ΣΤΟΛΙΣΑΜΕ!!!
adespotos1@hotmail.com
Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Ο ΠΑΟΚτζης ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ! ''ΟΛΥΜΠΙ-ΟΛΥΜΠΙ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ ΦΛΑΜΕΝΚΟ ΛΕΦΣΚΙ ΝΙΚΗΣΕΣ ΣΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΖΑΓΚΛΕΜΠΙΕ'', Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, ΟΠ
Η ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ PEIRATIS ON ΣΆΒΒΑΤΟ, 13 ΝΟ
Σημερα στις 16.30 μια φιλη και συναγωνιστρια περασε απο τα διοδια Αφιδνων επιστρεφοντας στο σπιτι της ερχομενη απο Αθηνα.Σταματησε στο γκισε και δηλωσε αρνηση,οπως χιλιαδες συμπολιτες μας σε καθημερινη βαση.Η υπαλληλος της δηλωσε πως δεν θα να της ανοιξει τη μπαρα και οτι πρεπει να πληρωσει.Η φιλη μας την προειδοποιησε οτι αυτο που κανει ειναι αδικημα και μαλιστα αυτοφορω(παρανομη κατακρατηση) και της δηλωσε πως αν δεν της ανοιξει αμεσως θα αναγκαστει να καλεσει την Τροχαια να αναφερει το γεγονος.Η ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ
ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΚΑΙ ΘΕΩΡΗΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ "ΜΠΛΟΦΑ" ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΝΟΙΓΕΙ.
Η φιλη μας καλεσε απο το κινητο της το 11880 και ζητησε να τη συνδεσουν με την Τροχαια.Την συνδεσανε με την Τροχαια Λαμιας οπου και ανεφερε το προβλημα.Ο υπαλληλος της Τροχαιας τη ρωτησε σε ποιο σταθμο διοδιων ειναι και σε ποιο ρευμα.Αφου πηρε τα στοιχεια που ηθελε της ειπε πως σε 1 λεπτο θα την αφησουν να περασει.Στη ερωτηση αν θα ερθουν με περιπολικο η απαντηση της Τροχαιας ηταν οχι,θα το διευθετησουμε τηλεφωνικα.Πραγματι σε 1 λεπτο η ταμιας δεχτηκε τηλεφωνο(απο τους προισταμενους της τους οποιους ειχε καλεσει η Τροχαια) και
τρεμοντας απο φοβο ανοιξε τη μπαρα να περασει η εγκλωβισμενη για σχεδον 10 λεπτα οδηγος.
Φευγοντας η φιλη μας περασε απο την τροχαια διπλα στα διοδια Αφιδνων για να επισημανει ξανα το προβλημα.Εκει της ειπανε οτι την επομενη φορα που θα αρνηθει υπαλληλος να της ανοιξει ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΙΟΛΑΣ ΛΕΠΤΟ.
Στις πιεσεις της εταιρειας αντιδρουμε με νομιμο και ειρηνικο τροπο οπως η συναγωνιστρια!Ευγε
epitropesdiodiastop
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟΥ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ
Αναστάτωση συνεχίζει να επικρατεί στο πρώην Πολυκλαδικό, καθώς και χθες οι μαθητές του 2ου ΕΠΑΛ αλλά και του 2ου Λυκείου Ν. Ιωνίας αρνήθηκαν να μπουν στις τάξεις για μάθημα εξαιτίας της σκόνης που υπάρχει σε όλο το σχολείο. Ο αρμόδιος προϊστάμενος ζήτησε από το Δήμο Ν. Ιωνίας επιπλέον προσωπικό καθαρισμού, ενώ οι πληροφορίες θέλουν σήμερα τα μαθήματα να γίνονται ομαλά.Σε αναβρασμό είναι η σχολική κοινότητα του πρώην Πολυκλαδικού εδώ και ένα μήνα περίπου. Αρχικά ο τραυματισμός του 16χρονου μαθητή του ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής από πτώση σοβά έφερε τις πρώτες αντιδράσεις τόσο των μαθητών, όσο και των εκπαιδευτικών, που μιλούσαν για επισφαλές συνθήκες εργασίες και μάθησης.
Ακολούθησε η επί τρεις εβδομάδες αναστολή των μαθημάτων, ενώ από προχθές Τρίτη που το κτήριο ουσιαστικά θα άνοιγε τις πύλες του μετά από εργασίες, οι μαθητές έδειξαν πάλι τα…δόντια τους. Προχθές οι μαθητές του 2ου ΕΠΑΛ και του 2ου Λυκείου Ν. Ιωνίας προχώρησαν σε δίωρη αποχή, ενώ χθες η ψηφοφορία που διεξήχθη το πρωί ανέδειξε ως τρόπο αντίδρασης την κατάληψη.
