Σας γράφω κάπου απ’ το μέλλον. Κατάφερα και βρήκα την πύλη να φτάσω εδώ αλλά δεν ξέρω πως και αν θα γυρίσω. Θα σας περιγράψω όσο καλύτερα τα όσα βλέπω τον τελευταίο μήνα. Eίμαστε στην εποχή που αποθεώνεται η κακογουστιά και η ασχήμια. Που το γκροτέσκο έχει περάσει στο DNA μας ως κάτι φυσιολογικό.
Οι πολίτες είναι αιχμάλωτοι μιας ατμόσφαιρας σαχλαμάρας και τεχνητής ευφορίας. Τα ασήμαντα γεγονότα έχουν εμβολιάσει τον τρόπο σκέψης τους και η πλειοψηφία αποσπάται από τα σημαντικά θέματα που απασχολούν την ζωή τους. Οι πολίτες έχουν μπλέξει το “σωστό” με το “κοινά αποδεκτό”. Τεράστια πάρκα αναψυχής έχουν στηθεί στον νου τους και η μοναδική τους συμμετοχή είναι στα τηλεπαιχνίδια που στέλνεις sms, έτσι αντικαταστάθηκε βλέπετε η συμμετοχή στα κοινά με μια τραβεστί παραλλαγή της.
Απ’ την άλλη άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά, που έχουν “παράξενες” συνήθειες και προτιμήσεις θεωρούνται αντικοινωνικοί. Το πιο τρομακτικό όλων όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι δεν τα επέβαλλε κανένας δικτάτορας, αλλά όλα κατασκευάστηκαν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Όλες οι μορφές τέχνης καθώς και τα βιβλία θεωρούνται απαγορευμένα. Τα καίνε. Οι άνθρωποι προετοιμάστηκαν ψυχολογικά γι’ αυτό τον τρόπο ζωής μέσα απ’ τις διαφημίσεις και το shopping therapy. Σε όσους νιώθουν καταπιεσμένοι σ’ αυτό τον κόσμο τους παρέχονται “χαπάκια ευτυχίας” κι αν συνεχίσουν να μην προσαρμόζονται εξορίζονται σε ένα νησί-φυλακή. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με τηλεοράσεις και οθόνες που προβάλλονται τα πιο απίθανα πράγματα. Δεν υπάρχει περίπωση να διαφύγεις από τον καταιγισμό πληροφοριών. Βλέπετε λόγω ότι το ωράριο εργασίας είναι πλέον το 12ωρο ελάχιστα έχεις να κάνεις.
Όσοι είναι αντικομφορμιστές (μουσικοί, ποιητές, συγγραφείς, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, βιβλιοφάγοι) θεωρούνται επικίνδυνοι, καθώς δεν υπακούουν στον συντηρητικό και προκαθορισμένο τρόπο σκέψης του καθεστώτος. Η πόλη που βρίσκομαι μοιάζει με την Αθήνα, αλλά και με στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι ημιμαθείς κοιμούνται στον ύπνο “των αιώνιων κεκτημένων”. Οι νέοι αδυνατούν να διαβάσουν, θέλουν μόνο προκατασκευασμένες εικόνες και αυξάνουν την γνώση τους μέσα από life-style έντυπα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω απ’ όλα αυτά.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με αστυνομικούς που φορούν βαριές στολές και όλοι οι δημόσιοι χώροι με κάμερες και ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης. Οι άνθρωποι σαν μυρμήγκια κινούνται σε ομάδες χωρίς να προσέχουν καν ο ένας τον άλλον, δουλεύουν, δουλεύουν και…δουλεύουν. Απ’ ότι διαβάζω στις εφημερίδες του καθεστώτος (όλες πλέον υπάγονται εκεί) μια επιστημονική ομάδα δουλεύει πάνω στην τελειοποίηση μιας τεχνητής νοημοσύνης. Οι κλασικές θρησκείες δεν υπάρχουν, αντικαταστάθηκαν με μια νέα τεχνο-θρησκεία. Ο άνθρωπος από σκλάβος του Θεού, έγινε σκλάβος των δημιουργημάτων του. Ειρωνικό έτσι;
Δεν ξέρω πως θα γυρίσω πίσω στο δικό σας (μας) παρόν. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω πως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Όσο βρίσκομαι στο ακαθόριστο μέλλον θα προσπαθώ να σας στέλνω κρυφά απ’ αυτόν τον παλαιό υπολογιστή τα όσα ανακαλύπτω. Υπάρχει βέβαια ο φόβος να με ανακαλύψουν και να με τιμωρήσουν με την ποινή της λοβοτομής. Βλέπετε όποιος ακόμη νιώθει συναισθήματα (τα οποία είναι απαγορευμένα) έχει αυτή την τύχη. Αν ούτε πάλι δεν συμμορφωθεί, τον περιμένει η θανατική ποινή. Ξέρετε όμως κάτι; Οι ιδέες δεν χάνονται ποτέ. Ποτέ δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την ουσία τους, παρά μόνο να τις περιγράψουμε. Είμαστε πολλά παραπάνω απ’ το εύθραυστο κάλυμμά μας. Γεννηθήκαμε για να χάσουμε, αλλά ζούμε για να κερδίσουμε. Απέναντι στην βαρβαρότητα που καταφτάνει απαντάμε…
Δεν φοβόμαστε τίποτα!
Δεν θα πεθάνουμε ποτέ!
