Αξέχαστη θα μείνει η φετινή σχολική χρονιά σε μαθητές και γονείς. Φαντάζομαι μετά από πολλά χρόνια την γενιά του γιου μου να μιλά για την εποχή της Άννας Διαμαντοπούλου. Τότε δηλαδή που τα παιδιά μας αντί για βιβλία πήγαιναν σχολείο με φωτοτυπίες και dvd. Τότε που την υπουργό Παιδείας απασχολούσε μονάχα η ποινή με την οποία θα τιμωρούνταν οι μαθητές που μούντζωναν τους επισήμους στην παρέλαση των Ιωαννίνων και «ξεχνούσε» την γραφική ύλη των πανελλαδικών εξετάσεων.
Την έντονη ανησυχία τους εκφράζουν οι στρατευμένοι και το προσωπικό στο στρατόπεδο «Β. Περισάκης» της Αεροπορίας Στρατού στο Στεφανοβίκειο, καθώς έπειτα από χημικές αναλύσεις του ΙΓΜΕ που πραγματοποιήθηκαν στο νερό κρίθηκε ακατάλληλο, λόγω ύπαρξης αρσενικού, χρωμίου και εξασθενούς χρωμίου. Σύμφωνα με τους στρατευμένους στο Δίκτυο Φαντάρων Σπάρτακος «Εντοπίστηκε υψηλή περιεκτικότητα σε επικίνδυνες χημικές ουσίες και ιδιαίτερα αρσενικό, ουσία που όταν απορροφάται από τον οργανισμό μπορεί να προκαλέσει καρκίνο και άλλες σοβαρές επιπλοκές στην υγεία. Το εν λόγω πρόβλημα ήταν γνωστό από καιρό και παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις και διαμαρτυρίες φαντάρων δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία ενέργεια από πλευράς διοίκησης για την επίλυσή του. Μοναδική παραχώρηση ήταν η παροχή μικρών μπουκαλιών νερού στους φαντάρους ώστε να αποφεύγεται η πόση του μολυσμένου νερού. Ενδεικτικό της επικινδυνότητας της παρούσας κατάστασης είναι ότι ενώ υπάρχει προειδοποίηση να αποφεύγεται το νερό ακόμα και για θέρμανση, αυτό χρησιμοποιείται κανονικά για πλύσιμο στα μαγειρεία».
Τον γνωρίζω προσωπικά τον Δημήτρη, μπορεί να μην τον λένε Μανίκα, αλλά τον λένε Δημήτρη,τον λένε Κώστα και Μανώλη και Αργύρη.... Την λένε Μαρία και Ελένη και δεν μένει στην Κομοτηνή, μένει δίπλα και απέναντί μου, είναι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι........
Είναι λέει, ο Δημήτρης Μανίκας, 52 χρονών, πατέρας 2 παιδιών. Απολυμένος από την εργασία του εδώ και 9 μήνες. Δεν ξέρει γιατί τον απέλυσαν, δεν του έδωσαν απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημά του και δεν του έδωσαν, ούτε την αποζημίωσή του.
..............Πολλοί από αυτούς βουτηγμένοι μέσα στην άγνοια, βολεμένοι σε μιαν εικονική πραγματικότητα, άλλοι εγκλωβισμένοι στις φοβίες και τις ανασφάλειές τους, άλλοι πάλι μέσα στις ιδεοληψίες τους, παραπληροφορημένοι,συντηρητικοί, συμβιβασμένοι, στριμωγμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο.
Και άλλοι δυναμικοί, αποφασισμένοι και ενταγμένοι, προσηλωμένοι στο όραμα μιας νέας κοινωνίας, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση. Γνώστες αυτού που θα ακολουθούσε, γνώστες της επικείμενης κατάρρευσης αυτής της εικονικής ψευδεπίγραφης ευημερίας, της πασπαλισμένης με χρυσόσκονη. Γνώστες και αγωνιστές, για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας, καλύτερου μεροκάματου, αγωνιστές για την κατάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,που σήκωναν καθημερινά το ανάστημά τους με όπλο την ιδεολογία τους και το όραμά τους για καλύτερη ζωή, τέτοια που την δικαιούνται και την αξίζουν.