Οι μαθητές διαμαρτύρονται για την κατάσταση που επικρατεί στο σχολείο, μιας και η σκόνη βρίσκεται παντού κάνοντας τη ζωή όλων δύσκολη.
Ο αρμόδιος προϊστάμενος Τεχνικής Εκπαίδευσης κ. Μπαλαμώτης ενημερώθηκε για τις αντιδράσεις των μαθητών και επικοινώνησε με το Δήμο Ν. Ιωνίας προκειμένου να ζητήσει προσωπικό για να καθαριστούν μια και καλή όλες οι αίθουσες.
Σύμφωνα με πληροφορίες από χθες πέντε εργαζόμενοι καθαρίζουν το σχολείο, ενώ φαίνεται πως σήμερα οι μαθητές θα επιστρέψουν στις αίθουσες.
Το ζήτημα όμως είναι πως σε πρώτη φάση από τις εργασίες που γίνονται στο σχολείο έχει εξαιρεθεί το Γυμναστήριο, το οποίο επισκέπτονται όλοι οι μαθητές τόσο κατά τη διάρκεια του πρωινού ωραρίου, όσο και το απόγευμα για διάφορες αθλητικές δραστηριότητες.
Οι ίδιοι ζητούν οι επεμβάσεις να γίνουν σε όλο το κτήριο και να διασφαλιστεί επιτέλους η ασφάλεια των παιδιών, των καθηγητών και όλων των εργαζομένων.
Εργασίες στο ΣΕΚ
Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι εργασίες απομάκρυνσης των επιχρισμάτων από τις οροφές των εργαστηρίων του ΣΕΚ. Το γεγονός αυτό προκαλεί την αναστολή λειτουργίας των εργαστηρίων αλλά και τεράστια προβλήματα που σχετίζονται με την αποκατάσταση της λειτουργικότητάς τους. Ο σύλλογος καθηγητών και η διοίκηση του ΣΕΚ φροντίζουν καθημερινά την αντιμετώπιση των προβλημάτων, ενώ πολλοί από τους καθηγητές συμμετέχουν οι ίδιοι στις εργασίες.
taxydromos.gr
1840: Οι απαρχές της πόλης
Λιμάνι Βόλου, περ. 1900.
Πανοραμική άποψη της δυτικής πλευράς της πόλης.
Χρωμολιθόγραφη καρτ-ποστάλ του Στέφανου Στουρνάρα.
Η συγκρότηση της νέας πόλης του Βόλου στη θέση που βρίσκεται σήμερα έγινε σταδιακά από τη δεκαετία του 1840. Σημαντικός σταθμός στην ιστορία της μπορεί να θεωρηθεί η ίδρυση της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, της μητρόπολης της πόλης, το 1856, γεγονός που σημασιοδοτεί το ενδιαφέρον των πηλιορειτών εμπόρων για μόνιμη εγκατάσταση στην παραθαλάσσια ζώνη. Στις επόμενες δεκαετίες, η πόλη επεκτάθηκε με γρήγορους ρυθμούς για να αποτελέσει ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα ένα ολοκληρωμένο αστικό κέντρο.
Το 1858 η νέα πόλη αριθμούσε πλέον περίπου 80 οικίες, αρκετές αποθήκες και καταστήματα πάνω στη Μεγάλη οδό (Δημητριάδος). Οι οθωμανικές αρχές δεν επέτρεψαν την ανοικοδόμηση της νέας πόλης παρά μόνο το 1862, μετά από πιέσεις των προξενικών αρχών και αφού εξασφάλισαν ιδιοκτησίες στην περιοχή. Το 1865 η πόλη είχε 3.000 κατοίκους, είχαν λιθοστρωθεί ορισμένοι δρόμοι, λειτουργούσε δημοτικό σχολείο και είχαν κατασκευαστεί μικρές γέφυρες πάνω από χειμάρρους για να εξασφαλιστεί η επικοινωνία με τα Παλαιά. Το 1871 λειτούργησε τον πρώτο Γυμνάσιο και το 1877 ιδρύθηκε Εμποροδικείο.
Βίλμα Χαστάογλου, Ο Βόλος από τον 19ο στον 20ο αιώνα, στο Θ. Μαλούτας (επιμ.), "Βόλος αναζήτηση της κοινωνικής ταυτότητας", Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1995, σ. 94-96.
1941:Κατοχή και Αντίσταση
Προκήρυξη της Πανθεσσαλικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ.
"Όλοι στον έρανο για τη σωτηρία των πεινασμένων αδελφών μας". Η Πανθεσσαλική του Ε.Α.Μ. έδωσε το 1942-43, με επιτυχία, τη μεγάλη μάχη κατά της πείνας.
Αρχείο Γ. Ζωιτοπούλου-Ζιούτου, ΔΗ.Κ.Ι..
