος και νεκρός. 

Ο Τελευταίος Μεγάλος Έλληνας ( Είμαι ευγνώμων)

Ναι όλα γύρω καταρέουν. Το πτυχίο μου είναι άχρηστο, οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, όλοι μαζί τα φάγαμε, όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, φταίνε τα media, φταίνε οι συνδικαλιστές, φταίει ο Μητσοτάκης, όχι, φταίει ο Παπανδρέου, όλοι φταίμε, όχι, δεν φταίμε όλοι, φταίει ο γείτονας…

Και τώρα τι κάνω ;

Θα πάω Αυστραλία, όχι, θα πάω Ινδία, δεν πάω πουθενά.
Κι αν μείνω τι κάνω ;

Θα γκρινιάζω συνέχεια και για τα πάντα. Όλοι αυτό κάνουν. Κάτι θα ξέρουν. Θα γκρινιάζω για το φόρο στο Bacardi, για τη σύνταξη της μάνας μου που θα τη μειώσουν κι άλλο και δε θα χει του χρόνου να τσοντάρει για τις διακοπές. θα γκρινιάζω γιατί σ’ αυτή τη χώρα μόνο εγώ και τρεις φίλοι μου έχουμε ενστερνιστεί την σωτήρια και καθ όλα αγία Ευρωπαϊκή κουλτούρα που θα μας οδηγήσει έξω από το βούρκο. Όλοι οι άλλοι είναι χωριαταραίοι, αμόρφωτοι, χθεσινοί. Θα γκρινιάζω γιατί ο από πάνω δείχνει πρωτοφανή έλειψη αστικής συνείδησης, αφού παρκάρει συνεχώς πάνω στο πεζοδρόμιο 50 πόντους έξω από την πόρτα μου. Του χω πει σαράντα φορές ότι αυτή είναι η δική μου θέση. Θα γκρινιάζω γιατί τα σκουπίδια γίνανε βουνό. Φταίει ο δήμος, όχι, φταίνε οι κακομαθημένοι δημοτικοί υπάλληλοι που ξεβολεύονται, όχι, φταίει ο ΣΕΒ που θέλει να κάνει μπίζνα την αποκομιδή…

Το MEGA ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ

Πρώτα και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να γίνω σωστός Ευρωπαίος πολίτης. Δεν μπορεί να ζητάω δωρεάν περίθαλψη, όταν λόγω της δικής μου αφέλειας, ματαιοδοξίας, τεμπελιάς ή ότι άλλο ελάτωμα μπορεί να κουβαλάω φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δευτερευόντως είναι ανάγκη να κατανοήσω ότι ο συνδικαλισμός είναι ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα κι όποιος καταπιάνεται με το σπορ είναι τουλάχιστον εθνοπροδότης

Τέλος, πρέπει να πάψω να σκέφτομαι και ν’ αρχίσω να δουλεύω πιο πολύ πιο σκληρά πιο αποδοτικά, ώστε να ικανοποιήσω τον ” Όθωνα ” και να πάρω τη δόση μου.

Το MEGA είναι μεγαλόψυχο

Κατόπιν απανωτών συσκέψεων, το πάνσοφο επιτελείο των οκτώ αποφάσισε να μου δώσει άλλη μία εναλλακτική σε περίπτωση που δεν είμαι πρόθυμος να συμορφωθώ με τις άνωθι αποφάσεις. Έχω τώρα τη δυνατότητα να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή γεμάτη προσδοκίες στη νέα Γη της επαγγελίας πλάι στα καγκουρό.

Είμαι ευγνώμων

Ο Τελευταίος Μεγάλος Έλληνας ( Είμαι ευγνώμων) .Ένα άρθρο από cre8ivestudios

Πηγή:RAMNOUSIA 

"Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε"

Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων "Λιβάνη". Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του "Ριζοσπάστη" (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την "Σύγχρονη Εποχή", τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως "εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ". Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του "Λιβάνη".

Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα "ξύλινο λόγο" των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.

Πράγματι, σ' αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.

Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να "τεστάρετε" την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους "αναλυτές" των καναλιών και των "έγκυρων" κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως "αλλοιώς μας τα έχουν πει"...


cogito ergo sum

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: 44 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου Αντάρτη...

Την Κυριακή, 9 Οκτωβρίου 2011, συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη δολοφονία του Τσε στη Βολιβία. «Ξέρω ότι ήρθες να με σκοτώσεις. Πυρόβολησε με, δειλέ, έναν άνδρα θα σκοτώσεις μόνο» είπε ο Τσε στο λοχία Τεράν, όταν ο δεύτερος εισήλθε στο δωμάτιο όπου ο Γκεβάρα κρατούνταν αιχμάλωτος. Οι σφαίρες του Τεράν - σφαίρες που είχαν επάνω τους το όνομα του ιμπεριαλισμού, της CIA και των υπηρετών της - κατάφεραν να αφαιρέσουν τη ζωή ενός μαχητικού ιδεαλιστή, στα 39 του χρόνια. Απέτυχαν όμως να σβήσουν τη φλόγα των ιδεών που ο μεγάλος Επαναστάτης πρέσβευε. Αυτές οι ιδέες, ποτισμένες από τα ιδανικά ενός καλύτερου κόσμου, συνεχίζουν να εμπνέουν και να αποτελούν το «Ευαγγέλιο» αυτών που δεν παύουν να ονειρεύονται. 

guevaristas.net, Νικόλαος Μόττας.

Ο ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ ΔΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ, γνωστός ως Che, αποτελεί μιά απ’ τις σπουδαιότερες και πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Το αμερικανικό περιοδικόTime τον κατέταξε στις μορφές του αιώνα, ενώ η αγέρωχη όψη του αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο επαναστατικότητας και ανυπακοής απέναντι στους ισχυρούς, στους έχοντες και κατέχοντες. 

Τα πρώτα χρόνια.

Ο σπουδαίος επαναστάτης γεννήθηκε στην κωμόπολη Ροσάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928. Ήταν το πρώτο απ’ τα πέντε παιδιά του Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς και της Σέλια ντε λα Σέρνα, μιάς μεσοαστικής αργεντίνικης οικογένειας με ισπανικές, βασκικές και ιρλανδικές ρίζες. Από την παιδική του ηλικία, ο Ερνέστο έπασχε από άσθμα, ασθένεια που έμελλε να τον ταλαιπωρήσει στο υπόλοιπο της ζωής του. Παρ’ όλα αυτά, δραστήριος και αθλητικός, ο “Ερνεστίτο” ή αλλιώς "Φούσερ" είχε πολύ καλές επιδόσεις σε διάφορα αθλήματα από το ποδόσφαιρο μέχρι την κολύμβηση και το ποδήλατο. Από μικρός ανέπτυξε ιδιαίτερη έφεση γιά την ποίηση αλλά και τη φιλοσοφία, διαβάζοντας κατά διαστήματα από Πάμπλο Νερούδα μέχρι Λόρκα και από Αριστοτέλη μέχρι Νίτσε και Μαρξ.

Προβoλή ταινίας- Ο Σακαφλιάς 1967

To 1966 γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βασίλη Κονταξή με τίτλο «Ο Σακαφλιάς», με το Σωτήρη Φούντα στον ομώνυμο ρόλο. Στην ταινία αυτή παίζει μπουζούκι και τραγουδάει ένα ανέκδοτο τραγούδι για το Σακαφλιά ο Μήτσος Παπασίκας. Το τραγούδι είναι σε ρυθμό απτάλικο 9/8.