Σύμφωνα με σημερινά Ισπανικά δημοσιεύματα το έλλειμμα της Ισπανίας διπλασιάστηκε από το 4% στο 8%. Και μιλάμε για μία χώρα που σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουν Μερκοζί και Τροϊκανοί ακολουθεί πιστά τα όσα δεσμεύτηκε να υλοποιήσει. Στην Ιρλανδία σύμφωνα με εκεί δημοσιεύματα συζητείται το ενδεχόμενο να πέσει στο «τραπέζι» η λύση του δημοψηφίσματος. Εδώ θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τη στάση της Γερμανίδας Καγκελάριου Μέρκελ. Για την Πορτογαλία η οικονομική κατάσταση επίσης δεν είναι καλή, ενώ για εμάς ούτε λόγος.
Οι προαναφερθείσες χώρες μαζί με την Ιταλία έχουν δεσμευτεί να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα που ουσιαστικά σχεδιάστηκε σε πολύ μεγάλο ποσοστό από την Γερμανία. Την ίδια στιγμή, σημερινή δημοσκόπηση του ινστιτούτου Forsa για λογαριασμό του γερμανικού περιοδικού Stern, έδειξε ότι η δημοτικότητα της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της από το 2009.
Στη σύμβαση συμφωνείται να καταβάλει η Ένωση 30.000 με την υπογραφή της, 6.000 επιπλέον μέσα σε ένα μήνα και 650.000 ευρώ τον χρόνο, για δύο χρόνια, προκειμένου να έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν τη γη που τους παραχωρείται.
Η ολομέλεια της Ρασκέρα στις 6 Φεβρουαρίου 2009 είχε εγκρίνει Πλάνο Δράσης επιχειρηματικής και εμπορικής δραστηριοποίησης, που συνιστούσε “την υλοποίηση σχεδίων Έρευνας, Ανάπτυξης και Καινοτομίας σχετικών με το διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον που προκαλεί η κάνναβη ως φυτό με μοναδικά χαρακτηριστικά και πολλαπλές χρήσεις, ιδίως στον ιατρικό, τον γεωργικό, τον φαρμακευτικό, τον κοινωνικό, τον διατροφικό και τον οικονομικό τομέα”, όπως αναφέρεται στη σύμβαση.
Είχα γεννηθεί λίγες ώρες πριν, τον είδα για πρώτη φορά, ήταν ψηλός, όμορφος, δυνατός και μοσχοβολούσε λάδια και μέταλλο. Για χρόνια τον έβλεπα να σηκώνεται στις 4 το πρωί, να ανεβαίνει στο ποδήλατό του και να εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη του Τορίνο, με κατεύθυνση το Εργοστάσιο. Τον είδα να αποκοιμιέται στον καναπέ, κατεστραμμένο από τις ώρες δουλειάς και από την παραγωγή χιλιάδων κομματιών, όλων ίδιων, όπως επέβαλε η δουλειά του. Τον είδα χαρούμενο να περνά τον ελεύθερο του χρόνο με τα παιδιά και τη γυναίκα του. Τον είδα να υποφέρει, όταν μου είπε ότι ο μισθός του δεν του επέτρεπε να με στείλει στο πανεπιστήμιο. Τον είδα ταπεινωμένο, όταν του έδωσαν αύξηση 100 λιρών (5 λεπτά) για κάθε ώρα δουλειάς. Τον είδα κατεστραμμένο, όταν στα 53 του χρόνια, ένας μάνατζερ του Εργοστασίου του είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για τις ανάγκες τους.