Στις 21 Απριλίου 1941 έγινε η κατάληψη της Βόλου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, μετά από συνεχείς βομβαρδισμούς της πόλης. Τους επόμενους μήνες ο Βόλος θα ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων ελληνικών πόλεων: πείνα, συσσίτια, μαύρη αγορά, λογοκρισία - με μια λέξη ΚΑΤΟΧΗ. Η καπναποθήκη της Αμερικάνικης Εταιρίας Καπνού, γνωστή ως Κίτρινη Αποθήκη, χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως κρατητήριο και τόπος βασανιστηρίων, ενώ εκτελέσεις λάμβαναν χώρα και σε δημόσιους χώρους, πολύ συχνά στη σημερινή πλατεία Ελευθερίας.
Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, η αντίσταση στη Θεσσαλία υπήρξε μαζική και χαρακτηρίστηκε από την αποκλειστική σχεδόν οργάνωση στο ΕΑΜ. Στον Βόλο και στην ευρύτερη περιοχή του Πηλίου πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αντίσταση διαδραμάτισε το 54ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ με έδρα την Άνω Κερασιά Πηλίου. Εκεί βρισκόταν και η έδρα του παράνομου τυπογραφείου, όπου εκδίδονταν η εφημερίδα Αναγέννηση, πανελλήνιας εμβέλειας.
Νίτσα Κολιού, "Άγνωστες πτυχές Κατοχής και Αντίστασης, 1941-44", τόμ. 2, Βόλος 1985.
1901:Μουσική
Η χορωδία και μαντολινάτα της Ένωσης Φιλομούσων έξω από το Δημοτικό Θέατρο.
Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι..
Μία από τις ιδιαιτερότητες του Βόλου ήταν η ισχυρή επίδραση της Δυτικής Ευρώπης στη μουσική ζωή της πόλης, χαρακτηριστικό αναμφίβολα συνδεδεμένο με την οικονομική ευρωστία της πόλης στις αρχές του 20ού αιώνα. Έτσι συγκροτήθηκαν μουσικές σχολές στα ευρωπαϊκά πρότυπα και αναπτύχθηκαν αντίστοιχα μουσικά σχήματα.
Το 1901 ιδρύθηκε η "Μουσική Εταιρία Βόλου" με πρώτο διευθυντή το Διονύση Λαυράγκα, το 1908 το ωδεία της Αννέτας Τσολάκη, το 1924 η Σχολή της "Φιλαρμονικής Βόλου", το 1927 το Ελληνικό Ωδείο του Βασίλη Κόντη, ενώ από το 1939 λειτούργησε και η ιδιωτική Μουσική Σχολή του Καραγιαννόπουλου. Το Ωδείο της Αννέτας Τσολάκη ξεκίνησε με αμιγώς μουσικό χαρακτήρα, αλλά σταδιακά και κυρίως μετά το 1920 εξελίχθηκε σε μουσικοχορευτικό παιδικό θέατρο με μεγάλη διάρκεια ζωής. Το Ωδείο οργάνωνε συστηματικά καλλιτεχνικές παραστάσεις, μία ή δύο φορές το χρόνο και οπωσδήποτε στη διάρκεια των Αποκριών, με πρωταγωνιστές τους μικρούς μαθητές της σχολής. Οι παραστάσεις, οι οποίες συχνά δίνονταν για "φιλανθρωπικούς και πατριωτικούς σκοπούς", περιλάμβαναν χορούς, τραγούδια, σκετσάκια και "ταμπλό βιβάν" και γίνονταν δεκτές με μεγάλο ενθουσιασμό από την κοινωνία του Βόλου. Το ρεπερτόριο των εκδηλώσεων εμπλουτιζόταν συχνά, βασιζόταν σε ξένες κωμωδίες, τις οποίες μετέφραζε η ίδια η Τσολάκη, ενώ για την εκτέλεση των παραστάσεων επιστρατεύονταν χορογράφοι, στήνονταν εξαιρετικά σκηνικά και ράβονταν πρωτότυπες και πολύπλοκες στολές.
Φώτης Βογιατζής, "Το θέατρο στο Βόλο (1915-1940)", Εκδόσεις μνήμες, Αθήνα 1987.
1896: Μηχανουργείο Γκλαβάνη
Διαφήμιση του εργοστασίου Γκλαβάνη.
Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι..
Το 1896 ιδρύθηκε το μηχανουργείο "Η σφύρα" των Γκλαβάνη-Καζάζη. Ο Γκλαβάνης έβαλε το κεφάλαιο και ο Καζάζης την τεχνογνωσία, δημιουργώντας έτσι ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Το μηχανουργείο σχεδιάστηκε σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και λειτούργησε με όραμα τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής του θεσσαλικού κάμπου.