Splunk, να μια εταιρεία με προοπτικές. Oταν όμως έχεις σκοπό να παρουσιάσεις τις τελευταίες τάσεις στον χώρο όπου κινούνται τα μεγάλα θηρία της κοινωνικής δικτύωσης και απόκτησης προσωπικών δεδομένων, γιατί άραγε να αρχίζεις από ένα άγνωστο όνομα; Η αιτία είναι το ότι κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, υπολογιστικά μηχανήματα, GPS, εταιρείες ηλεκτρονικών αγορών, παιχνίδια online δημιουργούν κάθε δευτερόλεπτο ποταμούς από δεδομένα. Πρόχειροι υπολογισμοί του φημισμένου McKinsey Global Institute δείχνουν ότι εκεί πίσω, στους σκληρούς δίσκους και στις διάφορες φορητές μνήμες, η ποσότητα στοιχείων που παράγονται κάθε χρόνο αυξάνεται κατά 40%. Και έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα των Big Data.
Αυτή τη φορά έμεινα στην Ελλάδα αρκετά. Δέκα μέρες δηλαδή. Ερχόμενος, πίστευα ότι θα δω μια χώρα φάντασμα, με ανθρώπους σκιάχτρα και δρόμους ονείρων γεμάτους με λακούβες. Δεν είδα αυτό. Είδα όμως και αυτό.
Από την πρώτη μέρα κατάλαβα ότι ήταν μια διαφορετική χώρα. Απ’ όταν προσπάθησα να ανέβω τις σκάλες του Συντάγματος, και ένας ΜΑΤατζής, ακολουθώντας μια εντολή που ούτε ο ίδιος δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει, μου είπε ότι δεν μπορώ να περάσω από εκεί. Αφού πέρασα με τον τρόπο μου, πήγα και στάθηκα σε μια στάση λεωφορείου μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι οι κλούβες της αστυνομίας που περνούσαν ήταν περισσότερες από τα αστικά. Αναρωτήθηκα αν βρισκόμουν σε μια δημοκρατική χώρα ή σε ένα απολυταρχικό καθεστώς.
Ενώ μας είχαν κάνει το μυαλό καζάνι, με το ότι κάποιος κακός βουλευτής είχε βγάλει 1 εκατ. ευρώ στο εξωτερικό, ενώ άπαντες περίμεναν αγωνιωδώς ποιο είναι το τρομερό πρόσωπο που αμάρτησε και τόλμησε να βγάλει λεφτά στο εξωτερικό, ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια άρμεγαν το θέμα για μια και πλέον εβδομάδα (διότι άλλα προβλήματα δεν έχουμε), τελικά αποκαλύφτηκε ότι ο αμαρτωλός που τόλμησε να βγάλει λεφτά στο εξωτερικό ήταν ο Ισίδωρος Κούβελος, ο σύζυγος της κυρίας Μπακογιάννη.
Αποδείχτηκε όμως ότι το έμβασμα δεν ήταν ευρώ αλλά δολάρια και ότι ήταν προϊόν ρευστοποίησης μετοχών εξωτερικού. Επίσης αποδείχτηκε ότι... λόγω του ότι ελληνική τράπεζα ήταν ο θεματοφύλακας, τα λεφτά αναγκαστικά ήρθαν στην Ελλάδα πριν πάνε Αγγλία (για παράδειγμα, αν από την τράπεζα σας αγοράσετε μετοχές εξωτερικού τότε αυτά τα λεφτά πάνε στο εξωτερικό και όταν πουλήστε, μπαίνουν πάλι στο λογαριασμό σας).
Ζούμε ένα παρατεταμένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν ξεφεύγουμε ξυπνώντας.
Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε στην έρημο και ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας ολόκληρη τη Σαχάρα.
Μετά την υπερψήφιση της νέας ταφόπλακας από τα 199 ανδρείκελα, αυτά που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια, περικοπές, εργασιακές ανατροπές, απολύσεις, εφεδρείες, ανεργία, πείνα, νεόφτωχοι, νεοάστεγοι κλπ κλπ θα λογίζονται ωq μερικές σκηνές από το έργο. Η ταινία αρχίζει μόλις τώρα.
Κι όμως! Ακόμη και αυτή τη στιγμή κάποιοι πείθονται πως υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Και μάλιστα το βλέπουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας.
Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος το είπε γλαφυρά. Θα έχουμε, μέσα σε δυο χρόνια , μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά μια τουλάχιστον δεκαετία.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη γενοκτονία. Την είδαμε να συμβαίνει κι αλλού. Όπου πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ, άφησε πίσω του καμένη γη, εκατομμύρια εξαθλιωμένους, χιλιάδες αυτοκτονημένους.
Όπου συγκροτήθηκε λυκοσυμμαχία, σαν την Ε.Ε, έβαλαν τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα και δε βρέθηκε ούτε η προβιά τους.
Και ενώ μας τυλίγει η φρίκη, άλλοι μιλούν για αεροπορικούς μαζικούς ψεκασμούς με κατασταλτικά (πώς γίνεται όμως κάποιοι να κρατούν ομπρέλα;), άλλοι προσποιούνται πως αν δεν μιλούν για όλ’ αυτά, μπορούν κιόλας να τα ξορκίζουν, πως συνεχίζει να υπάρχει μια «κανονικότητα», πως όσο η Τρέμη και ο Καψής βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα, όλα ‘βαίνουν καλώς’, πως αν πάρουμε το μπακαλοδέφτερο και λογαριάσουμε πώς θα μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, ή τέλος πάντων να κοιμόμαστε, έστω και ανήσυχοι.
Πλέον, δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις παίρνουν αποστάσεις από τον λαό και τον επικαλούνται μόνο όταν θέλουν να χαϊδέψουν το θυμικό του ή να μιλήσουν εξ’ ονόματός του. Ο κόσμος πλέον ξέρει τι συμβαίνει. Και αυτοί που κάθονται στις καρέκλες τους παίρνοντας φονικές για το μέλλον μας αποφάσεις, ξέρουν ότι ξέρουμε.
Δεν μας αντιμετωπίζουν ως πολίτες αλλά ως αντικείμενα που πιάνουν χώρο και χρειάζονται εκκαθάριση. Γι’ αυτό και τόσοι διαδηλωτές, από τις διαδηλώσεις με τους νεκρούς στην Marfin, ως το Μεσοπρόθεσμο και το 2ο μνημόνιο, ψεκάστηκαν, έσπασαν τα κεφάλια τους, θερίστηκαν από γκλομπς και συνελήφθησαν. Γι’ αυτό οχυρώνουν ως φρούριο την Βουλή και κλείνουν σταθμούς του μετρό, κατά τις διαδηλώσεις. Ξέρουν ότι ξέρουμε. Και αν τα ΜΜΕ προσπαθούν να δείξουν άλλα πράγματα στα μάτια που τα πιστεύουν ακόμη, αραγμένα στους καναπέδες, η πραγματικότητα δεν μπορεί να επιβληθεί στην πλειοψηφία.
Πλέον, γιαγιάδες παροτρύνουν να καούν οι τράπεζες, μεσήλικες θέλουν να πετάξουν πέτρες, παππούδες χτυπάνε πολιτικούς με ότι βρουν. Μπροστά σ’ αυτούς, τι προπαγάνδα να υψώσεις ως σύστημα; Διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν εγκατασταθεί δεκάδες φορές στην Αθήνα για να καταγράψουν τα όσα συμβαίνουν. Τα εγχώρια ΜΜΕ (όπως και στην περίπτωση της Αργεντινής) δεν επικεντρώνονται στον κόσμο που ξεσηκώνεται, ούτε στους λόγους που το κάνει. Βέβαια, όσο όλο και περισσότεροι γινόμαστε “κακοί διαδηλωτές”, τόσο το παραμύθι τους δεν θα πουλάει. Τα ΜΜΕ είναι μέρος του προβλήματος.
Η δημοκρατία που ζούσαμε είχε γίνει μια συνήθεια. Δεν την προστατεύσαμε όπως ωφείλαμε. Για πολλούς, δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο η δημοκρατία και μάλιστα παραδέχονταν, ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μέσα στα πλαίσιά της, αφού “άλλοι παίρνουν αποφάσεις”. Αυτή η παραίτηση και ο κυνισμός, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια (και εύχομαι να κάνω λάθος) σε μια αποδοχή της πλήρους εξαφάνισης κάθε ίχνους δημοκρατίας.