Το εργοστάσιο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε με ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Η θέση του, απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό και κοντά στο λιμάνι, ήταν καίρια για τη μεταφορά της πρώτης ύλης, του σιδήρου, από το Βέλγιο και τη Γερμανία, καθώς και για τη μεταφορά των γεωργικών μηχανημάτων μέσω του σιδηροδρόμου, στο θεσσαλικό κάμπο. Η επιχείρηση ανοίχτηκε πολύ γρήγορα και πέρα από τις κοντινές αγορές. Το 1898 απασχολούσε πέντε τεχνίτες και αναλάμβανε την κατασκευή ατμόμυλων με προορισμό της Αλβανία, τη Σερβία και την Τουρκία. Στο Μεσοπόλεμο, η επιχείρηση μετατράπηκε σε ανώνυμη, διατηρώντας τρία εργοστάσια στο Βόλο και ένα στην Αθήνα. Το 1973 τέθηκε από την Εθνική Τράπεζα σε αναγκαστική διαχείριση και τον Απρίλιο του 1980 διέκοψε οριστικά τη λειτουργία της.
Αίγλη Δημόγλου, "Συγκρότηση και εξέλιξη της βιομηχανίας του Βόλου", Θ. Μαλούτας (επιμ.), "Βόλος αναζήτηση της κοινωνικής ταυτότητας", Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1995, σ. 124.
1908: Εργατικό Κέντρο Βόλου
Εργατικό Κέντρο Βόλου
Το Εργατικό Κέντρο Βόλου λειτούργησε από το 1908 έως το 1911, οπότε διακόπηκε απότομα η λειτουργία του. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή του είχε μια ομάδα αναρχικών και σοσιαλιζόντων εργατών, κυρίως καπνεργατών και τσιγαράδων, οι οποίοι ήρθαν σε σύμπραξη με προοδευτικούς αστούς της εποχής, όπως ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Ζάχος.
Στους κόλπους του Εργατικού Κέντρου Βόλου αναπτύχθηκαν δύο παράλληλες δράσεις. Οι εργάτες αναρχοσυνδικαλιστές εργάζονταν για την οργάνωση των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, ενώ παράλληλα οι αστοί διανοούμενοι οργάνωναν διαλέξεις και μαθήματα για την επιμόρφωση των εργατών. Στα μαθήματα αυτά δίδαξαν, σε δημοτική γλώσσα, πράγμα πρωτοφανές για την εποχή, μορφές όπως: ο Σοφοκλής Τριανταφυλλίδης, ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Τάκης Οικονομάκης. Σύντομα ωστόσο, το Εργατικό Κέντρο άρχισε να δέχεται πολλαπλές επιθέσεις, κυρίως για την ιδεολογική ταυτότητα των μελών του, οι οποίοι κατηγορούνταν ως "άθεοι, αναρχικοί, σοσιαλιστές, μαλλιαροί, σλαβόφιλοι, προδότες …". Το αποτέλεσμα ήταν το κλείσιμο του κέντρου το 1911 και η παραπομπή σε δίκη των πρωτεργατών του τον Απρίλιο του 1914.
Ηλίας Λεφούσης, "Το εργατικό κίνημα του Βόλου, 1881-1936", Βόλος 1985, σ. 53-81.
Σεισμοί
Στο διάστημα 1954-1957, ο Βόλος δοκιμάστηκε από μια σειρά φυσικών καταστροφών. Ισχυροί και επάλληλοι σεισμοί προκαλούν σχεδόν την ισοπέδωση της πόλης με κατεστραμμένα τα περισσότερα κτίρια, χιλιάδες άστεγους και παγωμένες τις οικονομικές δραστηριότητες της πόλης. Επιπρόσθετα, οι μεγάλες πλημμύρες των χειμάρρων της πόλης το 1955 και το 1957, που έπληξαν κυρίως τις περιφερειακές συνοικίες της, επιδείνωσαν την κατάσταση. Το μέγεθος των καταστροφών ήταν τέτοιο που μετέβαλλε ριζικά την ιστορική φυσιογνωμία της πόλης.
"Οι επιλογές που έγιναν για την ανοικοδόμηση της πόλης, η ανάθεση του έργου σε στρατιωτική διοίκηση αντί των πολιτικών υπηρεσιών, ο αποκλεισμός των δημοτικών αρχών και γενικά των τοπικών φορέων από τις αποφάσεις που αφορούσαν τη διαχείρισή του, το σύστημα της δανειοδοτημένης αυτοστέγασης, οι απλουστευμένοι τύποι αντισεισμικών κατοικιών που εφαρμόστηκαν και η παντελής απουσία πολεοδομικού σχεδιασμού επηρέασαν αποφασιστικά την εικόνα της σημερινής πόλης…"
Βίλμα Χαστάογλου, "Βόλος. Πορτρέτο της πόλης τον 19ο και 20ο αιώνα", εκδόσεις Βόλος, Βόλος 2002, σ. 116.
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...
γρηγορότερο -μέχρι τον Απρίλιο, Μάιο- με οικουμενική ή με εκλογές ή και με τα δύο γιατί γνωρίζει σε ποιες αποφάσεις θα τον ωθήσουν... Ο ΓΑΠ έχει πιεσθεί αφάνταστα από διάφορες συγκυρίες και κέντρα εξουσίας του εξωτερικού -που θα αναλύσουμε εν συντομία παρακάτω - αλλά ο κύριος λόγος που τον ωθεί στο να πάρει αυτή τη στάση είναι ο ΦΟΒΟΣ για την προσωπική του επίβιωση.
Έπειτα έρχονται όλα τα άλλα. ΓΙΑΤΙ? Διότι βρέθηκε στη δίνη ενός προβλήματος που δεν το περίμενε να πάρει τέτοιες διαστάσεις. Τον είχαν δασκαλέψει διαφορετικά -ότι τα μέτρα θα πετύχουν το στόχο- τα ακολούθησε και με το παραπάνω και όμως απέτυχαν και το μήνυμα των πρόωρων εκλογών στάλθηκε κυρίως σε αυτούς που τον χρησιμοποίησαν. "Κύριοι θα εγκαταλείψω και έρχεται χάος και τότε δεν θα πάρετε ούτε ένα ευρώ. Επομένως μην με πιέζετε άλλο αν θέλετε να μείνω και να εξυπηρετώ τα συμφέροντα σας.
Ο ΓΑΠ θέλει να απεγκλωβισθεί το γρηγορότερο -με οικουμενική ή με εκλογές ή και με τα δυο- γιατί γνωρίζει τι θα του ζητήσουν να κάνει μετά τις εκλογές: άγρια οικονομικά μέτρα ενάντια στην πλειοψηφία του λαού (οι δικοί μας έχουν όλοι βολευτεί). Φοβάται ακόμα γιατί παίρνει μηνύματα ότι η αρχή του τέλους έχει φτάσει και ξέρει καλά τι σημαίνει αυτό. Η Ελλάδα έχει μπει στο στόχαστρο, που σημαίνει προετοιμασία της διεθνούς κοινής γνώμης για να παιχθεί η τελική πράξη, ότι οι Έλληνες είναι απείθαρχοι, τεμπέληδες, κλέφτες, θέλουν να ζουν πλουσιοπάροχα σε βάρος των άλλων και είναι και τρομοκράτες (βλ. τις τελευταία γεγονότα με τις βόμβες), επομένως όταν ακούσετε ότι το κράτος τους διαλύεται και τεμαχίζεται, μην κουνήσετε το δαχτυλάκι σας να τους σώσετε.
Φοβάται επομένως την έκρηξη μιας παλαϊκής εξέγερσης και την τρομακτική ένταση που θα προκύψει από αυτήν. Φοβάται για την ίδια του τη ζωή. Βεβαίως οι αφέντες του δεν θα κινητοποιήσουν -για την ώρα τουλάχιστον- τις μάζες εναντίον του, όπως έκαναν με τον Καραμανλή, αλλά δεν ξέρει πότε θα ξεσπάσει η αντίδραση από το σύστημα Σόρος που τον στηρίζει σήμερα. Ξέρει πως οι τράπεζες το απεύχονται αλλά δεν είναι σίγουρος ότι και η ΕΕ σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο. Η ΕΕ στην πραγματικότητα παραπαίει και περιμένει ανήμπορη να δει τις εξελίξεις παρά να επέμβει δραστικά και να τις σταματήσει
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΤΙ ΕΤΑΞΕ Η ΖΕΤΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ?
"ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟ ΒΟΛΟΥ,
ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ..."!!
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ επαφές έγιναν με τους διοικούντες σήμερα την πόλη, οι οποίοι όμως και προς τιμήν τους δεν ενέδωσαν. Ο ΑΛΕΚΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΕΙΠΕ ΟΧΙ στο ξεπούλημα που του ζητούσε η ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, η οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ ήθελε σχεδόν τσάμπα τον κτίριο, για να το εκμεταλλευτεί στο ακέραιο. ΕΠΡΕΠΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Ο ΤΡΟΠΟΣ. ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ.
ΖΕΤΤΑ ΜΑΚΡΗ, ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΠΙΚΟΥΣ MEDIAΡΧΕΣ. ΨΑΞΤΕ, ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΙΧΕ Ή ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Η ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Ο ΣΑΛΑΣ πήρε στροφές ή η ΖΕΤΤΑ πήρε στροφές και προσφέρθηκε στον ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ?
- ΜΙΧΑΛΗ, εσύ θα πιέσεις τον ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ να μου δώσει το χρίσμα και εγώ, αφού γίνω ΔΗΜΑΡΧΟΣ, θα σου ΚΑΘΑΡΙΣΩ ΤΗΝ ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ. ΣΥΜΦΩΝΟΙ?
- ΣΥΜΦΩΝΟΙ ΖΕΤΤΑ ΜΟΥ. ΕΚΛΕΙΣΕ. ΑΣΤΟ ΣΕ ΕΜΕΝΑ.
ΤΕΛΟΣ, ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ Η ΖΕΤΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΛΑΚΩ, ΑΦΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΖΕΤΤΑ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΕ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΡΟΥ, ΞΕΧΑΣΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ.
Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΡΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΠΗΓΕ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΑ-ΖΕΤΤΑΣ, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΟΜΩΣ, ΑΠΟΣΚΟΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ (ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ) ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΩΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ.
1. ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ?
ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΥΠΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΛΑ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΟΙ ΝΟΜΙΜΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ.
ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΖΕΤΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΕΙ.
1. ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑΖΕ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΑΡΧΟΣ, ΡΟΛΟ ΕΨΑΧΝΕ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΗΓΗΘΕΙ ΤΟΥ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Ή ΟΧΙ. ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΤΗ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΠΑΝΑΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ.
2. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΟΣΩΝ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Ο ΣΑΛΑΣ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΙΛΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΣΑΝ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
ΑΝ Η ΖΕΤΤΑ ΒΓΕΙ, ΨΑΞΤΕ ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΑΣ!!
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΖΕΤΤΑ, Ο ΒΟΛΙΩΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ
ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΕΜΑΘΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Μάρκος Βαμβακάρης
Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια Καθολικών. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και ήταν ο πρωτότοκος από έξι αδέλφια. Ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε πίπιζα που πολλές φορές από μικρή ηλικία τον συνόδευε ο μικρός Μάρκος παίζοντας νταούλι σε διάφορα πανηγύρια. Για το θρήσκευμά του απέκτησε αργότερα και το παρατσούκλι «Φράγκος».
Σε ηλικία 12 ετών ο Βαμβακάρης έφυγε από τη Σύρο, μετά από μια ζημιά που προξένησε άθελά του και πήγε στονΠειραιά, όπου αργότερα τον ακολούθησε και η οικογένεια του. Εκεί ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα όπως λιμενεργάτης (φορτοεκφορτωτής, εργάτης γαιανθράκων, στα λεγόμενα καρβουνιάρικα), λούστρος, εφημεριδοπώλης, εργάτης σε κλωστήρια, και περίπου το 1925 ως εκδορέας στα δημοτικά σφαγεία. Εκείνη την εποχή ο Μάρκος Βαμβακάρης ερωτεύτηκε τρελλά και παντρεύτηκε μια κοπέλα αμφιβόλου ηθικής που την έλεγαν Ζιγκοάλα που ήταν πόρνη στο επάγγελμα.Τότε έμαθε μπουζούκι και άρχισε να γράφει τραγούδια, εντυπωσιάζοντας με την ταχύτητα που έμαθε το όργανο αυτό και με την ικανότητά του, την ευρηματική πενιά του, τη δεξιοτεχνία του και την καταπληκτική στιχογραφία του.
Συμμετείχε μαζί με το Γιώργο Μπάτη, το Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά στο πρωτοποριακό για την εποχή μουσικό σχήμα που ονομάστηκε «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Το 1933 με την πιεστική παρότρυνση τουΣπύρου Περιστέρη o Μάρκος Βαμβακάρης κυκλοφόρησε την πρώτη ηχογράφηση με μπουζούκι στην Ελλάδα, το «Καραντουζένι» («Να 'ρχόσουνα ρε μάγκα μου») ερμηνεύοντάς το ο ίδιος παρ΄ όλο που είχε σοβαρές επιφυλάξεις για την ποιότητα της φωνής του. Η περίοδος λίγο πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ίσως η παραγωγικότερή του. Μεταξύ άλλων το 1935 γράφει και ηχογραφεί τη «Φραγκοσυριανή», το γνωστότερο ίσως τραγούδι του, το οποίο όμως έγινε επιτυχία 25 χρόνια αργότερα με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο ίδιος αφηγείται για τη δημιουργία του τραγουδιού:
"Όλος ο κόσμος της Σύρου μ' αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ' ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ' ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν..... Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:
Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
Λες και μάγια μου΄χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά...
Ούτε και ξέρω πως την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή."
Ο Μάρκος Βαμβακάρης αποδείχτηκε ατυχέστατος στο γάμο του με τη Ζιγκοάλα. Τον απατούσε ακόμη και με τον καλύτερό του φίλο, αλλά εκείνος εξακολουθούσε να την αγαπάει. Αυτό έγινε αιτία να ξεσπάσει άγριος καυγάς μεταξύ αυτού και του μεγάλου του αδελφού. Το διαζύγιο δεν άργησε να εκδοθεί. Όμως και μετά το διαζύγιο η "κυρία" εξακολουθούσε να έχει οικονομικές απαιτήσεις. Αυτό ο Μάρκος Βαμβακάρης το αντιμετώπισε εξ' ίσου προκλητικά ως εξής: Έγραφε τα τραγούδια του ακόμα και αυτοβιογραφικά που τον φωτογράφιζαν ως δημιουργό τους (πχ ο Πολυτεχνίτης)σε ονόματα όπως του Περιστέρη και του Μάτσα καθώς και σε ψευδώνυμα ανύπαρκτων προσώπων (φυσικά εισπράτοντας ο ίδιος τα πνευματικά δικαιώματα). Με αυτόν τον τρόπο κατάφερνε να μειώσει στο ελάχιστο το προσωπικό τεκμαρτό του (όχι το πραγματικό) εισόδημα και η "κυρία" να μην του πάρει τίποτα. Για αυτήν την ιστορία ο Μάρκος έγραψε το αυτοβιογραφικό του τραγούδι «Το διαζύγιο»
Το 1937 συμβιβάζεται με τη λογοκρισία του καθεστώτος Μεταξά και προσαρμόζει τους στίχους του. Ήταν τόσο πολύ δημοφιλής που στη μια από τις τρεις φορές που επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και έδωσε συναυλία μαζεύτηκε για να τον ακούσει 50.000 κόσμος, στην πλατεία του Λευκού Πύργου. Γι αυτό γράφει το τραγούδι "Το 1912" στο οποίο υμνεί τη Θεσσαλονίκη ενώ παραδόξως ως τότε δεν είχε κάνει ούτε μια αναφορά σε κάποιο τραγούδι του για τον Πειραιά, την πόλη που ζούσε και δημιουργούσε. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου ερμηνεύει τραγούδια δικά του και του Σπύρου Περιστέρη με στίχους προσαρμοσμένους στο δοξασμένο ελληνοϊταλικό έπος (Γειά σας φανταράκια μας, Το όνειρο του Μπενίτο κ.α.)
Κατά τη διάρκεια των δύσκολων ετών της γερμανικής κατοχής πέθαναν οι μεγάλοι (και ασυμβίβαστοι) στηλοβάτες της ελληνικής ρεμπέτικης μουσικής Παναγιώτης Τούντας, Κώστας Σκαρβέλης, Γιοβάν Τσαούς, Βαγγέλης Παπάζογλου ο στενός συνεργάτης του Ανέστης Δελιάς και ο ερμηνευτής με τη συγκλονιστική φωνή Γιώργος Κάβουρας για τον οποίο ο Μάρκος Βαμβακάρης συνέθεσε το ομώνυμο τραγούδι. Ο Μάρκος Βαμβακάρης καταφέρνει και επιβιώνει. Το 1942 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά την Ευαγγελία με την οποία απέχτησε 5 παιδιά εκ των οποίων 2 πέθαναν και από τ΄ άλλα τρία τον Βασίλη, τον Στέλιο και τον Δομένικο οι δύο τελευταίοι έγιναν γνωστοί μουσικοί.
Όμως ο θάνατος των παραπάνω μουσικών δεν έμελλε να αφήσει ανεπηρέαστη την πορεία του Μάρκου Βαμβακάρη. Έτσι μετά την απελευθέρωση και κατά την περίοδο 1948-1959 περνάει δύσκολες ώρες, καθώς η ελληνική μουσική βιομηχανία, τα ηνία της οποίας περνάνε σε χέρια ανθρώπων που ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε βοηθήσει να αναδειχτούν φέρεται αχάριστα στον πρωτοπόρο του μπουζουκιού που θεωρείται «ξεπερασμένος». Oι κατευθύνοντες τη κοινή γνώμη με πρωτοστάτες τον Απόστολο Καλδάρα, το Στέλιο Χρυσίνη και άλλους ήθελαν να δώσουν στο Ελληνικό Τραγούδι το Ινδικό Στυλ κάτι τελείως ξένο με το στυλ του Μάρκου Βαμβακάρη. Οι δισκογραφικές εταιρίες παύουν να τον καλούν για ηχογραφήσεις και τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα του αρνούνται τη συνεργασία. Περνάει σοβαρές περιπέτειες με την υγεία του (παραμορφωτική αρθρίτιδα στα δάχτυλα κάτι που τον δυσκολεύει να παίζει το μπουζούκι) και την οικονομική του κατάσταση (έφτασε στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης) ενώ αφορίζεται από την Καθολική Εκκλησία γιατί παντρεύτηκε δεύτερη φορά (με ορθόδοξο γάμο) (ο αφορισμός ήρθη το 1966). Ο Μάρκος Βαμβακάρης ξανακαταφέρνει και επιβιώνει αλλά και αποκαθιστά το πρόβλημα υγείας με ιαματικά λουτρά στην Ικαρία. Το 1954 (ξεχασμένος από τους περισσότερους) επισκέφτηκε τη Σύρο όπου έμεινε για ένα έτος και γνωρίζει την αποθέωση από τον κόσμο της Σύρου που δεν τον ξεχνά. Παίζει και τραγουδάει στην Ταβέρνα του Λιλή, στην Άνω Σύρο όπου γίνεται το αδιαχώρητο.
Αυτά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν μετά από πρωτοβουλία του Τσιτσάνη, η δισκογραφική εταιρία Columbia αποφασίζει να κυκλοφορήσει παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα κ.ά. Το 1960 αρχίζει η «δεύτερη καριέρα», του όπως χαρακτηρίζεται από τον ίδιο.
Αναγνωρίζεται σαν η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του ρεμπέτικου τραγουδιού με μπουζούκι
Ο Μάρκος Βαμβακάρης πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 σε ηλικία 66 ετών συνεπεία νεφρικής ανεπάρκειας που δημιούργησε σακχαρώδης διαβήτης. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο γιός του Μάρκου Βαμβακάρη, ο Δομένικος, σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, για την κηδεία του πατέρα του η οικογένειά του αναγκάσθηκε να καταφύγει σε δάνειο προκειμένου να καλύψει τα έξοδα της κηδείας.
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Η ιστορία του συμβόλου της Αναρχίας
χαρη σε ένα μικρό βιβλίο μάθαμε επιτέλους την προέλευση αυτού του συμβόλου, σφραγίδας της ανυπακοής, της εξέγερσης και της αναρχίας: του Α ή του Α μέσα σε κύκλο. Πολλοί πίστευαν ότι το Α και το Ο ήταν παράγωγα του ονόματος του Ravachol, του μαχητή της αναρχίας, άλλοι πίστευαν ότι σύνθετε, τον 19ο αιώνα, την ιδέα της αναρχίας όπως εκφράστηκε από τον Pierre-Joseph Proudhon. Όμως, σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου «Α, η πραγματική ιστορία ενός συμβόλου», όλα αυτά δεν είναι παρά μύθοι διαδιδόμενοι στην Wikipédia.
Στην πραγματικότητα, το σύμβολο αυτό δεν υπήρχε... από καταβολής της ιδέας της αναρχίας αλλά είναι μία πρόσφατη εικονογραφική δημιουργία, σύμφωνα με στοιχεία που συλλέχθηκαν από το Κέντρο ελευθέρων σπουδών Pinelli του Μιλάνου και του Διεθνούς Κέντρου Ερευνών για την Αναρχία της Λωζάνης.
Συγκεκριμένα, τον Απρίλιο του 1964, το κυκλωμένο Α εμφανίζεται σε ένα περιοδικό αναρχικών, ως ένα σύμβολο που εκφράζει το σύνολο του αναρχικού κινήματος ενώ ταυτόχρονα χρησιμεύει ως ένα γρήγορο και πρακτικό μέσο για να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος υπογραφής και το μέγεθος της κάτω από τα κείμενα και τα συνθήματα. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή προέλευση της έμπνευσής του αλλά γνωρίζουμε τα ονόματα των δημιουργών του: Tomas Ibanez et René Darras.
Όμως, φαίνεται ότι το Α είναι ένα σύμβολο πολύ εύκολα χρησιμοποιείται για διάφορους σκοπούς. Το 1966, στην Ιταλία, ένας οικονομολόγος, ο Amedeo Bertolo, ανακτά το σύμβολο για να γίνει το έμβλημα της οργάνωσης Gioventù libertaria του Μιλάνου, προσκείμενη στην αντίστοιχη οργάνωση του Παρισιού. Το 1969, χρησιμοποιείται από την άκρα δεξιά της Ιταλίας η οποία με το κυκλωμένο Α συμβολίζει τις θανατηφόρες απόπειρές της.
Το 1971, το Α ξανασχεδιάζεται σε μαύρο στρογγυλό φόντο, από τον Amedeo Bertolo Gianni, για τον τίτλο μηνιαίας αναρχικής έκδοσης, βρίσκοντας ξανά τη θέση του στο στρατόπεδό του. Στη συνέχεια, χρησιμοποιείται από τους Αυτόνομους στη Γερμανία, από τους Provos στην Ολλανδία, τους ειρηνιστές, όλους τους καταπιεσμένους, τους οπαδούς της punk και από το χώρο της μόδας.
Για τον Amedeo Bertolo, τον ανάδοχο πατέρα του κυκλωμένου Α, αυτό παραμένει αποτελεσματικό, ως σύμβολο της αντίστασης κατά του αυταρχισμού, και ως υπογραφή πολλών σύγχρονων αναρχικών. Όχι Θεός! Όχι εξουσία...αλλά με σύμβολο!