Όταν επί χρόνια απαξιώνεις την δημοκρατία (λόγω των χειρισμών των πολιτικών προσώπων και της αδικίας) και μοιάζει σαν να μην σε νοιάζει αν την χάσεις, τότε όταν την χάσεις πραγματικά, δεν θα καταλάβεις την διαφορά. Γι’ αυτό υπάρχουν νοσταλγοί της χούντας και φασιστικά κόμματα βλέπουν τα ποσοστά τους να ανεβαίνουν.
Κάποιοι πιστεύουν πως η δημοκρατία απέτυχε επειδή οι πολιτικοί δρούσαν ασύδοτα. Βγάζουν από την εξίσωση, την προσωπική ευθύνη. Γι’ αυτό προτιμούν αυταρχικές λύσεις, κάτι που συνδυάζεται με την απουσία κριτικής σκέψης και παιδείας, που θα τους έκανε υπό άλλες συνθήκες να καταλήξουν πως η δημοκρατία αν απέτυχε, απέτυχε επειδή δεν την φροντίσαμε. Αποτύχαμε κι εμείς. Την μετατρέψαμε σε ρουτίνα, σε κουραστική υποχρέωση, ενώ είναι δικαίωμα που πρέπει να αγαπάμε.
Το 1948 ο Βίλχελμ Ραιχ έγραψε το περίφημο βιβλίο <<Άκου ανθρωπάκο>>.
Στο βιβλίο του αυτό μιλούσε για τον μέσο ανθρωπάκο που τα περιμένει όλα έτοιμα, που αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν για αυτόν, που βολεύεται με κάθε ευκαιρία εις βάρος των συνανθρώπων του, που είναι ένας μικρός άνθρωπος, ένας ανθρωπάκος.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2012 βρίσκουμε τον ίδιο ανθρωπάκο μόνο που τώρα έχει υποστηρικτές και καθοδηγητές. Ο έλληνας ανθρωπάκος του 2012 δεν είναι αυτός που έχει βολευτεί, που έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αυτός που είναι στο δημόσιο με μέσο ή αυτός που παρόλο την κρίση ο μισθός του έμεινε ανέπαφος.
Ο ανθρωπάκος δεν είναι το κομματόσκυλο και ο διεφθαρμένος εφοριακός. Ο ανθρωπάκος είναι ο μέσος άνθρωπος που πλήγεται και βλέπει τη ζωή του να γυρίζει στο μηδέν και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Ο ανθρωπάκος που μετά από 8 ώρες στην δουλεία με μισθό 500 ευρώ γυρνάει σπίτι και βλέπει τηλεόραση
και ειδήσεις.
Ο ανθρωπάκος αυτός λοιπόν κάθεται σπίτι του, βγαίνει που και που με τους φίλους του και μιλάει και λέει μεγάλα πράγματα. Λέει ότι δεν αντέχει άλλο. Λέει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Λέει ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους και να ρίξει αυτή την κωλοκυβέρνηση. Λέει, λέει και όλο λέει.
Του Ντανιέλ Μπενσαΐντ* (για την αντιγραφή Καπυμπάρα)
Τα δύο άρθρα που δημοσίευσε ο Μαρξ στο Παρίσι το 1844 –«Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ» και «Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα»- δεν αρκούνται στο να αναγγέλλουν το θάνατο του Θεού των θρησκειών. Αρχίζουν τη μάχη εναντίον των φετίχ και των ειδώλων που τον υποκαθιστούν: το Χρήμα και το Κράτος.
Στην εργασία του «Η ουσία του χριστιανισμού», ο Φόιερμπαχ είχε καταδείξει όχι μόνο ότι ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά ότι είναι ο δημιουργός του. Δεν είχε υποστηρίξει απλώς ότι «ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, δεν κάνει η θρησκεία τον άνθρωπο». Απέδειξε επίσης, τονίζει ο Μαρξ, ότι «η φιλοσοφία δεν είναι άλλο πράγμα από τη θρησκεία που μετατίθεται και αναπτύσσεται στην ιδέα». Καθιστώντας την «κοινωνική σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο θεμελιακή αρχή της θεωρίας του», «θεμελίωσε [έτσι] τον αληθινό υλισμό». Ο άνθρωπος δεν είναι ένας άνθρωπος αφηρημένος «κουρνιασμένος εκτός του κόσμου», είναι ο «κόσμος του ανθρώπου», ο κοινωνικός άνθρωπος που παράγει, ανταλλάσσει, αγωνίζεται, αγαπάει. Είναι το Κράτος, είναι η κοινωνία.
Το όπιο του λαού
Από τη στιγμή που έγινε αποδεκτό ότι ο άνθρωπος δεν είναι το δημιούργημα ενός παντοδύναμου Θεού, μένει να καταλάβουμε από πού προέρχεται η ανάγκη να επινοήσει ο άνθρωπος μια ζωή μετά το τέλος της ζωής και να φαντάζεται έναν ουρανό απαλλαγμένο από την επίγεια αθλιότητα: «Η θρησκευτική αθλιότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της υπαρκτής αθλιότητας και η διαμαρτυρία εναντίον της τελευταίας. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η ψυχή ενός άκαρδου κόσμου, όπως είναι και το πνεύμα μιας κατάστασης πραγμάτων που στερείται πνεύματος. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».
Όπως το όπιο, αποχαυνώνει και ταυτόχρονα ανακουφίζει.
Σκεφτείτε αυτό τον ηθοποιό την ώρα που του έδωσαν να διαβάσει το σενάριο της ταινίας στην οποία θα συμμετείχε.. και βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του...
Για την ιστορία η ταινία έχει τίτλο "Η ψυχή στο στόμα" Παραγωγή του 2005 Είδος Ταινίας: Δραματική, Παραγωγή Ταινίας:2005, Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης,
Σενάριο: Γιάννης Οικονομίδης, Λένια Σπυροπούλου, Ερρίκος Λίτσης
Το φοινικικό εμπορικό πλοίο αποτελεί συνεταιριστική επιχείρηση(*). Μόνο που ο πονηρός καπετάνιος έχει συνάψει συμβόλαιο με ψιλά γράμματα, καθιστώντας τους “συνεταίρους” του, μόνιμους κωπηλάτες της γαλέρας του. Κάτι σαν τον Ευρωπαϊκό Συνεταιρισμό που αυτοαποκαλείται “Ευρώπη των Λαών”. Ή σαν να λέμε “λαϊκή κυριαρχία” στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Δεν υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγούμενο όπου μία χώρα κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία μία οποιαδήποτε κρίση, είτε πόλεμος λέγεται αυτή, είτε οικονομική ή ακόμη και φυσική καταστροφή, χωρίς την αυτόβουλη συμμετοχή του υποκειμένου που λέγεται κοινωνία. Δεν υπήρξε πόλεμος που να κερδήθηκε από σκλάβους και καμία δικτατορία του τρόμου δεν πήγε μακριά.
[...] Αποδεσμεύεται το χαράτσι από το λογαριασμό και πρέπει κανονικά η ΔΕΗ να δέχεται ξεχωριστή πληρωμή ρεύματος.[...]
*Αν δεν δεχθούν να πληρώσετε μόνο το ρεύμα (χωρίς το χαράτσι) ή σας πουν ότι “δεν έχουν σφραγίδες”, φύγετε από το υποκατάστημα αυτό της ΔΕΗ & ρωτήστε ποιό άλλο κοντινό σας δέχεται. Σιγά -σιγά θα δέχονται όλα. Σίγουρα δέχονται σε ΔΕΗ Κερατσινίου, ΔΕΗ Παγκρατίου, ΔΕΗ Κηφισιάς και τα υποκαταστήματα αυξάνονται καθημερινά σε όλη τη χώρα.>>>δείτε αναλυτικά>>>
Στις 14 Φλεβάρη κυρώθηκε με νόμο από τη βουλή (ν.4047/2012) η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (16-12-2011) που εκτός των άλλων αναφερόταν και στο χαράτσι της ΔΕΗ. Κατά την ψήφιση αυτού του νόμου υποβλήθηκε από τον υπουργό οικονομικών Βενιζέλο σχετική τροπολογία.
Η τροπολογία αυτή ως προς την είσπραξη του χαρατσιού γράφει τα εξής:
